.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 069 Toch nog een partner!


Zo. 10-08-2oo8

Hallo daar beste lezer/es.
Zoals ik gisteravond beloofde volgt hier de ontwikkeling van de afgelopen weken.
Om één en ander een beetje te verduidelijken, zeker voor de nieuwe bezoeker, ga ik eerst even een klein stapje terug in de tijd middels twee korte stukjes uit m'n dagboek.

Uit Dagboek deel 44,  van 27 januari j.l.
"Ik ben nu 45 jaar en altijd vrijgezel geweest.
Daar heb ik heel goed mee kunnen leven, temeer omdat het een bewuste keuze was.
Maar.., zo denk ik bij mezelf, ..is dit wat je wilt voor de toekomst? Wil je altijd alleen blijven?
Zal mijn leven eindigen, zonder dat ik ooit een partner heb gekend? Een levenspartner, met wie ik de liefde van de Heer kan delen, met wie ik oud kan worden?
Steeds vaker komt die gedachte bij me op en ik heb enige tijd geleden besloten om eens ‘voorzichtig om me heen te kijken’. Gistermorgen heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Ik ben naar een christelijke dating-site gegaan en heb me daar ingeschreven.
Profiel aangemaakt en in mijn profiel uiteengezet, waar ik naar zoek en wat mijn intenties zijn."

Uit Dagboek deel 45, van 2 februari j.l.
"Een week nu, zit ik op CM (Christian Match) en in die week ben ik er ook best wel druk mee geweest. Tijd om even pas op de plaats te maken. Ik doe even niets meer, want het overspoeld me een beetje.
Wel heb ik aan CM iemand overgehouden, die ik nu al als een erg goeie vriendin zie en waar ik bijna dagelijks wel “even” mee praat. Lees, een uurtje of drie per keer, en je hebt ongeveer een idee...
Ach... Zo’n weekje “vakantie in ‘hartjes-land’..” is toch ook wel weer leuk, hoor. Ik merk dingen bij mezelf die ik al lang geleden verloren dacht te hebben...
En daar zit ik nu dus een beetje over te mijmeren. Gevoelens, die ik al lang niet meer had, komen opeens weer naar boven. En het is prettig om dat te ervaren. Ik voel me er goed bij en het is fijn om te ontdekken dat ik toch nog steeds niet echt ‘uit de markt’ ben..."

Eind maart liep m'n abonnement af en hield ik het voor gezien. Ik had niemand gevonden en was min of meer een illusie rijker. Wel had ik er twee vriendinnen aan overgehouden en daar was ik toch ook wel heel blij mee. Maar verder...nee, het was niet echt ‘mijn ding’.

Toch liet het gevoel me niet los en naarmate ik ouder wordt gaat toch het verlangen naar een levenspartner toch ook een steeds grotere rol spelen.
Een aantal weken geleden besloot ik om het toch nog maar eens te proberen. Die dating-site kwam met een aanbieding voor half geld en ik dacht: “Ach...waarom ook niet..?”
Mijn hele profiel e.d. bleek nog gewoon te bestaan, dus ik kon zo opnieuw beginnen.Eerst even een paar dingetjes veranderd, een nieuwe foto geplaatst en hups...de boel weer online gezet.

Ik geloof dat ik er nog maar een paar uur opzat, of er kwam al een mail binnen.
Iemand die me al eens eerder had aangesproken, zei ze. Kon ik me niet meer herinneren.
Ik antwoordde haar en kreeg een bedankje voor de snelle reactie. Ik dacht er verder niet over na en ging weer verder met waar ik mee bezig was. (waarschijnlijk schrijven...)
Prompt volgde er weer een mail. Zelfde persoon..Weer antwoord...Nu toch maar eens even kijken op haar profiel...
Kleine vrouw, 1,67 mtr. Hmm..net zo groot als ik...
Geen kinderen. Hmm..net als ik..
Altijd vrijgezel geweest. Hmm..net als ik...
Nooit relatie gehad. Hmm.. net als ik...
Zet Jezus op nr 1. Wauw!..net als ik...
Houdt van de natuur. Hmm..net als ik..
Twee jaar jonger dan ik. Hmm..zou kunnen passen...
Maar veel gekker zal het wel niet worden..
Toch wel:
Houdt van koken. Hmm..ik ook..
Houdt van wandelen. Hmm.. net als ik..
Is gek op zwemmen...
Alle bommen en granaten !!! Nou breekt m’n boerenklomp:
Ze komt nog van de boer ook!!

Afijn, van het één kwam het ander..
Eerst dagelijks contact via CM, daarna diverse keren per dag, toen hotmails en Msn erbij en tenslotte telefoon.
Ik hoef je zeker niet meer te zeggen, dat we elke dag zeker een half uur tot drie kwartier aan de telefoon hingen..?

Je raadt het al: beiden al vrij snel hotel-de-botel van elkaar...
Hoewel het bijzonder klikte op het internet en via telefoon, wisten we eigenlijk nog vrij weinig van elkaar. We hadden dan ook geen idee of het wel zou klikken, als we elkaar in het echt zouden zien. Daar konden we maar op één manier achterkomen: elkaar ontmoeten. Afspraak gemaakt voor zaterdag en beiden waren we daar best vol van. Het was voor ons allebei de eerste afspraak en dus was het best wel spannend. Naarmate de week vorderde en de zaterdag dichterbij kwam, werd het toch wel wat griezeliger. We zijn beiden geen twintig meer, beiden geen fotomodel.. Zou de een de ander wel leuk vinden? Of zou er juist een zekere afkeer zijn? Hoe zou dit of dat en wat als zij zus of zo..? Stel dat ze niet komt opdagen..?

Maar niets van dat alles!
We hadden op een station afgesproken en we hadden de deal gemaakt om direct bij het eerste contact ook echt eerlijk tegen elkaar te zeggen of er een “klik” was of niet. Nou...die was er! Een heel orkest vol...!
Na eerst een kop koffie gedronken te hebben, zijn we een stuk gaan wandelen door een park en ergens op bankje zijn we neergestreken. Lekker rustig, geen mens te bekennen. Daar hebben we de Here God gevraagd om wijsheid en Hem bedankt dat wij elkaar mochten ontmoeten.

Voor haar, ooit zendelinge in Brazilië geweest, was dit de allereerste ontmoeting, net als voor mij.
We hebben dan ook afgesproken om heel, heel voorzichtig te werk te gaan. Absoluut geen overhaaste beslissingen en koppie d’rbij houden.
Natuurlijk was en is er, zeker de eerste keer, sprake van een hele vlinderstruik aan vlinders in onze buik. Maar het zijn geen jonge vlindertjes, zoals bij jongelui. Nee, dit zijn volwassen vlinders, die goed weten waar ze heen fladderen. Zo is het fysieke element, of de belangrijkheid daarvan, ook veel minder aanwezig. Als God ons werkelijk voor elkaar bestemd heeft, is het zaak om geen rare bokkesprongen te maken. We zijn allebei midden veertig en te oud om hierna nóg eens opnieuw te beginnen. Daar komt bij dat, juist omdat het voor ons beiden de eerste relatie is, we allebei een teleurstelling door onze eigen schuld waarschijnlijk niet zouden kunnen verdragen.

Nietemin blijft het een heel nieuw en geweldig gevoel voor ons allebei!
Stel je dat eens voor: we lijken wel een stel pubers...Hopeloos verliefd door een park lopen vol lieflijke kleine vogeltjes en kuikentjes en sierlijke pauwtjes...
Een roze bril?
Nee hoor...We lopen allebei meters boven de grond....met ons hoofd verstopt heel diep in de wolken..!!

En als ik nou eens terugkijk naar dagboek deel 1. Wat heeft God in die afgelopen tien maanden ongelóóflijk veel veranderd in mijn leven! Vijfentwintig jaar lang heb ik Hem in de steek gelaten en wat doet God? Hij sluit mij in Zijn armen, verwarmt mij, houdt van mij, vergeeft mij, onderwijst mij en...geeft mij een partner die van me houdt..
Vertel het mij maar: wat is dat voor een God??
Dat kán toch alleen maar een God van Vergeving en Liefde zijn??!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten