.

.

.

.

maandag 24 augustus 2015

Dagboek deel 034 Het huis van Vader

Donderdag, 14-12-2007
En daar zit ik dan.
Ik weet niet wat ik moet schrijven.
Misschien komt het nog wel, terwijl ik bezig ben...
Leegte.
Leeg...
Ja, zo voel ik me nu een beetje.
Niet down, ofzo. Helemaal niet.
Gewoon leeg.
Deze laatste anderhalve week was erg intens.
Intensief.
Intensief leeswerk. En schrijfwerk.
Ja. Dat is het.
Ik ben de laatste anderhalve week zó intensief bezig geweest met mijn geloof en het nieuwe leven, dat mijn geloof met zich meebrengt, dat ik eigenlijk even nergens meer aan wil denken.
Ik ben moe. Onzettend moe. Niet ontevreden of down of depressief.
Gewoon moe.
Met name de laatste dagen waren voor mij heel bijzonder. Van mensen die ik
helemaal niet ken kreeg ik reacties, alsof ze mij al jaren kenden.
Dat stemt tot nadenken.
Ben ik misschien te open? Vertel ik teveel? Neem ik 'delen' misschien iets té serieus?Stel ik me daardoor niet te kwetsbaar op?
Misschien...
Maar aan de andere kant: het geeft me zo ontzettend veel voldoening om gewoon lekker voor me uit te schrijven en te zeggen wat ik denk en voel, dat ik rustig kan zeggen dat ik niet zou weten, hoe ik anders moet schrijven. Zakelijker? Afstandelijker? Misschien een beetje van allebei? Nee! Een volmondig en resoluut: NEE! Dát is voor mij niet de manier om m'n gevoelens te uiten. En laten we eerlijk zijn:gevoelens...dat is toch waar een dagboek omdraait? En daarom schrijf ik altijd zo, zoals het in me opkomt. Ik probeer niet om de dingen anders te fomuleren, tactvoller of socialer, of juist afstandelijker en zakelijker. Nee, daar zou ik afbreuk mee doen aan mijn gevoelens.
Wat hèb ik de laatste dagen dan eigenlijk gevoeld?
Geluk. Warmte. Devotie. Verwantschap. Verbondenheid. Geborgenheid.
En allemaal heel intens. Zo intens, dat ik er af toe om moest huilen.
Maar ook verdriet, teleurstelling, boosheid en woede en frustratie.
En alweer: ook heel intens. En ja: ook tot tranen toe.
Maar de eerste zes emoties waren veruit in de meerderheid! En met stip stond geluk op een gedeelde eerste plaats, samen met verwondering en verbazing.
Verwondering, over al het moois dat ik de laatste dagen heb mogen beleven, verbazing, dat het mij uberhaubt nog gegund is gezien mijn levensstijl van de
afgelopen 20 jaar en, voortvloeiend uit die verbazing en verwondering: geluk. Zó intens gelukkig..zo..niet-van-deze-planeet-gelukkig, daar kun je je geen voorstelling van maken! Ik in ieder geval niet. Nog steeds niet.
Het is niet logisch. Niet in mijn denkvermogen. Waarom zou een Almachtig Wezen van mij houden? Van MIJ? Of all people! Wat ben ik nou helemaal? Er zijn toch zo ontzettend veel anderen en die doen stuk voor stuk wèl goeie dingen!
Dus, waarom nou MIJ uitkiezen? Een gewoon stom, klein rotkereltje van 45,
die soms iets te overgevoelig is? Wat heb ík nou, dat een Almachtig Wezen zou
zeggen: "Ik wil jou! Gewoon omdat Ik van je hou!"
Ik snap het niet en ik kan er met m'n hoofd niet bij...
Wat rest mij dan nog?
Wat kan ik nog meer doen, dan het maar gewoon te accepteren?
Wat kan ik anders dan maar gewoon zeggen:
"Okee God, als het U dan werkelijk om mij te doen is: hier bèn ik! Kom maar!"
En dus heb ik deur van m'n hart maar gewoon open gegooid.
...Tja...had ík het kunnen weten...
Nu zit ik er mooi mee opgescheept. Ik heb God in m'n hart wonen en Die laat me never-en-te-nooit-niet-meer gaan.
En ik...?
Ik vind het PRACHTIG!! Er gaat geen moment voorbij, dat ik er niet van geniet!
Bijna, alsof ik bang ben dat Hij Zich misschien toch nog gaat bedenken en zegt:
"Sorry Sebo, maaruhh...er is iemand, die veel beter en mooier en liever is dan jij, dussuhh..." Zo geniet ik van Hem. Alsof het m'n laatste kans is. Oeps....
Krijg nou niks! Dat ís het ook! Het ís m'n laatste kans. Die ene kans om, ongeacht hoe oud je bent, toch nog iets van je leven te maken! Die Grote Kans om je leven die waarde te geven, die het zou móéten hebben!
Ik kom opnieuw tot de ontdekking dat het niet nodig is om beroemd te zijn, veel geld te hebben, door paus heilig verklaard te worden of enorm machtig of 'belangrijk' te zijn. Alles wat je nodig hebt, is dat ene, dat ongeloofelijk belangrijke: de liefde!
Bij het openen van die deur had ik eerst zoiets van: ...nou...we zullen zien..er zal wel eerst even een hartig woordje vallen...van beide kanten...
Nou...niet dus.
Ik voelde iets en ik kon het niet echt beschrijven. Maar ik wilde naar Hem toerennen!
In een vroeger deel van mijn dagboek beschrijf ik het als:
- Daar in de verte zag ik het huis van m'n familie. Ik wilde er naartoe rennen, maar ik durfde niet. Stel, dat ze me afwezen? Maar toen zag ik m'n Vader en die wees niet naar mij, maar stak juist Z'n beide armen uit. En welk kwetsbaar, zich schuldig voelend kind rent dan niet naar die open arme toe?
En zo heb ik me de laatste dagen, zelfs weken gevoeld.
Eindelijk! Thuis!
En eenmaal 'thuis' kreeg ik maar niet genoeg van de 'inrichting'. Alles en iedereen was nog steeds hetzelfde en elk dingetje dat ik aanraakte voelde zo vertrouwd...
Die 'dingetjes', dat zijn Zijn Woord, de gevoelens die daarbij horen, de kennis die ervan uitgaat en de mensen met wie we het delen. Het zijn ook de songs en het bidden. Ja vooral die laatste. En het is dat laatste, waar ik me met name de laatste dagen heel, heel veel  en heel intensief mee bezig heb gehouden.
Ik heb nagenoeg elke dag een stuk uit de bijbel gelezen en de laatste dagen bijna biddend doorgebracht. Van dinsdag op woensdag (of was het van maandag op dinsdag?) heb ik zelfs niet geslapen. Heel, heel uitzonderlijk voor mij, want ik ben toch wel iemand, die z'n 7 uurtjes slaap hard nodig heeft.
Vreemd...
Terwijl ik zo voor me uit zit te schrijven, voel ik de energie weer toenemen.
Ik ga er nu geen gehoor aan geven. Mijn lichaam wil wel, dat is het probleem niet, maar de geest... Die is hard aan een beetje rust toe!
Eventjes niets meer.
De zon schijnt. Het is warm.
Ik lig op m'n luchtbedje te dobberen op het water.
Er waait een heel zacht briesje. Ik voel het en geniet ervan.
Zo, lieve lezer, ga ik me nu lekker even laten meevoeren op de zachte golfjes van Zijn Liefde. het briesje dat ik voel is de geborgenheid, die Hij zachtjes over me heenblaast om me zo te laten weten dat ik m'n ogen dicht kan doen.
Hij let wel op dat ik niet afdrijf.
Ik luister en doe m'n ogen dicht...
Moge God ook jullie beschermen, zoals Hij mij beschermd.
Sebo Hilberts

Geen opmerkingen:

Een reactie posten