Dagboek deel 080 Gewoon even kletsen

Dagboek deel 80

Gewoon even...kletsen

dinsdag, 25-11-2008

Jeetjemina! Deel 80 alweer!!
Wat kan een mens in een jaar tijd een hoop wegschrijven, zeg!
En wat zal ik nu eens schrijven?
Heb ik eigenlijk wel wat te vertellen?
Iets zinnigs?
ACH...moet dat?
Laat ik maar gewoon ecven wat zin en onzin van me afschrijven, dat werkt het beste.

Eigenlijk hoor ik nu in bed te liggen. Net terug uit de nachtdienst. Op m'n brommertje naar huis gereden, moedig en onbevreesd de vrieskou trotserend. En hoewel er wel gestrooid wordt, 'vergeet' men vaak de kleine binnenweggetjes...waar ìk toevallig langs moet...
Stapvoets en met beide voeten aan de grond reed ik voorzichtig in de sporen van de weinige auto's die vannacht voorbij waren gekomen. Her en der zag ik glinsterende plekken, wat duidde op extreme gladheid op die plaatsen. Het vizier van de helm open (het besloeg steeds), met als gevolg dat ik al gauw bijna geen gevoel meer had in mijn  gezicht. Tranende ogen, waarvan de druppels terstond leken te bevriezen. Althans, zo voelde het.
Eindelijk thuis aangekomen was ik zo door en door koud, dat ik maar met moeite de sleutel in het sleutelgat kon krijgen. M'n vingers trilden ondanks de handschoenen die ik droeg.
Snel de jas uit (gelukkig was de kachel al aan) en een heerlijk verwarmend wijntje ingeschonken. Eveneens rillend...
Tsja, en zo zit ik hier dus nu. Aklimatiserend, genietend van de warmte en van m'n wijntje.

Zoals ik al verteld heb, zijn Greet en ik afgelopen donderdag in ondertrouw gegaan. En hoewel dat misschien slechts een gemeentelijke formaliteit is, voelt het toch heel anders. Voor haar èn voor mij. Beiden hebben we het gevoel, alsof we al een ' beetje getrouwd zijn'. Liefkozend noem ik haar sinds donderdag ook regelmatig “mevrouw bijna Hilberts”. Ze was de afgelopen week bij mij en dat deed  iets met me. Ze was al eerder een week bij me geweest, maar toen was ze ziek. Nu niet. We konden van alles en nog wat doen en zo gebeurde het dat zij de afwas deed en ik het afdrogen, zij de was en ik het strijken en opvouwen. (en daar ben ik veel beter in dan zij...hahaha!!) Zo Greet, die kun je in je zak steken..!!!
(Uhh..oeps...volgens mij maak ik nu een hele stomme fout....)
Het was ook geweldig om lekker samen bezig te zijn met mijn huisje òns huisje te maken, samen boodschappen te doen, ideetjes uit te wisselen over inrichting en zovoort,, enzovoort.
Nu is zij thuis in Oldebroek. Op dit moment is ze onderweg met leerlingen van speciaal onderwijs. Waarschijnlijk praat ze nu met Caro, die voor de zoveelste keer niet klaarstaat, of zit ze ergens in Zwolle te wachten tot het stoplicht groen wordt...
Één keer ben ik meegeweest. Als eerste kwam er een jochie in de bus van een jaar of zeven/acht. Een ADHD-kind, maar een alleraardigst ventje. Hij liet me direct z'n plakplaatjes zien, die hij gekregen had.(ik dacht voor z'n verjaardag)Juist vanwege z'n drukheid besloot Gretha om hem direct naast haar te zetten, ook omdat het niet goed ging met een andere jongen.
Op een bepaald moment kwam er een meisje bij van zo'n acht jaar, dat huilend in de bus stapte. Niet omdat ze niet naar school wou, maar omdat er een 'vreemde' in de bus zat: ik. Slechts tien minuten later vroeg ze honderduit. Wie ik was, waarom ik daar was en (heel belangrijk...) of ik haar nieuwe pop wou zien. En of ik wel wist hoe hij heette...

En nu zit ik hier en denk: “ Wanneer komt ze weer hier?”
Dertig jaar heb ik alleen geleefd en me altijd prima gered en nu weet ik ineens geen raad meer met mezelf, als ze niet in de buurt is.
Wat is dat toch, die liefde? Wat maakt toch dat je zomaar opeens eigenlijk afhankelijk kunt zijn van iemand? En dat dan ook nog toestaat ook! Ik ben toch altijd op mezelf geweest? Nou dan! Waarom zou ik dat dan nu niet meer kunnen?
Geen idee. Maar ik weet wèl dat het zo is...
Ik kan het niet uitleggen en meestal ben ik daar toch best wel goed in. Meestal kan ik m'n gevoelens uitstekend onder woorden brengen, maar nu...
Ze heeft ook een bepaalde gewoonte: na het eten leest ze een stukje uit een “boekje voor alle dag”, met een daarbijhorend stukje uit de bijbel. Die gewoonte hebben we er hier maar ingehouden. Op die manier kom je toch ook aan je dagelijkse portie bijbellezen, hetgeen er nogal eens bij in wil schieten.

Gek, hè, op de één of andere manier ziet mijn leven er opeens veel mooier uit. Of nee..niet mooier. Vollediger. Ja, dat is het goeie woord. Compleet. Het voelt een beetje, alsof het voorheen niet echt compleet was. Natuurlijk was ik heel gelukkig en zat ik heel goed in m'n vel, maar echt compleet...nee, dat was het niet. Johan zei in het verleden regelmatig: “Ik snap maar niet, waarom jij nog alleen bent..”
Dit nieuwe leven doet ook iets met m'n geloof. Ik ben er nog meer mee bezig dan voorheen. Dat wil zeggen, onderzoekender. Wat voor Greet, die met het geloof is opgevoed, vanzelfsprekend is, is voor mij juist een raadsel en allesbehalve vanzelfsprekend. Tegenstellingen in de bijbel vallen mij direct op, waar zij er misschien door de jaren heen overheen leest. Haar bijbelkennis is dan ook veel groter en waar zij een bepaald boek in één keer opslaat, moet ik naargeestig zoeken. Nog steeds heb ik eigenlijk geen idee van de volgorde van alle bijbelboeken. Alleen die van de evangeliën ken ik uit het hoofd. (Grrr... ergerlijk!) Maarr...het begint te komen! Langzaam maar zeker krijg ik toch wat meer inzicht in de verschillende boeken. En laten we eerlijk zijn: het is ook veel leuker en leerzamer om samen bezig te zijn met God's woord. Samen bidden, praten en nadenken over de dingen van de bijbel en ach...zo zou ik nog wel een poosje door kunnen gaan. Maar ja, mijn bed roept...

Het is zoals ik al zei:
Mijn leven is een heel stuk completer geworden!

En nu naar bed jij!!!