Niemand meer om mee te praten.
Ik vind het niet erg. Júist niet.
Ik heb zóveel om over na te denken, zoveel om op te schrijven.
Langzaam voel ik weer een heerlijke innerlijke rust over me komen.
Diezelfde rust, die ik járen geleden voelde, als ik voor m'n typemachientje zat om weer een aanvulling in m'n dagboek te schrijven.
Toen ook, aan het einde van de dag:
...een leeg vel papier ingeschoven,
...schrijflint naar links schuiven.
...eerst even een sigaretje draaien.
...nog gauw even een biertje pakken.
...Zo,...wat zal ik eens opschrijven.
..Ach...weet je wat? Ik zie wel...
Ik zit een beetje voor me uit te dromen en de dingen van deze afgelopen zondag te overdenken.
Wat heb ik allemaal gedaan? Hoe heb ik me erbij gevoeld? Heb ik dingen gedaan, die voor mij van enig nut waren?
Absoluut, lezertjes!
Ik heb sinds kort, voor het eerst in jaren, weer een begin gemaakt met wat ik graag doe en waar ik altijd alles in kwijt kon:
schrijven!
Ik schrijf geen romans en ook geen thrillers, maar ik schrijf over iemand die ik redelijk goed ken: mezelf. En ik dicht een beetje.
Hoe mensen over mijn openhartige en eerlijke schrijfwijze denken, is voor mij niet zo heel erg belangrijk. Al is het natuurlijk altijd fijn, wanneer iemand bij voor bepaald stukje waardering heeft. Het zou hypocriet zijn om dat te ontkennen, maar dat is zéker niet waar ik voor schrijf, dat moge duidelijk zijn.
Achter de voorgevel van mijn schrijfsels gaat iemand schuil, die soms niet goed weet hoe met z'n gevoelens om te gaan, of beter gezegd: hoe die gevoelens een plaatsje te geven in z'n leven. En dát ik voel, moge een feit zijn! Ik voel zelfs té vaak téveel tegelijk en die mengeling van emoties maakt dan dat ik niet goed meer weet, hoe nu te denken of te handelen. Tóch ben ik bepaald geen emotioneel wrak, integendeel! Ik ben best wel blij met het feit dat ik ontroerd kan raken door een scheefgezakte baksteen in een eeuwenoud gebouw. Ik zie dingen in het alledaagse leven, waar elk ander mens misschien aan voorbij zou gaan, maar waar ik dan bepaalde gevoelens bij zou kunnen krijgen, van ontroering, verrukking of blijdschap, e.d. Hoe je het maar noemen wilt. "Verwaarloos dat talent niet!", hoor ik mezelf zo vaak denken.
Want een talent, of gave ìs het!
Hoeveel mensen zijn er, die nog kunnen huilen bij het zien van bijvoorbeeld een gezinshereniging? Hoeveel mensen kunnen nog verdriet voelen bij het zien van de meest schrijnende, mensonterende omstandigheden waar honderdenduizenden mensen elke dag opnieuw mee te maken hebben?
Ik kijk allang geen tv meer; er wordt alleen melding gemaakt van honger, dood, verderf, marteling, moord, enzovoort, enzovoort.
Maar een kind dat na 14 jaar in een rolstoel weer heeft leren lopen, dat is niet interessant. Dat heeft geen nieuwswaarde.
De allermooiste herinneringen komen opeens weer boven.
De diepste, mooiste gevoelens, die intense beleving van iets zó groot en groots..
Wat eigenlijk al jarenlang een stoffige herinnering was, ergens in een stoffig hoekje van mijn geest, is opeens geen 'vage herinnering' meer, maar een kraakheldere werkelijkheid!
God realy works in mysterious ways!
Wellicht herinner je je nog het gevoel dat je had, als je pa je vroeger bij zich op schoot tilde?Dàt! Dàt specifieke gevoel van 'opgetild' worden Het daadwerkelijke gevoel van bij iemand op schoot gezet worden.
De dingen die je kunt doen zijn tegelijkertijd ook de elementen die ons vaak schuldcomplexen bezorgen. We spreken iets met onszelf af en beloven God honderduit dat we een bepaalde tijd zullen toewijden aan Hem, zoveel bladzijden zullen lezen en een lijst van voorbede zullen aanhouden. Zoveel, dat je er een maand mee in een klooster kan doorbrengen. Gaan die schuldgevoelens dan werken, trekken we de conclusie dat onze relatie met God niet goed is.
Een journalist interviewde ooit moeder Theresa en vroeg naar haar tijd met God.
“Als u bidt”, vroeg hij, “wat zegt u dan tegen God?”
“Oh, meestal niet veel. Ik luister”, antwoordde moeder Theresa.
“Dus u luistert… wat zegt God dan tegen u?” vroeg de journalist.
“Oh, meestal niet veel, Hij luistert”, antwoordde moeder Theresa.
De journalist keek haar verbouwereerd aan.
“U begrijpt niet veel van gebed, hè?” zie moeder Theresa.
Het is goed om de bijbel te lezen, goed om je vaste punten in gebed naar voren te brengen.
Maar het allerbeste is gewoon bij Hem te zijn.
En daarmee wil ik vandaag graag afsluiten...(of beginnen, het is 05:00 uur....)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten