.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 079 Vrij...


dinsdag, 28-10-2008

Vrij van m’n werk. De hele week..
Vrij om te doen en te laten waar ik zin in heb.
Vrij om te lezen of te schrijven, zoveel ik wil.
Vrij om net zo lang met God te praten als ik maar wil.
Vrij om de hele dag naar Hem te luisteren.
Vrij om de hele week weer eens lekker bezig te zijn met de Here Jezus, Die zoveel voor mij gedaan heeft. Vrij om te leren uit Zijn Woord en hier neer te schrijven wat dat in mij doet.

Maar wat doe ik met die vrijheid?
Lees ik? Bid ik? Luister ik?
Hmm...eigenlijk niet.
Hoewel ik echt de hele dag voor mezelf heb, merk ik dat ik me best wel druk voel.
Druk met van alles en nog wat. Ik moet dit nog doen, ik moet daar nog achteraan, ik moet zus nog kopen, zo nog halen. Het plafond schilderen, behang halen, de plinten schilderen, badkamerdeur schilderen, enz., enz. Allemaal dingen, die ik mijn Greetje beloofd heb.
Maar voor alsnog gebeuren al die dingen alleen maar in m’n hoofd, samen met alles dat we nog moeten regelen voor ons trouwen. Het gevolg is dat ik aan vrijwel niets toekom. Dat maakt dan weer dat ik me schuldig voel en dat heeft dan weer tot gevolg dat ik zelfs niet aan mezelf toekom. Het uiteindelijke resultaat is, dat ik me eigenlijk alleen een beetje ledig hou met allerlei onzinnige dingetjes, zonder dat er ook echt iets uit mijn vingers komt.
Tsja...en dát heeft dan weer tot gevolg dat er een zekere spanning opkomt.
Al een hele poos, eigenlijk. En het is geen goede spanning. Integendeel, het maakt dat ik me nerveus voel. Alsof ik niet goed in m’n vel zit, terwijl er eigenlijk niets aan de hand is. Toch voel ik me niet echt optimaal.

Ik heb een huidziekte, waardoor ik er vroeger in mijn jeugd verschrikkelijk uitzag. Dat kwam hoofdzakelijk door alle spanning en negativiteit in mijn jeugd. Later, toen ik op mezelf woonde ebde het weg en inmiddels kan men het al jarenlang niet meer zien. M’n huid is gaaf en soepel en vertoont al jarenlang geen spoor meer van enige aandoening van welke aard dan ook.
Tot voor kort...
Al sinds enkele weken vertoont mijn huid weer behoorlijk wat wondjes, meestal ‘s nachts veroorzaakt. In eerste instantie dacht ik dat het een allergische reactie was op de dieren van de boerderij van Greet’s broer. Later dacht mijn huisarts dat het een schimmelinfectie was. En toen het, ook na een kuurtje, niet wegtrok, dacht ik dat het misschien allergie zou zijn voor Greet’s huidvetten- of zuren, die ieder mens heeft. (tsja, dan zouden we echt een probleem hebben...) Het wordt echt steeds erger en m’n gezicht en hals zien er inmiddels niet meer uit.
Toen ik vorige week eens met Johan in een cafeetje zat, viel hem opeens op dat ik regelmatig nu eens hier, dan eens daar krabde. “Wat IS er met je?!”, zei hij, “zo kèn ik je helemaal niet meer! Je zit steeds te krabben. Is er iets? Waarom ben je de laatste tijd zo nerveus??”

Gisteren had ik m’n zus Heidi aan de telefoon.
Op een gegeven moment zei ze: “En..heb je al last van “cold feet”...?”
Nou kennen Heidi en Johan mij als geen ander en beiden leggen in hun eigen woorden precies de vinger op de zere plek!
Ja, ik ben nerveus. Over alles wat er gaat veranderen, over alles wat er in Greet’s leven verandert. Doe ik het wel goed? Voldoe ik wel aan haar wensen? Zij is zo standvastig, waar ik juist heel wispelturig ben. Zij is zo verstandig, waar ik juist heel onverstandig ben. Zij doet zo haar best en wat doe ik? Niets. Zelfs aan schilderen kom ik niet toe, terwijl ik daar juist geen hekel aan heb.
En wat verwacht zij van mij? Helemaal niets! Ze houdt gewoon van me.
Vreemd...
Ik zou er inmiddels aan ‘gewend’ moeten zijn, maar juist de afgelopen week, toen ze de hele week ziek bij me was, werd het me weer eens heel duidelijk hóéveel ze van me houdt:
Ze wil heel graag dat ik stop met roken (en ik probeer het ook echt), maar ze heeft er de hele week met geen woord over gerept. Ik weet zeker dat ze er vaak aan gedacht heeft, maar ze legt geen enkele druk op mij. Terwijl het toch zó belangrijk is voor haar. En het vreemdste van alles is wel, dat juist díé houding me hierin ook echt helpt..

Nu ze weer thuis is en ik de hele week vrij ben, zou ik alles gaan doen wat hierboven staat. Het is nu dinsdag en ik heb nog niets echt ondernomen. Inplaats daarvan heb ik het grootste deel van de tijd alleen maar nagedacht. Voornamelijk over mijn gevoelens en nervositeit, die deze aandoening weer naar boven gehaald hebben.
Waarom voel ik me zoals ik me voel? Waarom ben ik zo vatbaar voor bepaalde spanningen? Waarom ben ik zo weinig stressbestendig? Wat maakt, dat ik zo nerveus ben de laatste tijd? Gaan de dingen misschien te snel? Of verandert er juist iets in mij? Iets, dat ik nog niet onder woorden kon brengen? En dan mijn geloof. Waarom haal ik daar geen steun uit? Waarom voel ik me juist daarin de laatste tijd zo oppervlakkig? Waarom heb ik zo vaak het gevoel dat ik God’s aanwezigheid niet meer ervaar? Of Zijn Stem niet meer hoor? Waarom kan ik me er niet toe zetten om er eens echt voor te gaan zitten en gericht Zijn Woord te lezen? Ik heb toch zeker alle tijd?? Nou dan!

En toch...
Het komt er niet van. Oh ja, ik weet heel goed hoe het moet. Ik weet precies wat er aan de hand is. Ik kan de dingen verstandelijk haarfijn uitleggen. Alleen...ik kan er met m´n gevoelens niet bij. Ik kan niet echt zeggen: dát is het! Nee, het is veel meer een combinatie van alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd.
...

Terwijl ik zo zit te schrijven, krijg ik het gevoel dat dit deel een belangrijk dagboekdeel is. Voor het eerst in weken schrijf ik blijkbaar zonder schroom de dingen van me af, zoals ze in me opkomen. Dat maakt me rustig, heel rustig. Langzaam maar zeker groeit het besef, dat er iets heel moois in mijn leven staat te gebeuren. Iets heel moois, maar ook iets heel belangrijks. En het is dat laatste, wat ik de afgelopen tijd misschien te weinig gezien heb of waar ik te weinig bij stilgestaan heb. Alles was mooi en leuk en het is heerlijk om in gedachten bezig te zijn met alle dingetjes rondom ons huwelijk en plannen te maken. Maar dat door deze verandering ons beider leven totaal verandert, zag ik alleen in verstandelijk opzicht. Het gevoel erbij was wel aanwezig, maar alleen op de achtergrond.
Nu zit ik hier en besef opeens tenvolle hoe God mijn leven totaal veranderd heeft in minder dan een jaar. Ik zie mezelf, zoals ik al die jaren ben geweest en zoals ik nu ben. En kijkend naar mijzelf zie ik een verschil dat in woorden niet is uit te leggen. Het heeft me bang gemaakt. Bang voor wat komen gaat. Zou ik het wel goed doen? Zal ik niets fout doen? Stel ik haar niet teleur? Stel ik Hèm niet teleur? Zal ik een goed christen zijn en een goede echtgenoot?
Stilletjes bedenk ik me, dat zij zich misschien wel hetzelfde afvraagt over zichzelf. Voor haar is het tenslotte net zo nieuw en zij is degene die alles opgeeft en hier komt wonen. Voor mij...
Ja, weten dat iemand zóveel van je houdt is één ding. Maar het ook echt tenvolle te beseffen...dat is iets héél anders! Alleen God weet, hoeveel ik van haar hou.
Ik hoef niet meer bang te zijn. Zij ook niet. De Here jezus zal alles in goede banen leiden. Op Zijn tijd en op Zijn manier.
Vertrouwen hebben..

Alles valt nu van me af.
Het is zo intens, zo overdonderend...
Ik voel me heerlijk rustig nu..
Het is goed zo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten