Dagboek deel 088 Vragen, antwoorden en veranderingen.


donderdag 21-05-2009

Goeiedag...
Hé, jij daar!
Ik zei "Goeiedag!"
Zeg eens even wat terug!
..Goed zo! Zó hoort het!

Is het al weer donderdag....
Vandaag een dagje vrij en dan "mag" ik weer werken.
Wat heb ik toch een geweldige baas, hè? Dat ik zómaar mag komen werken.
Nou......DAT IS HELEMAAL NIET GEWELDIG!!!
Een baas, die me vertelt dat ik betaald mag thuis blijven....DAT IS GEWELDIG!!
Maar ja...waar vind je zo'n baas???
En dus: 'sappel'n zul je...tot je er bij neervalt...!'

Afijn, zo keuvel ik lekker door, zonder ook echt iets te vertellen te hebben.
Maar: wie weet komt dat misschien nog wel terwijl ik schrijf.
Zó zat ik vorige week te schrijven en zó is er zomaar opeens weer een week voorbij, zonder één woord op 'papier' gezet te hebben....
Hoe dat kan? Och...gewoon...Een beetje veel aan m'n hoofd, zullen we maar zeggen.
Niets slechts hoor, dus maak je geen zorgen! Gewoon een beetje 'plankenkoorts'...

Gistermorgen heb ik de bruidsbloemen besteld. Het bruidsboeket en de bloemen voor op de auto.
Natuurlijk voor alle zekerheid schoonzusje even gebeld mbt de kleuren. (die moeten natuurlijk wèl bij de bruidskleding passen.)
En morgen? Trouw-joggingbroek-met T-shirt ophalen...
...

Mijn lief en ik praten erg veel met elkaar. Over van alles en nog wat. En dus ook over mijn schrijven.
Inmiddels weet ze, dat mijn schrijven erg veel tijd in beslag neemt. Nu denken jullie misschien: "Hoezo? Je hebt al een week niets meer geschreven!"
Maar zo werkt het toch niet helemaal. Heel vaak komt het voor, dat ik met iets in mijn hoofd zit en dat schrijf ik dan op. Ik denk er over na, verander wat, lees het nog eens over, voeg wat toe en haal wat weg en schrijf nog meer.....en leg het weg. Denk daarbij eens aan een schilder, die een mooi doek wil maken. Hij is er dagen mee bezig, verandert het, laat het rusten, gaat er weer bezig, voegt wat toe, legt het weer weg...totdat het moment gekomen is, dat hij het doek moet loslaten. Z'n werk moet loslaten, zodat het in deze wereld z'n 'eigen leven' kan gaan leiden.
Zo is het ook bij mij in mijn schrijven.

Ik kwam gisteravond thuis van de middagdienst toen tegen 22:30 Grétha belde. We praatten wat en op een gegeven moment zei ze: "Je hebt al zes dagen niets meer aan je site gedaan! Wordt het niet eens tijd dat je weer gaat schrijven??" Ik keek even op de site en zag idd dat mijn laatste posting op 14 mei was.
Ben ik dan misschien niet meer zo bezig met de site? Of met mijn geloof? Of  ben ik niet meer zo bezig met mijn geloofsbeleving óp te schrijven? Zeker wel! Alleen nemen momenteel andere zaken een praktische voorrang. Maar dat zegt niets over mijn gevoelens omtrent mijn geloof of over mijn schrijfdrang.
Integendeel! Bijna alles wat ik doe, heeft hetzij direct, danwel indirect met mijn geloof of geloofsbeleving te maken en bijna alles schrijf ik op.
Simpele, losse stukjes, die ogenschijnlijk niet bij elkaar horen, en elke noemenswaardige gedachtengang schrijf ik op om het te overdenken en uit te werken. En die losse stukjes verdwijnen in het digitale archief, dat "pc-schijf" heet.
...
Al diverse malen heb ik van mensen gehoord:
"waarom geloof jij'?"
"wát geloof jij? "
"hoe komt het dat jij wel gelooft maar je familie niet?"
"hoe komt het dat je eerst niet geloofde en nú wel?"

Wel, wát ik geloof, moge duidelijk zijn: dat Jezus Christus de Zoon van God is en gestorven is voor onze fouten (zonden) en de dood (definitieve einde) heeft overwonnen voor ons, zodat wij eeuwig leven kunnen krijgen (paradijs).
Waaróm ik geloof? Simpel: omdat ik ervaren heb in mijn eigen persoonlijke leven, dat God niet een uit de duim gezogen sprookje is, maar ook daadwèrkelijk bestaat en mijn leven wel degelijk kan beïnvloeden en hééft beïnvloed!
Hoe het komt dat ík wel geloof en mijn familie niet? Ook relatief eenvoudig: ík heb de bewúste keuze gemaakt om Hem te zoeken. ECHT te zoeken, zonder me af te laten leiden door evt. andere zaken, zoals wereldwijde armoede, ziekte, oorlog en wat dies meer zij. En toen ik Hem vond (lees: toen Hij mij eindelijk kon bereiken) liet ik Hem toe zonder vooraf vragen en/of voorwaarden te stellen. Gewoon, heel gewoon: hier, op deze plek, achter mijn toetsen, vroeg ik: "Als U het ècht bent, als U wèrkelijk achter mij staat, open ik nu mijn hart en mijn alles voor U.."
Tsja..en tóén gebeurde het, hè? Wat? Ach...hoe moet ik dat in menselijke bewoordingen uitdrukken?  Er gebeurde zóveel tegelijk...!
Zo schreef ik laatst over die "molensteen, die van je afvalt" en wat dat met je doet.
En dan die groei, die er mag zijn. Het is echt geweldig om te zien! En juist door de dingen zoals ze mij overkomen, op te schrijven, ontdek ik die groei. Ik zie waar de Here God mijn gebeden verhoord heeft. Al teruglezende zie ik waar het bij mij (nog steeds) aan schort. Waar ik aan moet werken, of waar ik echt in gegroeid ben. Zo schreef ik een poos geleden eens over 'mijn boekje' . Een kleinnood, waarin ik mijn gebeden aan de Here God opschrijf. Nú schrijf ik er weer in, maar dat is ook lange tijd niet het geval geweest. Toen ik het eindelijk weer eens in de handen kreeg las ik dingen over mijzelf . Vragen aan de Here God om allerhande zaken.  En ik kan met een oprecht hart zeggen, dat verre-verreweg de meeste van die vragen ook ècht beantwoord zijn!
Nee...ik bedoel niet, dat verreweg de meeste gebeden verhoord zijn...
Integendeel: veel gebeden zijn inderdaad verhoord, maar ook heel veel niet!
Nee, ik praat meer over 'antwoorden'. Antwoorden over/op mijn eigen persoonlijke vragen. Juist dát is voor mij van bijna vitaal belang: het leren begrijpen van God's bedoeling in/met mijn leven. Het leren kennen van Zijn bedoeling met mijn "waarom".  'Waarom' ben ik hier? Waarom heb ik de dingen meegemaakt, díé ik heb meegemaakt? 'Waarom' moest het zolang duren, voor Hij bepaalde zaken duidelijk maakte?  Welk doel heeft Hij met mijn schrijven?  Waarom voel ik die vaak niet te weerstane drang om 'te delen', op te schrijven wat ik voel? Waarom schrijf ik dit uberhaubt? Welk nut heeft het? Wat heeft mijn schrijven eigenlijk voor zin? Verdwijnt het niet simpelweg ergens in cyberspace, waar het nooit meer gelezen en dus vergeten wordt?
En nog zovele vragen meer...
Nee, mijn lieve Here Jezus, die ALLE macht heeft, heeft bij lange na niet ál mijn gebeden verhoord en ook zéker niet ál mijn vragen beantwoord, maar Hij heeft wèl zoveel vragen beantwoord dat ik me gesterkt en gesteund mag weten in mijn geloof. Het is nl. zo dat iedere gelovige, mits hij/zij de juiste vragen stelt èn ín geloof, ALTIJD antwoord krijgt. Ik denk alleen: als we dan tóch vragen, moeten we ook leren te lúísteren naar het ántwoord.
Uhh...luisteren..?? Momentje...ik ben NU weer even met een ander aan het praten...
"Je vraagt me iets..ik denk erover na en geef je antwoord......maar je luistert niet..je hoort me niet meer..", zegt de Here God.

Mijn vaste lezers weten het inmiddels wel: ik heb een engelengeduld van maar liefst 5 miliseconden en dus moet bij mij alles nu, direct, onmiddelijk, meteen, subiet...en wèl nú!  Maar ja...zo werkt de Here God nu eenmaal niet! Alles dat móét gebeuren, gebeurt op ZIJN manier en op ZIJN tijdstip! Pfff....! Dat vergt geduld..heel veel geduld, ennuhh..daar heb ik, geloof ik, niet al teveel van......
Dat betekent maar al te vaak een hoop tweestrijd en een heleboel twijfel! Heb ik het wel goed gedaan? Heeft de Here God mij wel aangehoord? Heb ik wel om de juiste dingen gevraagd? Ben ik niet te voorbarig? Of te ijdel? Of te hooghartig? Verwacht ik misschien teveel van Hem? Heb ik misschien iets gevraagd, dat mij niet toekomt? Waar ik geen recht op heb? Was mijn geloof niet groot genoeg?

Je ziet het al, lieve lezer: vragen te over! Op elk antwoord van Hem vormen zich weer tien vragen, maarrr.....
èlk antwoord van de Here God over de zin van mijn leven en alles dat daarin is gebeurd en nog gebeurt, heeft mij een heleboel dingen doen begrijpen over mijn  eigen, persoonlijke leven en God's bedoeling daarmee.
Zo zie ik nu de 'waarde' van mijn huidaandoening, mijn gevoelens daaromtrent. Ik zie en ervaar nu dat ik van waarde ben voor mensen die, in het geheim (díé lichaamsdelen bedekkend), lijden aan dezelfde aandoening, en zich gesterkt en bemoedigd voelen door mijn houding.
En evenzo zie ik de 'waarde' van mijn schrijven, waar mensen zich via mijn e-mailadres, gastenboek of 'colums' melden met soortgelijke of andere, bijzondere, ervaringen. En ik kan je verzekeren, lieve lezer, het is een zegen om te mogen ervaren, dat je een lampje mag zijn in iemands duisternis. In mijn geval gaat het misschien nog maar om een heel klein lampje, maar ík denk dat het niet gaat om de grootte van de vlam, maar om de warmte die ervan uitgaat.
Dát is niet mijn eigen verdienste , integendeel. Oh ja..ik sta ervoor open en het is mijn wens om dienstbaar te zijn en van waarde te zijn voor anderen, maar...ik ben me ervan bewust dat het de Here God is, die ongelooflijke dingen in mij doet en maakt ik  ook geschikt wordt voor datgene, wat Hij voor mij in petto heeft . Zonder mij echt te veranderen, maakt Hij mij zo zachtmoedig en stukje bij beetje zó geduldig, als op dát moment nodig is. Zonder mij echt rigoreus te veranderen, als een soort van totale metamorfose, maakt Hij mij nu eens hier, dan weer eens daar nèt even een beetje beter dan ik was. Gebruikmakend van mijn overgave aan Hem, verandert hij mijn inzichten, geeft Hij mij wijsheid in de dingen die voor HEM belangrijk zijn in mijn leven. En het is telkens weer overweldigend om te ervaren hoe dicht Hij bij mij is, hoe vóélbaar Hij is...

Johan en ik noemen onszelf wel eens een 'mensenmens'. Ontvankelijk voor de intieme en vaak diepgaande gesprekken met anderen, in een prettige, gezellige sfeer. Zonder de ernst van een gesprek uit het oog te verliezen. Humor mag er zijn, móét er zijn, maar nooit tenkoste ván.
Is dat een eigenschap van mijzelf? Of heeft de Here God die zachtmoedigheid in mij gelegd? Neem maar van mij aan dat het laatste het geval is!!! Getuige mijn "engelengeduld"!!

Zo zie je maar, lieve lezer, hoe God mensen kan veranderen!
Je hóéft het niet te geloven, maar als je èrgens, heel diep van binnen het verlangen hebt om het te onderzoeken...Laat je dan vooral niet weerhouden!!!
Ik heb me niet laten weerhouden. Vrienden/kennissen betekenen veel voor me, maar ik GING ervoor. Ik wilde het nu eens weten: was het waar of berustte dat hele geloof alleen maar op een sprookje..???
Op 7 november 2007 kwam ik tot bekering. Een woesteling, met een geduld van 0, 0000004 miliseconden. Dat is inmiddels bijna 5 heuse miliseconden! Er is dus wel dégelijk vooruitgang! En niet alleen in dát ene opzicht....
Maar ook:
Over precies twee weken wil ik, kan ik,  maar bovenal mág ik trouwen met een kind van de Heer.
Heb ik dat verdiend? Nee.. Dat is liefde.. Liefde van de Here God voor mij.
Had ik ooit gedacht dat het misschien nog een keer zover zou komen? NEVER!!!!! Het zou zelfs niet in mij opgekomen zijn!
Als je 'het' niet gelooft, geloof dan MIJ! God verandert werkelijk mensen!!

"God houdt van jou zoals je bent,
maar Hij houdt te veel van jou om je zo te laten....

Sebo