.

.

.

.

vrijdag 21 augustus 2015

Dagboek deel 009 Een vriend

Maandagavond 29-10-2007

Vanavond een goede vriend van me aan de telefoon gehad.
Dezelfde waar ik in deel 5 over sprak.
Het gaat slecht met hem. Ik zag hem weliswaar niet, maar z'n stem klonk mat en zacht en trilde af en toe. Sinds z'n onredelijke en redeloze ontslag gaat het steeds slechter met hem. Zwaar overspannen, kalmerende medicijnen gebruikend, is hij nu inmiddels ook onder behandeling van een psychiater. Daar is hij afgelopen vrijdag blijkbaar behoorlijk door het lint gegaan. Zódanig zelfs, dat deze hem wil laten opnemen in een kliniek.
In een bijzonder korte tijd heb ik hem achteruit zien gaan en het eind lijkt voorlopig nog lang niet in zicht. Morgen moet ie naar een wetswinkel ivm z'n ontslag, maar ik ben bang dat ze daar ook niets voor hem kunnen doen. Wèl zit hij in de ziektewet, maar of dat ook betekent dat het bedrijf verplicht is om hem door te betalen...?
Ik praat op hem in en probeer hem rustig te houden, want hij is blijkbaar in staat om een aantal mensen iets aan te doen. Niet verwonderlijk als je ten volle begrijpt, hóé hij ontslagen is en waarom. Mijn eigen visie en die van mijn collega's moge duidelijk zijn: zie deel 5. Mocht het tot een rechtzaak komen, hebben een aantal collega's en ikzelf toegezegd om, indien nodig, te getuigen. De gang van zaken binnen mijn bedrijf ontstijgt namelijk langzaamaan alle fatsoensnormen.
Ik kan verder niets anders voor hem doen, dan er voor hem te zijn, een arm om hem heen te leggen, naar hem luisteren en bidden dat ie hier niet in rond blijft dwalen.

Ook ik voel van tijd tot tijd een behoorlijke boosheid in me opkomen, als ik er mee bezig ben. Nou weet ik verstandelijk wel dat je moet proberen te relativeren, maar gevoelsmatig kan ik me enorm opwinden over zoveel onrechtvaardigheid.
Gelukkig ben ik de laatste jaren heel wat rustiger geworden, maar anders....
Ik probeer mezelf voor te houden om geen hekel te hebben aan sommige mensen om me heen, omdat dat toch nergens toe leidt. Daar komt niets positiefs uit en maakt alleen dat je je nog slechter voelt. Resultaat: ook gewoon een hekel hebben aan iemand, kaatst uiteindelijk altijd weer op jezelf terug. Toch is het bijna niet te voorkomen. Er zullen waarschijnlijk altijd mensen zijn die je tegen de borst stuiten. Waar je je ongemakkelijk, of onprettig bij voelt. Of zelfs bedreigd. Ook in mijn alledaagse werkelijkheid kom ik die mensen tegen, zowel op mijn werk als in mijn privéleven. Mensen, waarvan ik van mezelf moet zeggen "dat ik geen hekel aan ze mag hebben", of "dat ze ook eigenlijk alleen maar zichzelf in de weg zitten..".
Maar zeggen en doen..daar zit een wereld van verschil in. Ik wíl het wel en ik probeer het ook wel, maar het is zo verrekte moeilijk. Laten we eerlijk zijn: ik ben ook maar een mens en zeker met mijn karakter ga ik nogal eens in de fout. Toch merk ik wel steeds vaker dat ik toleranter en berustender wordt, naarmate ik me meer deze dingen bezig houd.
Zonder nu direct laks of laf te worden, heb ik wel steeds meer en meer een houding van: " laat het maar over je heen komen, want je kan het toch niet veranderen."
De dingen gebeuren nu eenmaal zoals ze gebeuren en meestal heb je daar geen invloed op. Dan is het juist veel beter om erin te berusten en te proberen er op te anticiperen.
Alleen op die manier behoud je het zicht op de werkelijkheid en het echte doel: dat specifieke probleem oplossen of als dat niet mogelijk is, ermee te leren leven. In woede losbarsten, zwelgen in zelfmedelijden, etc. ; het betekent allemaal hetzelfde als tegen een wild kolkende stroom opzwemmen: je wordt doodmoe, het put je volledig uit en je komt geen meter verder.


En daar is ons leven toch veel te kwetsbaar en te waardevol voor. Met die woorden wil ik deze dag graag afsluiten...

Slaap lekker....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten