.

.

.

.

maandag 24 augustus 2015

Dagboek deel 038 Eerste kerkbezoek in 22 jaar

Zondag, 30-12-2007.

Zo! Die is weer terug!
Vannacht erg slecht geslapen. Vreemd, hoe dingen soms spannend kunnen zijn.
Ik had er zin in, maar zag er ook tegenop.
Vol goede moed, maar toch wel een beetje met lood in de schoenen op pad gegaan.
Geen kip te bekennen; doodstil op straat. Het motregende een beetje. Zo'n typische zondagmorgen.
Toen ik halverwege was regende het inmiddels behoorlijk, dus ik kwam tamelijk nat bij de kerk aan. Niets te zien. Geen auto's, geen fietsen, geen mensen.
Hm..te vroeg..veel te vroeg... Wat nu? Teruglopen? In de regen? Ha nee! Ik ken mezelf! Dan komt er van m'n goeie voornemen niets meer terecht! Dus: de stoute (en natte) schoenen aangetrokken en hup..naar binnen!
Bij de deur werd ik opgewacht door een vriendelijk man die me goeiemorgen wenste en nadat ik m'n jas had opgehangen gaf hij me een blaadje met de woorden: "De liturgie van vandaag." Ik bekeek het blaadje even, een dubbelgevouwen A4-tje, met wat tekst, liederen en enkele korte gebeden.
En daar stond ik dan: alleen in de hal als eerste bezoeker en alles totaal vreemd voor me. Nou..beetje rondkijken maar...

Erg veel viel er niet te zien en dus liet ik m'n ogen maar over de vele foldertjes gaan, die ergens in een rek stonden.
Ah! Daar komt de eerste aan, en de tweede en vervolgens stroomt in minder dan tien minuten de kerk vol. Tijd om de kerkzaal in te gaan. Ik ben op één van de achterste banken gaan zitten, samen met een wat ouder echtpaar, die onmiddelijk een praatje begonnen over mijn 'nieuw' zijn en derhalve aanboden om mij wegwijs te maken in de gezangenbundel. "Wat zegt u? Hebt u nog niet? Wacht...ik haal er één voor u..." En voor ik het wist, zat ik als een echte die-hard mèt zangbundel èn liturgie tussen al die andere 'die-hards' . De dienst begon met een welkomstgroet en gebed, waarna er gezongen werd. De hele dienst stond in het teken van een strakke, vaste volgorde met voorgedrukte gebeden en een 'vast' antwoord van de mensen. Ongeveer, zoals je dat in een katholieke kerk ook wel hebt: de pastoor zegt iets in het latijns en de mensen antwoorden met "Heer ontferm U over ons".
Erg goed misschien voor de wat oudere mensen en velen zullen dit ervaren als 'veilig'  en dat is het misschien ook wel.  Maar niet echt voor mij. Ik wist eigenlijk al vrij snel, dat dit geen gemeente zou zijn voor mij. Ook al, omdat het een gemeente is met gemiddeld een vrij hoge leeftijd. Zo kon ik bijvoorbeeld slechts twee of drie mensen ontdekken die van mijn leeftijd of jonger waren. Maar vergis je niet:
Het was geen vergeefse moeite! Integendeel! Voor het eerst in 22 jaar die eerste stap weer nemen, was voor mij erg moeilijk. En hoewel het niet helemaal "mijn ding" was, voelde ik me toch vrij snel op m'n gemak en er waren zelfs enkele liedjes bij, die ik nog kende uit een lang vervlogen tijd. Liedjes uit een bundel van Johannes de Heer. Ja, ik was blij, dat ik in die kerk zat. Het deed me best heel erg goed.          
Vanwege de naam had ik min of meer verwacht, te maken te hebben met een soort Pinkstergemeente.
"Opstandings Kerk" heette deze en dat klinkt in mijn oren best progressief. Dat was het helaas niet.
Volgende week ga ik naar een Pinkstergemeente hier niet al te ver vandaan. Ik heb net alle gegevens van het net gehaald en met één van de mensen daar gesproken.
Die stap zal aanmerkelijk minder problemen opleveren. Het was juist die eerste keer, die voor mij zo moeilijk was.
We zullen zien wat volgende week zondag brengt, maar ga er maar vanuit dat ik je haarfijn op de hoogte zal houden! Één ding is zeker: het is een hele 'jonge' gemeente, want de man aan de telefoon zei, dat er ook erg veel studenten komen van de U.T. en van de Hogeschool. Voor nu is in ieder geval het hoofdstuk Opstandingskerk afgesloten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten