Dagboek deel 085 Terug...

Dinsdag, 24-02-2008

Zo! Daar is ie dan eindelijk weer..

Het heeft even geduurd, maar inmiddels gaat het weer helemaal de goede kant op!!

Ik had er enkele maanden geleden al eens over geschreven, maar zeker de laatste weken was het helemaal mis met mijn huid. Niet om aan te zien!

Natuurlijk vinden we soms van onszelf, dat we er 'iets minder' uitzien, maar in dit geval vonden anderen dat ook. (Al zegt men dat natuurlijk niet, maar je merkt het wèl aan de mensen...) Met een vuurrood en opgezet gezicht, hals en armen en helemaal onder de wondjes werd ik zo langzamerhand gek van de jeuk. Nou weet ik best wat jeuk is, maar dit was toch echt anders. Men zegt wel eens: "je kunt beter pijn hebben, dan jeuk...", en daar ben ik het helemaal mee eens. Je kunt je niet meer concentreren op andere dingen, je zit geen moment meer stil en bij de minste aanraking jeukt alles en doen de

opengekrabde wondjes erg veel pijn. De mensen om je heen gaan zich op den duur ook een klein beetje storen aan je constante krabben en nervositeit. Ze worden er zelf ook wat nerveus van. Logisch, maar in feite maakt dat de situatie alleen maar erger.

In het begin dacht ik: “het valt nog wel mee. Het gaat zo weer over…”, maar inplaats daarvan werd het alleen maar erger. De jeuk werd heviger en heviger en ik kon zo ongeveer niets meer hebben.

Resultaat? Ik werd prikkelbaar, erg prikkelbaar, sjacherijnig en kon niets meer van anderen hebben. Onredelijk reageren op goedbedoelde uitlatingen van anderen, bijzonder ongeduldig en heel snel erg kwaad. Mensen als Johan dachten dat het misschien kwam door de spanningen rondom het aanstaande huwelijk, maar dat was niet zo.

Ik smeerde me suf aan allerlei ‘cool-gels’, ‘mint-talk’ en meer van dat soort middeltjes om de jeuk maar te verminderen, maar niets hielp echt. Op een bepaald moment was het zo erg dat ik de jeuk bestreed door meerdere keren per dag zo heet mogelijk te douchen. Wat een genot!!! Heerlijk! (denk maar eens aan iemand, die jeuk heeft op z’n rug en tegen een muur aan schuurt) Ik vóélde als het ware de jeuk weg’branden’. Wat ik in die situatie niet besefte, was dat ik in feite bezig was m’n huid te verbranden en uit te drogen.

Niets hielp. Ook bidden niet. Hoevaak heb ik niet gebeden en aan God gevraagd om die pijn en jeuk weg te halen. Maar er gebeurde niets… En je raadt het al: in momenten zoals ik hierboven vertel werd ik al gauw onredelijk. Boos ook. Waarom liet God dit toe? Waarom zorgde Hij niet voor een klein beetje verzachting? Hij is toch Almachtig? Nou dan! Dan kon Hij ook zien, dat deze hele toestand bepaald niet bevorderlijk was voor mijn funcioneren en voor de relatie tussen mijn verloofde en mij.

Mijn handen vouwen voor een gebed werd dan ook steeds moeilijker. Niet alleen in emotioneel opzicht, maar ook fisiek; ik kon ze simpelweg niet lang genoeg stilhouden… Al met al realiseerde ik me ook nog eens, hoe zwaar dat moest zijn voor Grétha. Elk weekend na een week hard werken weer in Enschede en het eerste dat ze kon doen, was haar vent kalmeren. Ze smeerde m’n rug in met crème, bad voor ons beiden en nam afstand, waar ik te ongedurig werd. De moeilijkste momenten voor haar waren toch wel díé momenten, waarin ik het af en toe echt niet meer zag zitten en gek werd van de jeuk. Dan ging ik even naar buiten en stak een shaggy op om maar een klein beetje te kalmeren. Ondanks de wetenschap dat dit haar nog veel meer pijn deed…

Tot vorige week maandag.

Greet was de hele week vrij en bij mij. We hadden een afspraak gemaakt bij de dokter omdat de medicijnen tegen die astma maar niet hielpen. Het bleef steeds maar aanhouden. Omdat we er toch eenmaal zaten, vroegen we ook maar gelijk om advies voor m’n huid en toen de dokter dat zag greep ze direct de telefoon en belde naar het ziekenhuis.

En daar zaten we dan 15:30 uur: in de wachtkamer van de spoedbehandeling, te wachten op wat komen ging. Eerst kwam er iemand om bloed af te nemen. Daarna iemand die m’n huid bekeek en na een vragenlijst te hebben beantwoord kwam er een longarts binnen. Die wist mij te vertellen dat een huidaandoening en astma heel vaak samengaan. Hij onderzocht me en zei dat hij even zou overleggen met een dienstdoende dermatoloog. Daarna vertrok hij en kregen wij van een zuster een kop koffie en toen was het weer afwachten.

Na ruim drie uren wachten kwam hij terug. Ondertussen had ik nog wat testjes gedaan, werd er een hartfilmpje gemaakt en meer van dat soort dingen. Na wat heen en weer gebel vertelde hij dat het de bedoeling was om mij op te nemen. We schrokken ons wezenloos! Opnemen..?? Kunnen we dan wel eerst naar huis om spullen op te halen?? “Nee..het was de bedoeling om direct met bed en al (waar ik op lag) naar een afdeling gereden te worden.” Maar eerst wilde hij een infuus aanleggen met een middel tegen de eerste accute jeuk om de boel wat te kalmeren. Infuus…? Dat gaat niet lukken.. Mijn huid was nl. zodanig hard en taai, dat men er niet met een naald doorheen kwam! Het bloedprikken hadden ze daarom ook al via de vinger gedaan. Maar goed, dokters zijn eigenwijs, dus tóch proberen. Na de eerste pogingen gaf hij het maar op en liet een coktailtje komen van hetzelfde soort medicijn en daarna ging het richting opname. Grétha reed (voor het eerst alleen) naar huis om spullen op te halen, bang als ze was om in Enschede te verdwalen…

Tsja…daar lag ik dan: op een zaaltje met drie andere personen op de longafdeling. Een man die zichzelf bijna niet liet zien en twee oudere vrouwen van 72 en 83 jaar.

Eigenlijk lag ik op de verkeerde afdeling, maar men dacht: het ligt aan de astma en de rest komt later. Toen ik daar eenmaal lag en dat medicijntje langzaam begon te werken, voelde ik me heerlijk rustig worden. Greet was inmiddels voor de nacht naar huis gegaan (ze kende de weg nu feilloos) en we hadden te horen gekregen dat ik de volgende dag naar de dermatoloog zou en daarna weer naar huis mocht. Maar helaas: de volgende ochtend kwam een zuster vertellen dat die dokter vandaag niet kon en dat ik dus langer zou blijven. Dat was echt balen! Dus belde ik maar naar huis en vertelde behoorlijk sjacherijnig, wat ik net gehoord had. Natuurlijk baalden we allebei, maar zij liet het niet merken. Inplaats daarvan stelde ze me gerust door te zeggen: “Prima, dan wordt er nu eindelijk iets aan gedaan. Dat is toch ook goed?!”

Vrouwen… Ze zijn altijd zo hopeloos verstandig in tijden van stress. Vooral mijn Greet! Praktisch denken en handelen, terwijl ik alleen maar boos en ongeduldig zit te zijn… Maar goed, die dinsdagavond om 17:00 uur zat ik net op bed aan de avondboterham (het eten was weinig maar erg goed), toen een zuster kwam vertellen dat ik de volgende dag naar een dermatoloog moest, maar dat ik in de tussentijd wel naar huis mocht! Vreugde!! Vreugde!!

Die woensdag bij de huidarts werd ik grondig onderzocht en kreeg ik uiteindelijk wat adviezen en een nieuw medicijn. Advies: een half minuutje per dag douchen en het liefst koud..(!!) Jéétje…ik sta gewoonlijk met gemak een half úúr onder de douche!! Verder alle middeltjes aan de kant en alleen tweemaal daags dit zalfje gebruiken van top tot teen. Plus de “anti-jeuk” pilletjes en prednison.

Hoe wonderlijk! Nog geen twee dagen later was het rood van mijn huid nagenoeg verdwenen!! Inplaats van een ‘olifantenhuid’ werd het steeds zachter en gaver en van de witachtige uitdroging van de huid was niets meer te zien!

   Wat heeft dit alles met mij gedaan? Wat heeft het allemaal met óns gedaan?

Ondanks de korte tijd waarin wij elkaar nu kennen, zijn we toch al redelijk veel moeilijkheden op onze weg tegengekomen. Moeilijkheden in praktische zin, maar vooral ook in emotionele zin. De kultuurverschillen tussen ‘haar wereld’ en de mijne liegen er niet om en daar komen dan nog eens de karakterverschillen bij! Zo diepgelovig en vertrouwend als Greet is, zo kleingelovig en wantrouwend ben ik. Zo geduldig als zij is, zo ongeduldig ben ik. Ik vind het niet erg erg om te wachten, als het maar niet langer dan twee seconden is!! Alles moet bij mij direct, onmiddellijk, meteen, subiet en wel NU graag…!

Daar heb ik een bijzondere les geleerd:

Nu, een week na het gebeurde, heb ik voldoende tijd gehad om over de dingen na te denken. Het is ook daarom, dat ik niet eerder geschreven heb.

Wat heb ik beleefd? Hoe heb ik de Here God ervaren? Hèb ik de Here God wel ervaren? Denk ik nog steeds, dat Hij me niet geholpen heeft? Waren mijn gebeden wel oprecht? Terwijl ik nu al een hele poos nadenk over de dingen, bedenk ik me hoe wonderlijk God eigenlijk werkt. Okee, we zeggen wel zovaak, dat alles op Zijn tijd-en wijze gebeurt, en we geloven dat ook echt, maar als het er werkelijk op aan komt? Geloven we het dan nog zo hard? Wel, ik heb ontdekt dat mijn geloof simpelweg te klein is. Ik WIL het wel geloven, maar de verleiding om alles te hebben op MIJN tijd-en wijze is soms zó groot..

Wat heeft God dan uiteindelijk gedaan met mijn gebeden? Heeft Hij ze verhoort? Nee! Maar Hij heeft wel iets anders gedaan…

In Zijn Grootheid heeft hij Greet en mij dichter en dichter en dichter naar elkaar toe laten groeien. Al onze moeilijkheden heeft Hij ons in enkele weken dichter tot elkaar laten komen dan ooit tevoren. Hij heeft onze moeilijkheden niet verzacht, maar ze juist gebruikt voor Zijn heel eigen doel!

In mijn bijbel staat: “Hij doet alle dingen medewerken ten goede.”

Wij, Greet en ik, zijn het levende bewijs dat dit ook echt zo is!