Dagboek deel 099 Wat ís dat toch...?!


donderdag, 04-11-2010

Sinds 5 december 2007 heb ik nu mijn 'Puntje', m'n eigen weblogje.
Dat is op een maandje na drie jaar.
Tijd om eens even stil te staan bij dit feit..
En dat doe ik in dit (inmiddels 100ste) dagboekdeel.
Honderd??? Zijn het écht al hónderd delen? Wat heb ik allemaal al geschreven?
Wat is er in die tijd allemaal gebeurd? Wat is er met MIJ gebeurd in die bijna drie jaar?
Natuurlijk: mijn vaste lezers weten dat allemaal wel, maar als ik nu eens kort terugkijk met een blik van: "..in verkorte vogelvlucht zien wat er in die periode allemaal gebeurd is en veranderd is.."

Op 7 november 2007 kwam ik tot bekering en, zonder christelijke familieleden, vrienden of kennissen surfde ik me suf op het internet, alle kennis en info in me opzuigend. Een beetje als een spons die maar niet verzadigd kon worden.
In notime (m'n tweede kerkbezoek) vond ik, na m'n angst en schaamte te hebben overwonnen, via de Alpha-cursus een fijne thuisgemeente en amper een half jaar later was ik lid.

Zomaar opeens zat ik op 9 augustus 2008 op een bankje in het park in Deventer, samen met een hele lieve meid uit Oldebroek. Een christen, en..net als ik altijd 'relatie-loos' geweest. "Gevonden" via een christelijke dating-site.   (...gevonden??..mehoela!!! Gestúúrd..!!)
En nog geen jaar later (5 juni 2009) liep ik zomaar ineens rond met een trouwring aan m'n vinger..

Het heeft heel veel strijd gekost om m'n altijd vrijgezelle en gezellige vrijheid op te geven. Vanaf nu 'moest' ik leven binnen een 'bepaald stramien' en waren er bepaalde 'regels' waar ik me aan me moest houden. Ik kan je vertellen, lieve lezer, dat mijn vrouw en ik allebei heel wat innerlijke strijd hebben geleverd! Niet dat zij ook háár vrijheid bevocht, maar juist strijd leverde om MIJN hang daarnaar deels te leren accepteren en alleen dáár aan te vechten, waar nodig.

Inmiddels zielsgelukkig getrouwd kreeg ik te maken met een falende rikketik, moest geopereerd worden, raakte m'n baan kwiijt en moest nóg enkele malen onder het mes.
Leuk, zeker voor een meissie dat net getrouwd is en denkt nú eindelijk een gelukkig getrouwd leven te kunnen gaan leiden. Nou...dat werd leiden met een lange "ij"...

Overtuigd christen, (rare term eigenlijk, want kun je wel een christen zijn, een volgeling van Christus, als je (nog) níét overtuigd bent??) ( Ja, dat kán....zie Thomas !), wat ik inmiddels was heeft het me bepaald geen praktische winst gebracht! Integendeel: elke dag is een nieuwe strijd om mijzelf over te geven aan Hem Die alles beter weet dan ik.
Mezelf overgeven, in gebed, in het dagelijks leven, in de gemeente, enz. enz. is een nagenoeg dagelijkse strijd!
Nee, het gaat nog steeds niet van een 'leien dakje' en dat zal ook nooit het geval zijn. Eerlijk is eerlijk: hoe arrogant Paulus ook was..híér sloeg hij toch ècht de spijker op de kop...

Inmiddels ben ik aanbeland bij vandaag.
Hoe ziet mijn 'dag van vandaag' eruit?
Ondanks het ontbreken van een baan bevind ik mezelf momenteel in heerlijk rustig vaarwater.
Alles is weer gezond (naar mijn maatstaf), alle ziekenhuistaferelen zijn weer even achter de rug en dagelijks hebben m'n meissie en ik de volgende routine:
Lekker langzaam wakker worden, in elkaars armen kruipen, elkaar vragen of we lekker geslapen hebben en dan nog even lekker zo blijven liggen...

In alle turbulente groei die ik heb meegemaakt kan ik rustig zeggen: hoe gezegend ik ook ben, hoe goed ik het nu ook heb,...altijd zal er die strijd blijven. Die 'eeuwig durende' strijd om mezelf over te geven aan Hem, de Allerhoogste.
ECHTE  overgave, jezelf ècht overgeven aan God en dán Zijn allesomvattende liefde ervaren ervaren..dat is voor mij het ultieme doel.

Dat éne doel..die ultieme liefde ervaren...wat ís dat toch?
Wát maakt dat wij, nietige mensjes,  daar zóó afhankelijk van zijn en dat tegelijkertijd tóch zóó'afstoten...

Wij, de christenen, kunnen de ander niet Overtuigen van Zijn liefde. We kunnen hooguit GÉtuigen van Zijn liefde, door tenminste onszelf te verhouden tot de ander in vergevingsgezindheid, geduld, medeleven, compassie. En niet om onszelf te strelen, maar enkel omdat Hij het óók zo deed en..omdat de ander het verdient...


1 Korintiers 13
De liefde
1 Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal. 2 Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn. 3 Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.
4 De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. 5 Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan, 6 ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. 7 Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.
8 De liefde zal nooit vergaan. Profetieën zullen verdwijnen, klanktaal zal verstommen, kennis verloren gaan – 9 want ons kennen schiet tekort en ons profeteren is beperkt. 10 Wanneer het volmaakte komt zal wat beperkt is verdwijnen. 11 Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten. 12 Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben. 13 Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde."