Dagboek deel 108 - Tien jaar later...

Maandag 02-12-2024

De hele wereld slaapt.

Niks meer op tv.

Geen mens meer online.
Niemand meer om mee te praten.

En toch...
Ik vind het niet erg. Júist niet.
Ik heb zóveel om over na te denken, zoveel om op te schrijven.
Langzaam voel ik weer een heerlijke innerlijke rust over me komen.
Diezelfde rust, die ik járen geleden voelde, als ik voor m'n typemachientje zat om weer een aanvulling in m'n dagboek te schrijven. 
Toen ook, aan het einde van de dag:
...een leeg vel papier ingeschoven,
...schrijflint naar links schuiven.
...eerst even een sigaretje draaien.
...nog gauw even een biertje pakken.
...Zo,...wat zal ik eens opschrijven.
..Ach...weet je wat? Ik zie wel...

Zo ook nu weer, zij het zonder pils en peuk...
Ik zit een beetje voor me uit te dromen en de dingen van deze afgelopen zondag te overdenken.
Wat heb ik allemaal gedaan? Hoe heb ik me erbij gevoeld? Heb ik dingen gedaan, die voor mij van enig nut waren?
Absoluut, lezertjes!
Ik heb sinds kort, voor het eerst in jaren, weer een begin gemaakt met wat ik graag doe en waar ik altijd alles in kwijt kon:
schrijven!
Ik schrijf geen romans en ook geen thrillers, maar ik schrijf over iemand die ik redelijk goed ken: mezelf. En ik dicht een beetje.
Hoe mensen over mijn openhartige en eerlijke schrijfwijze denken, is voor mij niet zo heel erg belangrijk. Al is het natuurlijk altijd fijn, wanneer iemand bij voor bepaald stukje waardering heeft. Het zou hypocriet zijn om dat te ontkennen, maar dat is zéker niet waar ik voor schrijf, dat moge duidelijk zijn.

Achter de voorgevel van mijn schrijfsels gaat iemand schuil, die soms niet goed weet hoe met z'n gevoelens om te gaan, of beter gezegd: hoe die gevoelens een plaatsje te geven in z'n leven. En dát ik voel, moge een feit zijn! Ik voel zelfs té vaak téveel tegelijk en die mengeling van emoties maakt dan dat ik niet goed meer weet, hoe nu te denken of te handelen. Tóch ben ik bepaald geen emotioneel wrak, integendeel! Ik ben best wel blij met het feit dat ik ontroerd kan raken door een scheefgezakte baksteen in een eeuwenoud gebouw. Ik zie dingen in het alledaagse leven, waar elk ander mens misschien aan voorbij zou gaan, maar waar ik dan bepaalde gevoelens bij zou kunnen krijgen, van ontroering, verrukking of blijdschap, e.d. Hoe je het maar noemen wilt. "Verwaarloos dat talent niet!", hoor ik mezelf zo vaak denken.

Want een talent, of gave ìs het!

Hoeveel mensen zijn er, die nog kunnen huilen bij het zien van bijvoorbeeld een gezinshereniging? Hoeveel mensen kunnen nog verdriet voelen bij het zien van de meest schrijnende, mensonterende omstandigheden waar honderdenduizenden mensen elke dag opnieuw mee te maken hebben?

Ik kijk allang geen tv meer; er wordt alleen melding gemaakt van honger, dood, verderf, marteling, moord, enzovoort, enzovoort. 

Maar een kind dat na 14 jaar in een rolstoel weer heeft leren lopen, dat is niet interessant. Dat heeft geen nieuwswaarde.

En wat dóé ik daarmee?

Meestal lig ik 's nachts nog een poos te denken aan iets specifieks, iets leuks, iets moois of verdrietigs.

Zo ook nu.

Al mijmerend vlogen mijn gedachten terug naar een prachtig, ongelooflijk intens moment.

De allermooiste herinneringen komen opeens weer boven.

De diepste, mooiste gevoelens, die intense beleving van iets zó groot en groots..

Wat eigenlijk al jarenlang een stoffige herinnering was, ergens in een stoffig hoekje van mijn geest, is opeens geen 'vage herinnering' meer, maar een kraakheldere werkelijkheid!

God realy works in mysterious ways!

Heb je wel eens gehoord of gelezen dat God met Abraham wandelde? 

Welnu, zo'n soort moment maakte ik ooit eens mee, zo'n moment van zó intiem alléén zijn met je Vader in de hemel, in alle stilte en 'moederziel alleen'.

Tijdens een gebed..

Wellicht herinner je je nog het gevoel dat je had, als je pa je vroeger bij zich op schoot tilde?Dàt! Dàt specifieke gevoel van 'opgetild' worden Het daadwerkelijke gevoel van bij iemand op schoot gezet worden.

Tránen met tuiten heb ik gehuild, destijds..

Ik herinner me dat ik bad om vergeving dat ik zo'n mislukkeling was. Ik was intens verdrietig, boos en teleurgesteld in mezelf; ik had me mezelf een aantal "Stille Tijds-taken" gesteld en uiteindelijk volbracht ik er niet één van...

Ik was overduidelijk een waardeloze nep-christen!

Zonder schuldgevoelens "Stille tijd" houden is niets anders dan voldoende tijd met elkaar spenderen. In dit geval tijd met God de Vader, tijd voor persoonlijk contact. 

Daarbij zijn een aantal elementen heel goed om te doen, zoals een stukje uit de bijbel lezen, bidden voor de dingen die op je agenda staan en bidden voor je familieleden, voor vrienden en relaties.

De dingen die je kunt doen zijn tegelijkertijd ook de elementen die ons vaak schuldcomplexen bezorgen. We spreken iets met onszelf af en beloven God honderduit dat we  een bepaalde tijd zullen toewijden aan Hem, zoveel bladzijden zullen lezen en een lijst van voorbede zullen aanhouden. Zoveel, dat je er een maand mee in een klooster kan doorbrengen. Gaan die schuldgevoelens dan werken, trekken we de conclusie dat onze relatie met God niet goed is. 

Alsof onze relatie met God de Vader van doe-dingen afhangt.

Stille tijd betekent ook...en vooral...STIL zijn.

En het is precies dàt, wat de Vader in de hemel mij destijds liet zien!

Het voelde alsof Hij mij bij Zich trok en troostend zei: "Ssshht....stil maar.."

Een journalist interviewde ooit moeder Theresa en vroeg naar haar tijd met God.
“Als u bidt”, vroeg hij, “wat zegt u dan tegen God?”
“Oh, meestal niet veel. Ik luister”, antwoordde moeder Theresa.
“Dus u luistert… wat zegt God dan tegen u?” vroeg de journalist.
“Oh, meestal niet veel, Hij luistert”, antwoordde moeder Theresa.
De journalist keek haar verbouwereerd aan.
“U begrijpt niet veel van gebed, hè?” zie moeder Theresa.

Vul je stille tijd in als een kind die bij de Vader komt.
Het is goed om de bijbel te lezen, goed om je vaste punten in gebed naar voren te brengen.
Maar het allerbeste is gewoon bij Hem te zijn.
En daarmee wil ik vandaag graag afsluiten...(of beginnen, het is 05:00 uur....)

Ik wens je Gods zegen toe,

Sebo

Dagboek deel 107 Terugkeer van de Mummie


14-09-2013

Sinds april ben ik bij tijd en wijle behoorlijk ziek door een hardnekkige huidziekte.
Ik kwam er eind juli zelfs door in het ziekenhuis te liggen en daar hield de dingetjes een beetje bij in een soort dagboekje.
Ik wilde dit al eerder hier neer neer schrijven, maar ik was het boekje kwijt.
Zonet vond ik het terug en dus: misschien ietwat verlaat, maar toch..

Hier volgt het stuk.

Wo. 24-07-2013

21:30 u. Wàt een dag, zeg!
Al lange tijd heb ik erg veel last van m'n huid. Zódanig, dat ik bij vlagen gèk wordt van de jeuk.
Nu hadden we besloten om ons in te schrijven voor een "anti-jeuk therapie" die in Nijmegen gegeven zou worden. Een hele poos hoorden we daar niets van, tot op zekere dag opeens een oproep in de brievenbus lag. Dus de auto ingepakt met wat spullen voor de nacht (we zouden vlakbij Nijmegen ergens overnachten) en hùp, opweg.
Eenmaal in Nijmegen aangekomen, moesten we eerst 'gezien' worden door een arts en deze bepaalde dat we de ergste jeuk eerst maar eens te lijf moesten gaan met een teerzalf.
Hoewel ik daar zeer traumatische ervaringen mee had, ben ik er toch in eerste instantie mee akkoord gegaan om niet onwelwillend over te komen.
Helaas bleek mijn angst voor het spul niet geheel ongegrond: een zeldzame allergische reactie was nl. het gevolg...
Mijn huid wàs al erg dun en droog, maar door die zalf is het nu ronduit dramatisch! Elke ochtend bij het wakker worden ben ik volledig uitgedroogd. Van normaal bewegen kan geen sprake zijn, omdat er dan spontaan scheurtjes en kloven ontstaan die dan vervolgens openspringen.
Dit werd van kwaad tot erger en tot overmaat van ramp begon alles ook nog eens op te zwellen.  M'n voeten passen niet meer in hun schoenen, ik krijg m'n armen nauwelijks meer in een blouse en langzaam maar zeker begin ik op een soort "Michelin-mannetje"te lijken en die vervloekte jeuk...die wordt alleen maar erger..

Uiteindelijk eergisteren een 'spoedafspraak' gemaakt en zowaar: we konden komen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, zei de arts vrijwel direct: "Ik geloof, dat we ú maar eens een poosje bij ons houden!!" En zo werd een spoed-afspraak zomaar een spoed-opname.. Vanaf dat moment gebeurde er van alles tegelijk! Eerst zag díé arts mij, toen díé en weer wat later wéér een andere. Er werden foto's gemaakt, een stukje huid weggesneden en tegelijkertijd was een zuster druk in de weer met allerlei stukken verband, zalven en zwachtels. En ondertussen was een opname-arts vol overgave mijn vrouw aan het onderwerpen aan een soort 'kruisverhoor' m.b.t. mijn medicijnen, leefstijl-en gewoonten, enzovoorts.

Toen men alle gegevens had en ik volledig ingezalfd- en gezwachteld, werden we naar een afdeling meegetroond: C4, kamer 14.
En daar zit ik nu. Moederziel alleen op een kamer voor vier bedden. Gelukkig! In ieder geval deze eerste nacht alleen...

Zonet is de zuster nog geweest om de temperatuur te meten: 36,4 C.
Inmiddels in de pyama (voorzover dat kon) zit ik nog even de laatste dingetjes op te pennen, met voor m'n neus nog een heerlijke bak leut. Naast m'n beker staat een flinke emmer met verse gladiolen op de tafel te prijken. M'n telefoon zit aan de lader en ik? Ach..ik duik er zo ook maar eens in; het is wel weer genoeg voor één dag...

Do. 25-07-2013
06:07 u. "Meneer Hilberts..", klinkt het zacht maar doordringend. Pas na enkele herhalingen werd ik een beetje wakker. Naast m'n bed stond een vriendelijk lachend meisje uit Curacao ofzo met een bloeddrukmeter in de hand. Om zes uur 's morgens! Belachelijk!!

12:10 u. De arts is net geweest en de verpleegster om me opnieuw helemaal in te zalven en te zwachtelen. De boel zit een stuk beter nu en men vond dat het gezicht en de armen er ietsje beter uitzien. En eerlijk gezegd: Ik voel me inmiddels ook een stuk beter. En ondanks de nog heel erg dikke benen en voeten tòch al m'n eerste rondje gehad naar beneden. In de hal staan een zestal pc's, waar ik nog even m'n mail heb gechecked en ik heb nog een rondje buiten gelopen. Moeizaam, maar tóch...
Nu, bij terugkomst op de kamer, heb ik zomaar ineens drie buren erbij! En dát, zonder eerst mijn toestemming te vragen!!! Ongehoord! Ik dien een klacht in..hihi.
De drie heren op de kamer zijn alle drie aan bed gekluisterd. Alledrie ademend door een pijpje. Dat doet mij beseffen hoeveel mazzel ik heb, dat ik nog mobiel ben...


Wek mijn zachtheid weer
    Geef mij terug
de ogen van een kind

Dat ik zie wat is
    en mij toevertrouw
en het licht niet haat.

                         ---de muur van het Stiltecentrum---

17:00 u. Net op tijd terug op zaal voor de 'pillendraaier'. Van 15:00 tot zonet om de tafel gezeten met de 'jeuk-goeroe'. Daar mee bedoel ik de psycholo9ge van de zogeheten jeuk-krab-training, die ik ga volgen in oktober. Natuurlijk wilde ze zoveel mogelijk achtergrond-info horen en dus moesten we naar een achterafkamertje in de vleugel hiernaast. Bij de terugkeer echter kwamen we voor een gesloten deur. En omdat het waarschijnlijk om een nieuwe vleugel ging, was deze volledig leeg en uitgestorven. Roepen hielp niet; niemand hoorde ons. Gelukkig vond ik ergens een open deur en wat verderop nóg een, zodat we uiteindelijk, via wat omwegen, toch weer terug konden komen op mijn afdeling.
Oh ja, nog een klein nieuwtje: zaterdag a.s. mag ik alweer naar huis! Yes! Dr. Oostveen is bijzonder tevreden over het verloop en herstel. Vanuit het Radboud wordt thuiszorg geregeld voor het zalven/zwachtelen. Natuurlijk heb ik het nog aan niemand verteld, want voor hetzelfde geld verandert het weer..
Zo. Het eten is weer op. Aardapp./boontjes/gehakt/rauwkost en een kwarktoetje. En dan nu even naar beneden om op internet mijn mail effe te checken en misschien een wandelingetje te maken.

19:30 u. Terug op zaal. Één van de drie heren blijkt een dame. Het is nog steeds bezoekurr en ook zij heeft bezoek. Haar man is geweest en nu zit er een jong stel van 19/20 jaar. Geen van hen zegt iets en je kunt aan de lichaamstaal van het stel zien, dat ze 'hun tijd min of meer uitzitten'.
Zelf ben ik net terug van buiten. "t Is heerlijk nu. De zon is weg en er staat een heerlijk verkoelend briesje tussen de hoge gebouwen.

20:45u. Zonet telefoon gehad. Een oud-ouderling van onze vorige gemeente. Een mooi en lief telefoontje. Hij vroeg naar mijn strijd en hoe ik daar nu in stond. Wel, het moge duidelijk zijn: het ontbreken van zwaarmoedigheid èn de aanwezigheid van voldoende humor en zelfspot wijzen er toch onomstotelijk op, dat er van grote strijd gelukkig geen sprake meer is. Wat niet wil zeggen dat die er niet geweest is. Integendeel: ik geloof dat ik niet eerder in mijn leven een dergelijke strijd heb geleverd. Waarbij dé grote hamvraag natúúrlijk was: WAAROM??
Ik gelóóf toch? Ik hèb me toch laten zalven? Ik hèb m'n zonden toch bij Hem gebracht? En dus: wáárom dan tòch nog deze ziekte?? Waarom dan tòch geen genezing? Heeft Hij hier soms een bedoeling mee? Ben ik soms de 'schulddrager' ("tot in het 3e en 4e geslacht..")?? Of laat Hij het gewoon toe, omdat het nu eenmaal zo is en Hij toch geen bedoeling heeft met evt. genezing..."..dus laat maar zo.."??

Vragen, strijd, méér vragen, woede, nòg meer vragen, opstand, enz. enz... Geloof me: ik heb wel degelijk strijd gehad en met de regelmaat van de klok nog steeds!


Vrijdag 26-07
11:30 u. Jaja, ik weet het.. Het is al laat.
Natuurlijk werd ik om zes uur weer gewekt door de vriendelijkste glimlach allertijden.
Bloeddruk was toch wat aan de lage kant. Na een hele goeie nacht te hebben gemaakt, heb ik me om 08:oo u. eerst eens volgepropt met vier sneetjes brood met kaas en vlees en een flinke bak koffie. Nog maar net klaar met eten, kwam mijn fanclub op bezoek: zes dames tegelijk, die allemaal zéér belangstellend naar mijn lijf keken! (gelukkig heb ik een sterk hart..) Ik wilde eigenlijk wel € 3,= per handtekening vragen, maar daar hadden de dames geen belangstelling voor; ze hadden slechts oog voor m'n lijf (!) Helaas kreeg ik even later concurentie in de vorm van een mannelijk, zeer jaloers wezen, dat zich 'professor' noemde. (pff..snob..)
Nadat ik eindelijk uitvoerig bevoeld, bekeken en bestudeerd was, werd ik opnieuw (gedeeltelijk) 'ge-mummificeerd'. De rest moest gebeuren, ergens op een dagbehandeling. Ik kan je wèl vertellen: als ik er nòg eens naartoe moet, vraag ik km-geld. Klere, wat een takke-end zèg!! Eenmaal weer terug op zaal (ik ben buitenom gelopen) moest ik nog geprikt worden voor de trombose, maar dat wilde nog niet lukken: de huid boog de naald krom, hihihi..
Inmiddels is het 12:00 u. en staan er zes boterhammen (!) voor m'n neus met een gekookt eitje en natuurlijk de niet weg te denken koffie.

13:30 Even weer een rondje gelopen en ergens buiten lekker op een bankje gezeten om wat mensen op te bellen. Het gaat nu alweer een stuk beter. M'n voeten en benen zijn een stùk dunner en m'n armen en gezicht zijn bijna weer normaal. Vooral met m'n gezicht gaat het uitstekend! De normale kleur is weer terug en de vurigheid is eruit. Wel is alles nog kurkdroog, maar ook dat zal steeds beter worden, zegt men.
Ook nog even met m'n lief gebeld en ja hoor..ik kon m'n mond niet houden! Het flapte er zomaar uit, dat ik zaterdag naar huis mag. Inmiddels had ik het wel aan enkelen verteld, maar nog niet aan Greet, omdat ik het als een verrassing wilde houden.

16:14 u. Ik kom net uit het Stilte-centrum na een wandelingetje in het park. 't Is voor iemand met mijn huid nu heerlijk weer. Een lekker wandelingetje gemaakt en vervolgens een poos in het park de dingen van de laatste dagen overdacht op een bankje.
Bij terugkomst in de grote hal ben ik eindelijk maar eens dat 'stilte-centrum' binnengegaan. Ik was het al vaker van plan, maar het kwam er eenvoudig niet van.
Nu, eenmaal binnen, was het zó goed om daar te zijn. Terwijl ik op een bankje ging zitten en de omgeving op me in liet werken, kwam er een heerlijke rust over me en het deed me goed om een moment alleen te zijn met m'n gedachten en even in alle rust te praten met mijn God. Ik heb Hem bedankt dat Hij mij heeft vastgehouden op de momenten dat ik Hem in mijn wanhoop losliet. Weer ééns temeer besef ik hoe goed het is om bij Hem te zijn en Zijn nabijheid te mogen voelen.
Nee, ik ben niet genezen. De ziekte is altijd aanwezig, alleen lijkt de uitbraak nu de kop ingedrukt te zijn. Toch weet ik mij meestal bij Hem geborgen, ondanks alle strijd, en al begrijp ik nog steeds de "ham"-vragen niet. Toch moet ik toegeven dat het ook wèl vaak erg moeilijk is om aan Hem vast te houden...

20:40 u. Lange tijd buiten geweest. Het bezoek was tot 20:00 u. en ik wilde eigenlijk wegblijven tot het bezoek weg was. Bovendien: wat moet ik op de kamer zoeken als het buiten zo lekker is?
Natuurlijk heb ik nog even met m'n liefje gebeld. Ze was uit eten bij een goeie vriend van me. Terwijl ik met haar belde, zag ik vanaf de hoofdweg een oudere surinaamse/antiliaanse (?) man aankomen met een jongen van een jaar of acht. Het knulletje was constant in beweging, totdat opa vlakbij de ziekenhuisingang was aangekomen. De vader van het jochie kwam het ziekenhuis uitlopen, gaf vader/opa een hand en een omhelsing en liep vervolgens, met het knulletje aan de hand, weg van het ziekenhuis. Opa en kleinzoon hadden samen een ommetje gemaakt. Terwijl vader en zoon wegliepen, draaide het ventje zich telkens opnieuw om naar opa, roepende: "Tot ziens, opa!!", onderwijl voortdurend 'handkusjes' overblazend, tot ze uiteindelijk uit het zicht waren.
Toen de oude man vlakbij mij was, zei hij met z'n surinaams accent: "Nou wordt het lekker buiten, hè meneer?" Ik antwoordde bij wijze van grap: " Zeker! Maar vàst niet zo lekker, als weten dat je kleinkind zóveel van je houdt en zó gek met je is, hè?" Hij lachtte breeduit en riep vrolijk schaterend uit: "Zeg dàt wel, meneer!! Dat maakt je hele dag weer goed!!" We lachten en wensten elkaar een goede nacht, waarop hij naar binnen liep, een brede grijns van oor tot oor op z'n ouwe bruine kop.
Het stelt misschien niets voor, maar wat kan zo'n klein intermetso belangrijk zijn! Ondanks alles verging ik van de jeuk, maar gelukkig leidde dit kleine voorval mij daarvan af.

21:55 Nog een laatste bakkie en dan naar bed. Morgenvroeg mag ik misschien even douchen, voordat ik wordt verbonden..

za. 27-7-'13, 9:00 u. Een kort, maar uiteindelijk goede nachte gehad. Nu net m'n ontbijtje op en dan begint het 'mummificeren' weer. Helaas mag ik niet douchen.

11:40 u. Grétha is inmiddels onderweg om mij op te halen. Gelukkig maar. Het gaat echt heel goed nu. Vanmorgen bij het weghalen van het verband, zagen de benen en voeten er geweldig uit! Nog een paar dagen mbv thuiszorg zwachtelen en klaar is kees! Het lichaam is nog wel erg droog, maar dat is slechts een kwastie van blijven smeren en vet houden.
Terwijl ik dit schrijf, is het buiten behoorlijk donker geworden en het regent intussen. Greet had al gezegd dat men noodweer verwacht en daar lijkt het ook al aardig op.. Onheilspellende wolken, waaruit het nu ook af en toe bliksemt en dondert.
En ik? Ik zit deze laatste zinnen eigenlijk alleen mijn tijd te verdoen in afwachting van de lunch en van Greets komst.

Ik sluit dit af, ga m'n tas inpakken en dan, na het eten, alvast naar beneden. De zusters hebben me alles al gegeven, wat ik mee moet hebben, dus ik kan zó weg, als ik wil.

Bij thuiskomst zal ik dit alles op m'n site zetten en wie weet: misschien tot dan!

God's zegen,

Sebo Hilberts

Dagboek deel 106 Who am I..


Zondag, 20-01-2013

Het is nog maar 05:30 uur.  Ondanks dat ik niet al te vroeg naar bed ging, ben ik er nu toch alweer uit. Nog steeds een propvol gevoel van het vele eten van gisteren en hierdoor telkens de ene oprisping na de andere.

Eigenlijk ben ik de hele week al erg vroeg uit bed, maar dat heeft andere oorzaken.
Al enige tijd wordt ik volledig krankzinnig van de jeuk. Intense jeuk over het hele lichaam. En dat ik er daardoor niet al te florisant uitzie moge duidelijk zijn! Dikke rode plekken en vlekken over het hele lijf, roodomrande oogies door slaapgebrek en dood-en-doodmoe. Totaal afgerost (door ruggekrabber en kartelmes) en uitgeblust zit ik hier nu effe te schrijven.
Op wat uitspattinkjes na zo hier en daar, lijkt het of de rust enigszins in het lichaam terugkeert. Heel langzaam lijkt er wat verbetering op te treden, maar verlost ben ik er nog lang niet van.
Het zal je niet verbazen dat dit alles ook van alles en nog wat met m'n emoties doet. Gevoelens van onvrede, teleurstelling, boosheid, intense woede, verdriet, ongeloof, opstandigheid, recalsitrantie en dodelijke vermoeidheid wisselen elkaar in rap tempo af en tussen het gekrab door is er weinig ruimte voor ademhalen en tot rust komen, voor de volgende verrassingsaanval van jeuk zich manifesteert. En het vervelende, rampzalige van deze jeuk is dat het lijkt of er onderhuids ontelbare beestjes voelbaar door je lichaam heen kruipen. Van kop tot teen en dus: krab ik de ene seconde op m'n rug; de volgende seconde moet ik als een gek in de weer op m'n voeten, of benen of waar dan ook. Inzalven en zo de huid wat verzachten, helpt allang niet meer. Het zit niet op m'n huid, daar zit alleen het resultaat van het vele krabben; de wonden. Nee, het zit eronder...

Natuurlijk heb ik me suf gebeden. Wij allebei, Greet en ik. Maar het leek niet te helpen. Resultaat: ik keerde me tegen God, als Hij me dan niet hielp, had ik Hem dus ook niet nodig! En dus: wèg ermee!! Abonnement op "Dagelijks Woord" van de e-mail geschrapt, bijbel in de hoek gegooid, naar de huiskring van de kerk moest  Greet maar alleen gaan  en als we baden voor het eten, liet ik haar dat doen. Ik was effe niet meer "on speaking terms" met de Here God. Ik was boos op Hem..nee..woedend en had het helemaal gehad!

Ik mag van geluk spreken dat de Here God niet mijn geduld heeft..
Ik mag van geluk spreken dat de Here God niet mijn temperament heeft..
Ja, ik mag van geluk spreken..

Het meest voor de handliggende zou zijn, dat de Heer zou zeggen: "Oh? Staat de vlag er zó bij? Dan zoek het ook maar lekker uit! Ajuu paraplu en red oe d'r met!!"

Want dat is immers wat ik deed? Zó akelig kort door de bocht, dat Jos Verstappen er doodsbang van zou worden.

Maar in de afgelopen 24 uur heb ik eens temeer weer wat leren beseffen. God is goed, is niet rancuneus of opstandig, maar juist heel zachtaardig, vergevingsgezind en bemoedigend. Aarzelend en eningszins schoorvoetend en nogal beschaamd bij Hem terugkomend, merkte ik, dat ik gewoon welkom was, alsof er niets gebeurd was. M'n spijt betuigend voor alle scheld-kannonades en verwensingen, liet Hij me wat zien. Zonet..enkele minuten geleden.
Ik las in Zijn Woord en kwam zomaar dit stukje onder ogen:
"Je moet echter in alles nuchter zijn, je lijden aanvaarden, je werk als verkondiger van het evangelie doen, je dienende taak vervullen." (2 Tim. 4: 5)
En:
"Maar al moet u nog korte tijd lijden, God, de bron van alle genade, heeft u geroepen om in Christus Jezus deel te krijgen aan Zijn eeuwige luister. God zal u sterk en krachtig maken, zodat u staande zult blijven en niet meer zult wankelen."(1 Petrus 5:10)

Ik heb het niet verdiend, met mijn botte geduld van 0,002 nano-seconden, maar toch gaat Hij mij sterk maken om stand te houden en tegen deze ziekte te blijven vechten.

Om in Elvis' woorden te spreken:
"Who am I, that the King would bleed and die for..."
(not for me for sure...)
But still, to that old rugged cross, He'd go, for...who am I...?

In Zijn liefde verbonden,

Sebo Hilberts

Dagboek deel 105 Buiten spelen


Dinsdag, 4 dec. 2012

KNAL!!..dichtslaande achterdeur....
"MAAHAMM! Wat eten we vanavond?!", klonk het vervolgens bij ons thuis als één van de kinderen uit school kwam. Veel tijd om te antwoorden had mijn moeder dan waarschijnlijk niet want meestal klonk er onmiddellijk daarna "BONK!", van een zomaar ergens op de grond neergeplofte tas en "Zoef!"..wèg was diegene weer.
In het geval van mijn broertje stoof hij dan vermoedelijk naar het "Meijersbosje" waar wij als jongens onze geheime bende/club hadden om daar vanuit onze zelfgebouwde hut 'cowboytje-en-boef' te spelen of om (heel broederlijk) gezamenlijk vast te stellen dat meisjes 'stom' waren en nooit bij onze club en al helemáál niet bij onze hut mochten komen! De hoofdman stelde de wachtpost op, zodat de meisjes maar niet in de buurt kwamen...

Ook later, toen ik eenmaal op het internaat in Rekken woonde, was het niet veel anders. Op 15/16-jarige leeftijd speelden we nog buiten zodra we daar de kans toe kregen. Binnenblijven stond vrijwel altijd gelijk aan strafhebben, huiswerk maken (is dat niet hetzelfde?) of ziek zijn. Nou ja..'s avonds keken we vaak televisie: Grizly Adams, Little House on the prairie, Sentennial, Bonanza, Loveboat, Streets of San Francisco (filmdebuut van Michael Douglas); dat waren zo ongeveer de programma's uit die tijd. Verreweg de meeste programma's waren christelijk of op z'n minst christelijk geöriënteerd.


Toen kwamen de spelletjes.....
Het begon bij een heel onschuldig PingPong-spelletje, waarbij aan weerszijden van het tv-scherm een klein balkje op en neer bewogen kon worden teneinde een langzaam aankomend balletje tegen te houden/terug te slaan. Daarna was het de beurt aan Pacman, een naar kleine balletjes happend bolletje en via de allang antieke Comodore64 en de latere Atari zijn we inmiddels aanbeland bij de huidige "games". Super HD 3D-games, met een vreemd soort werkelijkheids-beleving. Games als "Sniper",  "Darc", "Wolfnest", "Evilsword", "Warzone",  "Fighter", "Streetfighter", "Super-Streetfighter", "Battlezone", "Samurai" en nog vele, vele andere...uhh.."spelletjes"(?!). De námen alleen al.......

In al die games is het niet alleen heel gewoon, maar zelfs gewenst om zo realistisch mogelijk (lees: zo spectaculair mogelijk) zoveel mogelijk bloed te zien. Wordt iemand neergeschoten? Dan zie je het bloed alle kanten opspuiten en in "SwordFighter" en "EvilSword" zie je de afgehakte koppen en ledematen over het scherm rollen! En natuurlijk wordt het spel online gespeeld, zodat je 'lekker tegen elkaar kunt', waarbij uiteraard geldt: hoe meer bloed en afgehakte stukken, hoe meer punten! Maar denk erom, lieve lezer: agressie roept agressie op!!! Dat is slechts een kwestie van tijd!!
Alsof dit alles nog niet erg genoeg is, maken televisie en video/dvd het plaatje compleet door dit beeld van "Acceptable Violence" te bevestigen ..

Stel je eens voor wat onze kinderen vandaag de dag allemaal léren!
Natúúrlijk 'spelen' ze nog wel buiten.
Vaak bij allerlei sportclubs en dan meestal bij voetbal, want dat is toch zo ongeveer onze nationale sport.
Maar dat sport allang niet meer 'verbroedert' weten we maar al te goed! Niet voor niets luidt het gezegde "Voetbal is oorlog"! En zoals de volwassenen zich op en langs het veld gedragen....ach, ze vormen werkelijk een perfect voorbeeld voor de jeugd. Die leert nl. dat sport niet meer hóéft te verbroederen! Onze jeugd heeft geleerd te leven met "Acceptable Violence" en dus wordt het voetbalspelletje niet meer gezien als een leuk spelletje, maar als een belangrijke en stilzwijgend geaccepteerde 'uitlaatklep'...voor jong èn oud....

Tsja..vind je het gek dat de jeugd verziekt is? Dat deze wereld kapot is?
Ik niet. We leven duidelijk en aantoonbaar in een gebroken wereld, waar normen en waarden als Liefde, Compassie en Mededogen langzaam aan het vervagen zijn, om uiteindelijk (als het aan de media ligt) volledig te verdwijnen.

Zondag is een grensrechter tijdens een jeugdwedstrijd door twee/drie jongens van +/- 15 jaar zódanig in elkaar geschopt, dat hij daar maandagmiddag aan is overleden. Wat deze jongens gedaan hebben is in feite niets meer of minder dan wat ik al zei: ze hebben het spelletje gebruikt als uitlaatklep en onder elkaar hun optreden waarschijnlijk gezien als "Acceptable Violence". Ik verwacht dan ook niet enige vorm van berouw..

Tot slot:
Nog even en dan is het weer Kerst, het feest van Jezus' geboorte. Het feest van lang verwachte warmte en liefde...
Veel mensen zetten weer een kerstboom op, bij wijze van symbool van die liefde.
Onder veel kerstbomen liggen dit jaar weer cadeautjes.
Misschien ook wel die ene game, waar het ventje al maanden om zeurt..

Dat wordt waarschijnlijk een schril en arm contrast:
Onder al die symbolen van liefde liggen ook dít jaar waarschijnlijk weer vele cadeau's vol geweld.

En dat maakt me zo triest........

Dagboek deel 104 Een koude, regenachtige herfstdag.


Ma. 29-10-2012

Ja, 't is koud..en nat ook!
Bah, blij dat ik m'n houtkacheltje heb; lekker warm en gezellig.
In een verwoede poging Michael W. Smith en Alan Jackson te begeleiden, knisperen en knetteren de lieve vlammetjes er lustig op los, likkend aan mijn pasverworven houtstammetjes. Wat een heerlijk geluid is dat toch, hè? Nee, lieve lezertjes, laat wat mij betreft de winter maar komen! Kaarsjes aan, houtkachel aan, zo'n lief en knus muziekje uit de boxen en....kneuteren maar!!

En dus:
Niks 'bah!'...
Integendeel: zo'n herfstige dag heeft toch wel wat. Het maakt mij bewust van de schoonheid van onze vier seizoenen. Ja, óók de herfst met al die kleuren! Ongelooflijk mooi.. En als je het goed bekijkt, hoe wonderlijk is het dan allemaal: van miniscuul kleine knopjes naar mooie fris en heldergroene blaadjes, die dan langzaam hun volle grootte krijgen om dan uiteindelijk weer te verkleuren, los te laten van de tak en in de mooiste kleurschakeringen tenslotte op de grond dwarrelen om daar, geleid door de wind, een stervensdans te dansen tussen en om de vele paddestoelen heen. Het heeft werkelijk iets poëtisch, vind je ook niet? En dan te bedenken dat dit hele proces zich telkens opnieuw herhaalt in een schier eindeloze syclus...

Terwijl ik hier heerlijk zit te dromen en ondertussen soms wat over de toetsjes fiets, houdt mijn lief zich op de bank bezig met haar eigen dingetjes op haar eigen pc-tje. Als straks de kachel een beetje uitgebrand is, ga ik even een flink eind wandelen. De neus in de frisse, kouwe boslucht en genieten van de herfstkleuren. Hierachter, in de bossen van de U.T. kun je heerlijk ronddwalen. Het is voor ons maar vijf minuten lopen en we staan mídden in het bos!
Mocht m'n meissie meegaan, kunnen we niet zo heel ver lopen want het gaat nog lang niet goed met Grétha. Integendeel: er is sinds de slijmbeursoperatie op 18 januari j.l. nog weinig tot niets veranderd. Vooral de pijn en dus onbeweeglijkheid zijn nagenoeg hetzelfde. Helaas betekent dat voor haar, dat ze alleen kan slapen met zware pijnstillers en zelfs dàn nog vaak 's nachts wakker wordt en een poos beneden zit. Hoewel we dagelijks voor elkaar bidden voor rust, beseffen we ook hoeveel zwaarder dan Greet heel veel mensen het hebben. En al kun je pijn, jeuk, onbeweeglijkheid etc. niet graderen, tóch kun je wel bepalen dat jóúw pijn mìnder is dan die van de ander. Andersom is onmogelijk! Mijn moeder zei vroeger wel eens: "Ach..! Ze moesten eens wéten hoeveel pijn ík heb!!" En dat is het nu juist: je kunt nooit zeggen dat de pijn van de ander minder is dan die van jou, want jij kènt die pijn van de ander helemaal niet! Jij voelt niet, wat hij of zij voelt... En dus: Jouw pijn mag/kan altijd erger zijn dan die van de ander omdat het jóúw pijn is, maar dan wèl zónder die ander te bagatelliseren.....
Hmm..zomaar even een gedachtenkronkel. Maar ach, dat komt ervan als m'n gedachten onder het schrijven af en toe even een paar minuten afdwalen in een onbestemde/onbedoelde richting.

Afijn, even weer to the point! Zoals ik al zei bidden Greet en ik veel voor elkaar maar vooral ook voor anderen zoals onze familieleden, vrienden en kennissen. En dan vooral voor specifieke mensen waarvan we weten dat ze mentaal of fysiek niet in orde zijn, of zelfs zwaar ziek. We bidden voor verzachting, voor rust en bemoediging, troost, voor vrede in hun hart en ja, zelfs genezing. Maar bovenal bidden we ervoor dat díé mensen, die de Heer nog niet hebben aangenomen ooit door Hem aangeraakt willen worden.
Zeker in deze tijd, de "donkere dagen voor kerst", worden veel mensen neerslachtig. Doordat het koud is, vochtig, schraal en veel te vroeg donker en niet te vergeten..het licht is in deze periode ook 'ánders', minder helder, minder fel, of zoals amerikanen het zeggen: the sunlight has lost its brightness.
Dat werkt niet bepaald mee. En het wordt nog erger: doordat zovéél mensen er last van hebben, is het herkenbaar en dus...acceptabel. Je gaat naar de dokter, die hoort je aan en zegt: "..oohh! Maar mevrouw/meneer, dat is hééél normaal hoor! Dat heet "Winterdepressie"..." Er zijn zelfs medicijnen voor om iemand met een najaar/winterdepressie zonder al te veel schade door deze periode heen te helpen. Echter, deze medicijnen helpen lang niet altijd, òf ze hebben bepaalde bijwerkingen.
Een goede vriend en een kennis hebben beiden last van deze vorm van depressieviteit. De één gebruikt wel medicijnen, de ander niet. De één heeft de Heer wel aangenomen, de ander niet. Maar voor beiden geldt: ik hoop en bid dat jullie beiden van de herfst kunnen genieten, zoals ik dat hierboven heb beschreven.

Ook voor al die andere mensen, die de herfst wel mooi vinden:

Een gezegende Herfst,

Sebo Hilberts

Dagboek deel 103 Computer Catastrofe


Vrijdag, 12-10-2012

Computervirus...is dat niet net zoiets als griep, maar dan voor computers?
En wist je dat computers ook zoiets doen als de klok vooruit en/of achteruit zetten?
Wist je niet, hè...? Ik ook niet. Maar het schijnt toch zo te zijn.
Toen ik gisterochtend nl. beneden kwam en de pc aan wilde zetten, kreeg ik voor het eerst een melding met de tekst: "Overclocking Failed!"
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo heel veel van computers weet maar dat dit geen goed nieuws was, kon zelfs ik op m'n klompen aanvoelen!
Op een bepaald moment, na enkele seconden, een zwart scherm..alsof de pc nog aan het opstarten was. Alleen gebeurde er niets.

Nog een aantal malen geprobeerd, maar wéér gebeurde er niets. Misschien eerst afkoelen dan? Vooruit dan maar. Een poosje later opnieuw proberen:...niets. Bijna alsof hij aanspringt en dan weer afslaat.
Je kunt je misschien de paniek voorstellen, die zich langzaam meester maakte van mijn persoontje? Van púre 'narrigheid' ben ik de tuin ingegaan om brandhout te maken, want ik kon het niet meer aanzien! Een peperdure computer en zomaar, out of the blue, geeft ie opeens de geest??!

Afijn, vanavond om 17:00 uur komt een goede kameraad en hopelijk kan hij het maken!! Intussen zal ik proberen me te vermaken met een klein klaptopje. Het ziet er niet uit, om de haverklap sla ik verkeerde toetsen aan en telkens opnieuw raak ik per ongeluk dat ingebouwde muis-ding aan, met als resultaat dat er dan weer van alles gebeurt waar ik niet op zit te wachten. Wat zijn dat voor figuren, die zo'n onding op zó'n idiote plaats neerzetten? Kunnen ze dat muis-geval niet gewoon ergens bovenaan inbouwen, ofzo?! Of...nóg beter: een gewone, doodnormale muis met een "staartje" (snoertje). Misschien wat ouderwets, maar het werkt als een speer en het ding zit nooit in de weg!!!
Ik hoop toch zó dat mijn eigen machine vanavond (of anders komende week) weer gemaakt is, zonder dat het àl te veel geld kost als het even kan...

Gek, hè? Zonder het ook echt te beseffen, zijn wij mensen inmiddels zó afhankelijk geworden van onze computer, dat wij allemaal eigenlijk geen moment meer zonder kunnen. En om dat dan ook nog eens te voeden, hebben de fabrikanten iets geweldigs uitgevonden: de telefoon die je overal mee naar toe kunt nemen, op elk gewenst (en ongewenst) moment kunt gebruiken voor allerlei spelletjes, bellen, sms-en, e-mailen en...oh ja..natuurlijk twitteren en facebookeren.
Maar hé: we zijn wèl mooi aan het "sociaal netwerkeren".....tòch? En dat doen we dan overal en op elk moment. Zelfs onder de les, in de bus of trein, tijdens de film en ja, zèlfs tijdens gesprekken. Zo stond ik laatst na de dienst, onder het koffiedrinken te praten met iemand. Gaat opeens z'n telefoon.
"Sorry hoor, moet dit even beantwoorden...is belangrijk"
-Okee..
"Hey Sjon!...Ja...super, man! Wat zeg je? Oh..maar daar heb ik een vet gaaf appje voor, joh, moet je gewoon effe downloaden! Ja, okee. Hey, doei hè? Ja, we kletsen!! Laterzz!"
Hmm..indeed a most important phonecall...... En dat gebeurde een keer of drie, vier tijdens ons korte gesprekje van nog geen tien minuten. Zelfs tijdens de dienst zie ik overal mensen, die met een mobieltje in de hand zitten en met de regelmaat van de klok zie je dan die duimen over die knopjes heenschieten met de snelheid van de HSL!
Ja, eerlijk is eerlijk: ons "sociale netwerk" is op z'n zachtst gezegd aanzienlijk!
Alleen van hetgeen er om ons heen gebeurt, krijgen we niet altijd alles meer van mee..

Ik geloof dat ik vandaag maar eens lekker wat aanmaakhout ga maken voor ons gezellige kacheltje en daarna een bakkie ga doen bij de buren.............

Dagboek deel 102 Over "sebohilberts.nl", websites bouwen en geduld.


Zo. 07-10-2012

Webpage Designer...
Of zeg maar gewoon: 'webpagina ontwerper'.
Dat is eigenlijk wat Cool Page doet. Ik belde zostraks met m'n broer en die bleek gebruik te maken van dit programma voor z'n eigen websites.
Het lijkt me redelijk eenvoudig, al is zo'n 'webdesigner' voor mij persoonlijk nog best even uitzoeken-en proberen.. ('k heb er immers nooit mee van doen gehad.)
Maar goed, ik heb m'n eigen '.nl'-naam, ik heb een programma, ik heb alle bestanden die ik mogelijkerwijs maar nodig zou kunnen hebben; nu alleen de kennis nog om één en ander in elkaar te toveren èn ... een bijna bovenaardse portie geduld!!

Ja ja, ik weet het: geduld kun je oefenen en het blijkt een onderdeel te zijn van de Vrucht van de Geest. Alleen groeit die vrucht in míjn persoontje wel hééél langzaam........
In verhouding tot een appelboomje ben ik een olijfboom: het duurt jááááren voor er überháúpt iets van groei waarneembaar is!
Maar goed, we zullen zien waar het schip aanlegt of strandt.

Terugkijkend naar de voorbije jaren, herinner ik me weer dat dit in feite al heel lang mijn wens was: een eigen website.
Omdat het, zeker voor mijn toenmalige kennis, eigenlijk veel te complex was om te verwezenlijken heeft Johan, m'n oude vriend en soulmate, destijds een weblog aangemaakt.
In eerste instantie was dat bij Blogspot.com maar later, direct na mijn bekering, ben ik overgestapt naar Punt.nl. Eerst de gratis versie, maar al gauw het Gold-pakket met veel meer mogelijkheden.
Nu sta ik dus welbeschouwd aan de vooravond van iets, waarvan ik al heel lang de wens had het ooit eens te verwezenlijken. En zie daar: sebohilberts.nl is een feit!

Gek, hè... hoe de dingen vaak tóch uitkomen, zonder dat je er inmiddels misschien nog aan denkt.?  Ik heb dat al enkele malen eerder gehad.  Zo 'droomde' ik vroeger op de flat vaak van een tuin, compleet met vijver en vissen.
En zie daar....
Ik dagdroomde 's winters vaak over het hebben van een gezellig houtkacheltje, inplaats van die droge warmte van een cv.
En zie daar....
En wat heb ik daar in die krappe, kleine douche, waar ook nog eens de wasmachine stond niet regelmatig verlangend gedacht aan zo' n heerlijk bad, vol met schuim en warm water.
En zie daar....

Zomaar even een kleine gedachtensprong.
Maar goed, dat moet kunnen, het is tenslotte m'n eigen stekkie hier.......

Voor nu, lieve lezer, slaap lekker en wie weet:

Misschien tot morgen...