Dagboek deel 094 Vertrouwen...


Vrijdag, 15-01-2010

Tsja..wat zal ik zeggen over deze titel?
Een mens kan soms zó vol zijn van z’n eigen gevoelens en gedachten dat het moeilijk wordt om ze te ordenen. Alles in het juiste perspectief zien, proberen de dingen op een rationele wijze te benaderen, wetende dat dat nooit helemáál zal lukken. De emoties die daarmee gepaard gaan in een juiste baan leiden, of althans... proberen.
Zorgen dat je niet overmand wordt door onrust. Vaak wordt er gezegd dat we de dingen moeten overlaten aan de Here God en dat doen we dan ook. De ‘last’ die ons bezighoudt overgeven aan Hem, die er het beste mee om kan gaan. Echt af-geven aan Hem en niet meer uit Zijn handen terugpakken.
Tsja...dat afgeven gaat nog wel, maar dat ‘niet meer terugpakken’...dat is voor mijzelf nog wel eens een probleem. maar al te vaak leg ik iets voor aan de Here Jezus, maar ook even zovaak pak ik het zelf weer terug. Alsof ik het zèlf wil oplossen. Alsof ik denk dat ik het op kan lossen, wát dat dan ook moge zijn..

In dit geval gaat het om rust en het tegenovergestelde: onrust/angst.
Wat als...
wat dan..
En hoe moet het dán??
Zal zij het wel redden? Zal de gemeente haar dragen, waar ze zelf niet kan?
Maak ik me zorgen om niets?
Misschien...
Ik hoop en bid het...

Gelukkig kan mijn lief bogen op de liefde en warmte van mijn familie èn haar familie! Het maakt me een stuk geruster, te weten dat ook mijn familie mijn lief in de armen gesloten heeft en haar op handen draagt!

Toch kan ik niet nalaten om ongerust te zijn.
Vreemd...
Ik heb toch alles in de handen van de Heer gelegd? Dan kan ik / mág ik toch vertrouwen hebben? En tóch...af en toe bekruipt me de angst. Wat, als het fout gaat? Stel dat de Heer andere bedoelingen heeft? Stel dat ik er niet meer ben? Zal zij het wel redden? Hoe zal het háár dan vergaan? In wat voor gat komt zij dan terecht?
Ik weet het wel: ik moet daar niet aan denken..
Vertrouwen hebben..
Ik heb het overgegeven aan de Here God en, ach...”...’ze’ kunnen zóveel tegenwoordig..”
...maar wát áls...??

Waar dit allemaal over gaat?
Wel: over ongeveer vier weken wordt ik geopereerd. Een hele nieuwe hartklep krijg ik. Tenminste..dat is de bedoeling. Tót die tijd is het zaak om wat gewicht te verliezen en zo gezond mogelijk te leven. Opzich niets mis mee zou je zeggen, ware het niet dat mijn lichaam ook nog andere gebreken kent die niet zomaar overgaan met ‘een poosje gezond leven’.
Welke risico’s zijn er? Welke gevaren brengt dat met zich mee? En wat houdt dat alles in voor de operatie? Zal het wel goed gaan? Zullen er geen ‘complicaties’ zijn?
...
Ja! Ik ben een christen, een kind van de Here Jezus. En ik kan alleen maar hopen en bidden dat ik door mijn denken en handelen die titel ook wèrkelijk waardig ben. Maar ik ben ook mèns! Met alle gebreken die daarmee gepaard gaan zoals menselijke gevoelens, hoe bedriegelijk die ook kúnnen zijn.
Soms, helaas maar al te vaak, worden we geplaagd door tal van tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant willen we best geloven, maar aan de andere kant is het soms zo ongelooflijk moeilijk. In een soortgelijke situatie bevind ik me nu: ik wéét wel en wíl wel, maar wát áls....??
Iedereen zal zeggen: “Je zègt het zelf al!! Dus waar maak je je nou zorgen om??!!”
En iedereen heeft dan gelijk,...maar tóch...
....
Tsja, zo zie je maar, lieve lezer:
Geloven is geen garantie voor een rustige cruise, een happy boottochtje, of een warme kerkdienst. Integendeel: voor mij persoonlijk betekent geloven een coninue-strijd, waarin ik elk moment opnieuw moet leren om de dingen niet alleen óver te geven aan de Here God, maar ook moet leren om de overgegeven zaken ook bij Hem te láten en niet meer terug te pakken.

‘Geloven in’ betekent:
Vertrouwen hebben in /volledig vertrouwen op...

Soms heb ik het gevoel dat ik heel dicht bij kom en soms..
heb ik het gevoel dat ik mijlenver verwijderd ben...

Bid voor ons, wil je?

In God’s warmte en zorg,

Sebo