.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 064 Het kwartje is gevallen


zaterdag, 12-07-2008

En daar zit ik dan. Eigenlijk niet goed wetend hoe te beginnen, maar dat ken ik inmiddels wel...
Eenmaal schrijvend komen de dingen vanzelf wel in me op.
Zoals velen al wel weten zat ik lange tijd met een vraag, die voor mij heel erg belangrijk was.
Ik heb er dan ook met grote regelmaat over geschreven: de doop.
Vanuit diverse hoeken kreeg ik de meest diverse antwoorden, met als gevolg alleen maar meer vragen.
Waarom was/is dat zo belangrijk voor mij? Een stukje zelfonderzoek:
Was ik op zoek naar ‘de waarheid’?
Was het een vreemde hang naar een ‘reli-kick’, zoals Johan het noemde?
Was het een zekere gewetenswroeging? (dat ik me ooit eens had laten dopen, maar er niet naar leefde?)

Niet elke dag, maar wel bijna wekelijks ben ik hiermee beziggeweest. Heel veel heb ik onderzocht, nog veel meer heb ik gelezen. Veel was onzin, maar soms kwam ik ook erg interessante zaken tegen. Interessant, maar echt een bevredigend antwoord vond ik niet. Misschien wilde ik ook wel alleen één bepaald antwoord vinden Dat bracht me dan weer terug bij de vraag: zoek ik wel naar de waarheid? Ben ik wel objectief en eerlijk? Wil ik het antwoord eigenlijk wel zien? En ongeacht hoe het antwoord luidt, zal het bevredigend zijn? Kan ik er vrede mee hebben?

Eigenlijk was ik er niet meer zo heel erg mee bezig, tot voor kort.
Mijn zus, die me beter kent dan wie ook, wist dat ik diep in m’n hart eigenlijk m’n doop wel wilde overdoen en daar heb ik ook hier wel eens over geschreven.
Nou kwam ze kort geleden met een ongelooflijk aanbod: een reis naar Israël!
Alle plaatsen zien, waar de Zoon van God als mens gelopen heeft, de plaats bezoeken waar Hij de bergrede hield en vijfduizend mensen te eten gaf. Zijn graf bezoeken, al weet ik best dat Hij daar niet meer is. Huizen en gebouwen zien, die Hij ook heeft gezien, misschien zelfs heeft aangeraakt! Het zal voor mij een ongelovelijke ervaring zijn... Miljoenen mensen zijn er intussen geweest, ook mijn zus diverse keren. Maar voor mij wordt het de eerste keer en ik kan je vertellen dat ik er echt enorm naar uitkijk!! Nee, ik ben het niet eens met de opstelling van Israël, die onder amerikaanse bescherming met de regelmaat van de klok getuigt van een even grote barbaarsheid als hun vijanden. Maar dat is politiek. Mijn zus neemt me niet mee om de politiek, maar  om geloofsredenen. Míjn geloof, en dat heeft met politiek totaal niets te maken!

Terwijl we erover spraken, vertelde Heidi dat er in Israël ook mensen waren die zich opnieuw lieten dopen. Een wederdoop, ofwel anabaptisme. Oeps...! Nu kwam het toch wel heel erg dichtbij! Er wás dus een mogelijkheid. Maar zou het ook een gerechtvaardigde keuze zijn? Was dit, wat ik wilde? En nog veel belangrijker: wilde God dit wel van mij?
Opnieuw vond ik mezelf terug in ‘de zoektocht’. Opnieuw zag ik mijzelf geconfronteerd met vragen omtrent mijn diepste beweegredenen. En alweer: was ik wel eerlijk tegen mezelf? Tegenover God? Of had Johan misschien toch gelijk: ging het enkel om een ‘reli-kick’?

Al wekenlang word ik soms wakker met een onbestemd gevoel. Enkel bij het wakker worden; daarna is het gevoel weg en gaat alles z’n normale gang. Ik vergeet vrijwel direct na het wakker worden waar het gevoel omging. Tot enkele dagen geleden...
Ik kon me ook tijdens het douchen nog herinneren waar het omging. Ik had gedroomd. Over mijn schrijven en dan in het bijzonder over deel 47. Nou moet je weten, dat ik echt niet meer weet waar elk afzonderlijk dagboek deel overgaat. Daarvoor schrijf ik eenvoudigweg teveel. Maar misschien had ik ergens een foutje gemaakt? Dan zou ik het die avond wel even nakijken. Maar zoals dat met veel dingen gaat, die ik me voorneem, ben ik het ‘s avonds vergeten. Ik denk er niet meer aan en ga bezig met andere dingen, schrijf weer nieuwe ervaringen op e.d. Het gevoel van die ochtend is alweer lang vergeten...
Toch houdt het al dagenlang aan en telkens bleef het gevoel langer ‘hangen’.
Vanmorgen, nadat ik gedouched had en met een beker koffie achter de toetsen zat, heb ik het bewuste dagboekdeel eens even geopend. Ik heb het aandachtig doorgelezen, op zoek naar mogelijke fouten. Die vond ik niet. Wèl vond ik het antwoord, waar ik eigenlijk al sinds februari naar zoek! Het was er al die tijd! Al die tijd stond het antwoord onder één van de reacties...

God is zó ongelooflijk groot! Nú weet ik, waarom ik regelmatig droomde over dat deel. God heeft mij al een antwoord gegeven, toen ik voor het eerst met die vraag kwam! Maar ik zag het niet, of wilde het niet zien. Of misschien zag ik het wel, maar zocht ik bevestiging. Hoe dan ook, voor mij is het heel duidelijk dat mijn Vader in de hemel al dagenlang probeert mij iets duidelijk te maken. Rustig, fluisterend, maar heel indringend.

Hier de reacties, zoals ik die nu intens ervaar als het antwoord van God:

dag Sebo,
bij de doop zegt God: jij bent van mij... geweldig toch, dat God dat tegen je wil zeggen? God heeft dat al tegen je gezegd en jou ook vastgehouden door de jaren heen.. (Margeke)

Hoi Seep
Door je opstelling van nu heb je de keuze van toen gerechtvaardigd. (DQ)

Ja..het antwoord was er al die tijd, maar het kwartje viel niet. Nu zie ik het zo: het voelt alsof er wel informatie in m’n hoofd zat, maar vanmorgen ging er opeens een luikje open waardoor het naar beneden viel, m’n hart in.
Ik kan je niet vertellen, lieve lezer, wat voor last er opeens van me weg valt! Het voelt echt als een enorme bevrijding en nu weet ik ook waarom ik er al die tijd zo mee zat: schuld. Ik voelde me nog steeds schuldig! Niks reli-kick! Het was simpelweg dat ik het over wilde doen om het ‘goed te maken’, om het nú goed te doen! Om God op die manier te vertellen, dat ik nu echt bewust voor Hem had gekozen.

Wat een mensje toch nietig en klein worden...

Sebo

Geen opmerkingen:

Een reactie posten