Dagboek deel 096 Bang..


Zaterdag, 06-03-2010

En daar zit ik dan...
Eigenlijk heb ik helemaal niet zoveel te vertellen, maar dat zal jullie de laatste tijd wel opgevallen zijn. Zo ontzettend veel schrijf ik niet meer. Dat komt niet, omdat ik geen zin meer heb, maar er zijn gewoon andere dingen die belangrijk worden. Langzaam maar zeker nemen die de plaats in, die mijn schrijven altijd innam.
Ben ik daar blij mee, of heb ik daar vrede mee? Eigenlijk niet. Helemaal niet. Het overkomt me gewoon en af en toe betrap ik mezelf erop dat ik een onvrede in me voel, die ik op dat moment niet echt kan verklaren, maar op een later tijdstip besef ik dan opeens wat het was/is. Maar dan is het vaak al te laat om er ook echt voor te gaan zitten. Nu is zo’n tijdstip...

Voor de zoveelste keer zat ik eigenlijk alleen maar een poos zinloos te internetten en de hele tijd voelde ik een zekere onvrede. En op het moment dat ik het besefte dacht ik eraan te schrijven, maar ja...wat moest ik dan schrijven? Dus zat ik maar een poosje naar een leeg scherm te kijken, zonder echt te weten wat ik moest doen.
Wat heb ik eigenlijk te melden? Is het nog wel de moeite waard? Waarom zou ik het nog doen?
En opeens schiet me te binnen: ooit ben ik deze weblog begonnen met hem op te dragen en te geven aan de Here God. Op 5 december 2007, iets meer dan twee jaar geleden. Wat schreef ik toen? Hoe vol was ik van de Here Jezus? Hoe enthousiast was ik en hoe emotioneel werd ik daar soms van! Is dat alles nu zomaar opeens langzaam wegge-ebt? Wat is er eigenlijk over van die zo bekende en oh zo gewenste euforie? En betekent dat dat mijn geloof langzaam maar zeker wegebt?


Absoluut niet! Hoewel er soms twijfel is en de dingen vaak zo ‘gewoon’ lijken, geloof ik nog steeds heilig in het grote wonder van onze Heer en Heiland!
Misschien is het eerder een soort natuurlijke groei, die iedereen doormaakt. Je kent dat misschien wel: dat heel lang gewenste nieuwe huiskamer-interieur komt er eindelijk en die eerste weken of zelfs maanden ben je helemaal lirysch en wil je het aan iedereen laten zien. Avond aan avond koester je je in je nieuwe inrichting en voel je je heerlijk tussen je nieuwe spulletjes en je nieuwe sfeertje. Maar naarmate de tijd verstrijkt, raak je gewend aan de nieuwe indeling, de spulletjes, de omgeving en het zo gekoesterde nieuwe sfeertje. Langzaam maar zeker worden de dingen wat ‘gewoner’ en voel je je ook wat ‘normaler’. En op een zeker moment vind je het niet meer bijzonder, maar hóórt het gewoon bij je. Wat eerst zo nieuw was, werd langzaam een deel van jou en hoewel je weet dat dat ene beeldje in het raam staat, ‘zie’ je het niet echt meer. Integendeel: het beeldje valt pas weer op, als het van z’n plaats is gehaald en ergens anders is neergezet. Dan valt je ineens die lege plek op en denk je: “Wat stond daar ook alweer..?”

En zó voel ik me op dit moment een beetje...
Ik zie in m’n gevoel een lege plek en denk opeens: “Wat zat daar ook alweer? Oh ja, die euforie! Waar is dat eigenlijk gebleven..??”
In gedachten kijk ik even rond in m’n hart, op zoek naar dat gevoel. Maar ik vind het niet. Het is vast ergens, maar misschien kijk ik er nu even overheen. Dat hart van mij is nu ook zó vol van andere dingen, dat het eigenlijk wel logisch is dat ik erover heen kijk.
Zoveel andere dingen nemen nu even een belangrijke plaats in, dat er in feite even geen ruimte meer is voor euforie.
Straks, als alles achter de rug is, kan ik beginnen met de ‘grote voorjaars-schoonmaak’ in m’n hartje. Maar nu moet ik me eerst concentreren op de dingen die komen gaan. Welke dat zijn? Wel, dat heb ik al eens verteld: de hartoperatie. Die brengt wel zoveel dingen met zich mee, dat er weinig tijd en ruimte overblijft voor andere zaken. De afgelopen weken heb ik dan ook ongelooflijk veel in het ziekenhuis doorgebracht voor allerlei onderzoeken en testen.
Afgelopen vrijdag hebben we de ‘screening’ gehad: een aantal onderzoekjes, groepsgewijze voorlichting, individuele voorlichting, vragenlijsten, gesprekken met chirurgen, anestesisten, fisiotherapeuten, intensive-care verplegers, etc. etc. Van 8:30 u. tot 13:30 u. waren we in het ziekenhuis! Vijf lange uren..!!
Uiteindelijk kregen we te horen dat we ons aanstaande zondag om 19:00 moeten melden voor de opname in Enschede en dan krijgen we ook te horen van een dienstdoende chirurg om hoelaat ik die maandagochtend aan de beurt ben. Men vertelde ons al dat de operatie naar alle waarschijnlijkheid om 08:15 u. is.


Aanvankelijk was ik vrij rustig en lakoniek onder de wetenschap dat ik geopereerd moest worden, maar naarmate het moment dichterbij komt voel ik me toch nerveuzer worden. Inmiddels zie ik er als een berg tegenop en zou ik het liefst heel hard wegrennen! Maar ja..daar heb ik de conditie niet voor en bovendien wordt het daar natuurlijk niet echt veel beter van.. Rust is momenteel van groot belang. En berusting, vooral berusting! We zeggen het wel zo vaak, maar ook werkelijk de dingen in God’s hand leggen en werkelijk vertrouwen dat Hij over ons waakt..dat is soms zóó moeilijk. Zeker op dit moment ervaar ik dat. Ik wil alles aan de goede zorg van de Here Jezus overlaten, maar tegelijkertijd ben ik ook zó bang... Wat, als de Heer heel andere bedoelingen heeft? Of: zal dít wel goed gaan en zal dát wel lukken? En bovenal: stel dat de Here God besluit dat mijn leven in Zijn ogen kompleet is, wat gebeurt er dan met mijn vrouw? Hoe zal het háár vergaan?

Jaja, ik weet wel dat ik me daar niet druk over moet maken, maar ik kan nu eenmaal niet tegen mijn gevoel zeggen: “Nee! Dat wil ik niet voelen!” Ontegenzeggelijk maak ik me toch af en toe een beetje zorgen, temeer daar ik nu eenmaal niet in het meest gezonde lichaam zit. Tsja..en dat gevoel wordt er niet minder op, naarmate het “uur U” dichterbij komt...

Maar goed, we zullen het gaan zien. De kaakchirurg viel achteraf ook heel erg mee, dus wie weet: misschien kijken we híér later ook weer lachend op terug, terwijl ik net de marathon van Rotterdam gelopen heb!
In ieder geval wil ik het volgende nog even kwijt:
Ik heb geen enkel idee hoelang ik uit de running ben, dus ik kan met geen mogelijkheid zeggen wanneer jullie weer van mij zullen ‘horen’.
Voor nu wil ik al mijn lezers heel erg bedanken voor een geweldige tijd en wie weet: misschien ben ik in no-time weer thuis en in dat geval zal ik uitgebreid verslag doen van mijn ziekenhuis-loopbaan. Als ik uit het ziekenhuis ontslagen wordt, zal dat in ieder geval het mooiste ontslag zijn in mijn hele leven!!

Tot slot wil ik jullie vragen om voor ons te bidden, maar ook voor de chirurg en assistenten. Dat Hij hen wijsheid en inzicht zal geven en alles zal leiden naar Zijn wil en dat Hij ons rust mag geven over de dingen, zoals ze zijn. We weten dat God álle dingen doet meewerken ten goede, dus ook deze dingen!

In God’s onmetelijke liefde en warmte,

Sebo Hilberts