Dagboek deel 098 Durf gelukkig te zijn


Dinsdag, 21-09-2010

Zo, hèhè... Eindelijk weer eens tijd voor een nieuw deel...
Tsja, zo vloog het ene na het andere deel uit m’n vingers en zo is er opeens niet of nauwelijks een woord geschreven.

Maar ja, ik had wèl een goed excuus: ik was veel te druk met zusters plagen, vrouw ongerust maken, pacemakers verslijten en tal van andere leuke afleidingen.
Maar zoals dat zovaak gaat met ‘leuke’ dingen: aan alle leuke dingen komt een eind! En dus: daar zit ik dan..
Nu moet er weer zonodig serieus aan schrijven worden gedacht, aan het (eindelijk) eens catalogiseren van alle in 2010 gemaakte foto’s en films, aan het opnieuw opvullen en bijhouden van m’n weblog en nog vele, vele andere zeer ‘vervelende’ zaken... Wat is het leven toch hard, hè?

Okee, alle gekheid op een stokkie en nu serieus aan de slacht...uhh...slag.

Allereerst even dit: sinds 10 mei j.l. zijn Greet en ik op een soortement “dieet”. Dat wil zeggen, dat we geen halve kilo vlees p.p./p.d. meer eten maar juist veel vis, weinig vlees, veel groente, weinig aardapp., veel fruit, weinig saus, geen of weinig vet, etc. etc. etc.
Natuurlijk ligt elke dag de verleiding op de loer en daar zijn we allebei behoorlijk vatbaar voor! Zeker ikzelf, want ik hou niet alleen van eten; nee, ik vind het ook erg leuk om te koken... Dus, OPLETTEN! geblazen, met als gevolg dat we als een stel ouwe zeuren in de supermarkt echt elk etiketje lezen. “Hoeveel zit hierin, wat zit daar in...” Je ziet nog net niet het winkelpersoneel kijken en denken: “Hier, daar heb je Jut & Jul ook weer..meneer en mevrouw de Bok.. Hebben thuis zeker niks te lezen...” “Zijn drie uur binnen, lezen elk potje en pakje en gaan dan weer naar buiten met een trosje tomaten uit de reclame...”


Bijwijze van ‘revalidatie’ zijn we rond die tijd ook langzaam begonnen met af en toe een klein stukje te wandelen, een eindje te fietsen of even op de hometrainer te oefenen.
Inmiddels zijn we zover dat we de hele achterhoek hebben doorkruist, de hele N.O.-kant van Overijsel, en de omgeving van Goor/Delden/Hengevelde/Rietmolen/Beckum/Boekelo, enz. Ook zijn het Lutterzand, Aamsveen, Buursezand, “Hof te Boekelo”, kasteel Twickel en “Het Overijsels Landschap” ons niet geheel vreemd meer. Als we gaan fietsen, gaat er van alles mee: fietskaarten, koffie, cup-a-soup, brood, fruit, gekookt eitje, (calorie-arme) snoepjes en nog veel meer van dat soort ongein. Bepakt en bezakt en gewapend met de (onafscheidelijke) camera en extra batterijen zoeken we dan de leukste routes, weggetjes en paadjes en zo fietsen we op één dag in een redelijk tempo toch nog een kilometertje of 60/70 !! Als iemand me dat een half jaar geleden verteld zou hebben, zou ik hem aangekeken hebben en gevraagd hebben “of hij wel alle taschen im schrank had” ofzo...


Maar het is toch heus waar! De conditie vlíégt vooruit..en tegelijkertijd...vliegen de kilo’s eraf.
Enkel door gewoon gezond en calorie-arm te eten en véél meer te bewegen zijn we samen 30 kilo afgevallen, zij 17 kg. en ik 13 kg.!! Dat is gigantisch veel en wij snappen er dan ook niets van! Veel mensen zeggen ons, dat dat niet gezond is, maar zoals reeds gezegd: we eten normaal, we ‘snaaien’ niet meer en doen niet meer aan tussendoortjes. En..dat is heel veel minder dan we voorheen deden. Nog slechts heel weinig vet, terwijl we daarvoor niet terugschrokken van ‘s avonds om 23:00 nog een broodje shoarma met lekker veel knoflooksaus, daarvóór (bij de tv) elk een halve droge worst (of een hele..), een zak chips en wat borrelnootjes en nog dáárvoor, tegen 20:00, koffie met enkele koeken, en ga zo maar door...
Bijkomend neveneffect is dat onze omvang dan ook danig was toegenomen en nu weer is afgenomen...
Resultaat dáárvan is een steeds dringender behoefte aan een nieuwe garderobe. Alleen moeten we dan wèl kleren kopen “op de krimp” en niet meer “op de groei”, want we zijn er nog niet... Ons streven is 75 te worden...in kilo’s, niet in jaren!

Zo zie je maar, eigenlijk gaat alles best wel heel erg naar wens in huize Hilberts.
We houden erg veel van elkaar, leven steeds dichter bij elkaar, we praten steeds dichter langs elkaar heen èn we worden steeds gezonder, hebben de dingetjes lichamelijk en geestelijk echt wel een beetje voor elkaar, dus eigenlijk zijn we best wel heel erg gelukkig..
En dát is wel anders geweest!!
We mogen met een gerust geweten stellen, dat wij onze portie stress inmiddels wel gehad hebben, zowel in fysieke als in emotionele zin..! Maar nu is er rust. Geen enkele vorm van stress, maar simpelweg: rust. Van een wild schuimende rivier zijn we nu beland in een zijtak, waar het water heerlijk zachtjes kabbelt. En dat is best wel even wennen, hoor! Ik heb steeds de neiging om m’n nek uit te steken om te kunnen zien of er niet weer een stroomversnelling of waterval voor ons ligt. Bijna, alsof ik er elk moment wéér één verwacht. Zoiets van: “Jaja..juich maar niet te vroeg..! Wel vaker leek het goed te gaan en dan ineens was er tóch wéér iets mis...!”
Dat, in combinatie met een ernstig zieke zus en zwager, maakt dat ik af en toe niet goed gelukkig durf te zijn. Dat is het! Alsof ik “nog niet” gelukkig mág zijn van mezelf.”Eerst dat andere voor elkaar hebben...Eerst maar eens afwachten of het wel goed blijft gaan...” Eigenlijk is het best een vreemde ontdekking in mijn gevoel: (nog) niet gelukkig mogen/durven zijn...
Daar moet ik toch eens iets aan gaan doen.
Maar niet nú.. Nú ga ik eerst een poosje bezig met enkele filmpjes over onze fietstochtjes en andere uitstapjes, dus voor nu eerst:
Tot de volgende keer...!

In dankbaarheid en liefde voor mijn Heer,

Sebo