.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 075 Kolkende rivieren..


vrijdag, 19-09-2008

Tsja...daar zit ik dan..
Waar zal ik het eens over hebben?
Mijn geloof? Dat kent iedereen inmiddels wel.
Mijn Greetje? Die kent ook inmiddels iedereen wel.
Of misschien een combinatie van beide? Hmm...lekker voor de hand liggend...
Afijn, we zullen wel zien waar ‘de pen’ mij heenleidt...

Vandaag heb ik vrij.
Heerlijk! Lekker een hele dag voor mezelf! Niets belangrijks te doen, geen verplichtingen, geen taken. Ja, aan het eind van de middag even, maar verder? Helemaal niets!
Ik ben de dag maar eens begonnen met uitgebreid in bad gaan. Pas anderhalf uur later kwam ‘t ventje gerimpeld en wel beneden. Koffie en ontbijtje buiten (de zon schijnt hier nl.) en langzaam, vooral langzaam (!), de dag eens een waardig begin gunnen..

Zittend aan de koffie liet ik zo m’n gedachten eens over de afgelopen ontwikkelingen gaan. Niet alleen die van de laatste tijd, maar ook en juist die van de laatste jaren. Wat heb ik allemaal gedaan? Wat heb ik allemaal gewenst? Wat heb ik allemaal beleefd? Hoe ben ik veranderd? Bèn ik wel veranderd? Ben ik wel echt anders, dan..noem eens wat... bijv. veertien jaar geleden? Is er echt zoveel veranderd in mijn denken, in mijn doen, in mijn houding?
Als ik heel eerlijk en heel diep in mijzelf kijk, moet ik toegeven dat dat niet het geval is.
Ho, maar wacht eens even..! Je bent nu toch een christen?? Dat moet toch een onvoorstelbare verandering teweeg gebracht hebben??!
Ja, dat is wel zo, maar..in welke zin? Ben ik ECHT veranderd, of is het juist zo, dat wat ik destijds dacht, voelde en vond eigenlijk alleen maar een innerlijke roep om hulp was, een diepe wens die nu eindelijk gestalte krijgt? En dat is het! Het is een diep, heel diep en jarenlang gekoesterde wens, die een emotie teweegbrengt en díé emotie heeft de plaats ingenomen van het verlangen ernaar. Het verlangen naar een zekere hoedanigheid. Weten, dat die hoedanigheid er was en dat ik hem me eigen kon maken, maar de emotionele mogelijkheid was er niet.  Nog niet..

Yvonne (Onlywords) schreef laatst een klein stukje over ‘je oude natuur’ en ‘je nieuwe natuur’.
Nou leren we dat we ‘niet achterom moeten kijken’. Vooruit kijken!, dat is het devies.. Terugkijken op wat is geweest, houdt je vast in het verleden en heeft vaak verkeerde emoties tot gevolg.
Toch hou ik ervan om van tijd tot tijd eens terug te kijken. Er zit ook iets positiefs in. Ik leer (nog steeds) om nuchter, objectiever en beschouwender te kijken naar de dingen die me zijn overkomen en steeds vaker herken ik een functie, een doel. Elke ervaring die je hebt is bepalend voor de toekomst. Een reeks ervaringen van dezelfde soort zijn vaak bepalend voor je verdere toekomst-visie. Hoe je tegen de dingen aankijkt, hoe je de dingen ervaart en voelt, hoe je de dingen benadert.

Afgelopen zondag hoorde ik in Elburg een preek over de zaaier. Je weet wel: Markus 4.
Terugkijkend op mijn leven, op mijn “oude natuur” en mijn “nieuwe natuur”, krijgen deze woorden opeens een diepere betekenis. Ja, het Woord werd wel gezaaid, heel lang geleden, en ook met vreugde ontvangen (vers 16 en 17), maar het ontkiemde maar niet. Teveel stenen en rotsen...
Toen de stenen langzaam maar zeker verdwenen er er wat meer zachte grond tevoorschijn kwam, wilde het ook nog niet echt vlotten (vers 18 en 19). Teveel dingen uit heden en verleden hielden mij bezig...
Maar langzaam, door de jaren heen, werd de grond zachter en voedingsrijker. Steeds meer onkruid verdween, om plaats te maken voor een voedingsrijke bodem, waarin het woord ook echt wortels kon vormen.
Soms ontsproot er opeens een geweldig mooie bloem uitvoort, die veel te snel bloeide en veel te snel uitgebloeid was. Dat doet een plant geen goed. “Wildgroei” was het gevolg. Nu eens leek het  een geweldige plant te worden, dan weer verdorden er opeens her en der takjes, waar knoppen aanzaten. Zonde... Toch hield de plant zèlf wel stand. Ookal was het geen mooie plant, het wás een plant! Maar ja...onkruid is ook een plant. Wat was het verschil? Hoe kon men het verschil zien? Kón je het verschil wel zien??
De Zaaier besloot arbeiders te sturen om de uit het zaad gegroeide plant te verzorgen. Er kwamen mensen met ‘vervaarlijk uitziende snoeischaren’ (lees: scherpe correcties..). Hij vertelde hen, welke takken ze moesten wegknippen en wanneer en ze deden het. Geloof me, lezer, (en ik kan het weten..) dat doet ongelovelijk zeer!
In de cosmetica-wereld zeggen ze wel eens: “..wie mooi wil zijn, moet pijn lijden!”. Nou..ik kan je verzekeren: snoeien doet pijn! Het betekent dat je dingen kwijtraakt. Dingen, zaken, waar je heel erg aan gehecht bent. Die altijd bij je hoorden, zoals je gezicht bij je hoort. Gewoonten, gedragingen, gedachten, gevoelens... Steeds meer van die “oude nauur” raak je kwijt.

Natuurlijk komt er ook iets nieuws voor terug. Terwijl de snoeiers aan het werk zijn, krijgen de gezonde takken steeds meer grip op de plant. Ook komen er meer en meer gezonde twijgen bij.
Hier en daar verschijnt een knop, waar langzaam een mooie bloem uitgroeit, die lang blijft bloeien en nieuwe zaden vormt...

Wie weet, zal ik ooit uitgroeien tot een prachtige, grote boom, vol met mooie vruchten...

Wat doet dit alles met me? Hoe voel ik me erbij? Terwijl ik dit alles overdenk kan ik een glimlach maar nauwelijks onderdrukken. Een glimlach die zegt: “..waar maak je je toch altijd zo druk om? Het is allemaal van tevoren voorzien..”
Heb ik het laatste jaar heel veel nieuwe dingen ervaren, ik voel ze aan alsof ik aan wildwatervaren doe. Ik beland van de ene heftige stroom in de andere en met name de laatste twee maanden voelen toch heus aan als een ware wildwaterbaan! Een wild kolkende rivier (mooie titel..), waarin echt van alles tegelijk gebeurt!! Soms weet ik me even een moment geen raad en dreigt er zelfs een lichte vorm van paniek. Maar direct daarna weet ik ook, dat dit is, waar ik voor bestemd ben! En dat maakt me zoo heerlijk rustig en gelukkig...

Natuurlijk is niet altijd alles pais en vree, maar ik vind dat je alleen al dáárom momenten als deze vooral moet koesteren. Mijn dag van vandaag is zo'n dag. Zo'n dag, waarop eigenlijk niets noemenswaardigs gebeurt, maar waarop alles gewoon goed is. Zo heerlijk ontspannen. Zit ik normaal gesproken op m’n "levens-vlot" midden op de woelige baren van de maatschappij; zo beland ik op m’n kleine vlotje af en toe in een rustig kabbelend beekje, waar ik gewoon lekker langzaam vooruit kunt drijven op een zacht stroompje van geluk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten