Dagboek deel 084 Een kouwe zaterdag


Zaterdag, 31-01-2009

Vanmiddag voor het eerst weer naar buiten geweest.
Ik wilde aanvankelijk even met de wederhelft naar de markt, maar zij vond het te koud.
Even getwijfeld, maar toen toch maar alleen gegaan. Op de fiets. Ik dacht dat dat wel gezond zou zijn, want dan moesten m'n longen iets meer hun best doen. Pfff..!! Had ik geweten, hoe het het waaide, was ik ècht wel met de brommer gegaan..!!!

Maar goed, gewoon langzaam, heel langzaam doorgefietst, met als beloning in 't vooruitzicht.. een heerlijk broodje warme worst.
Nadat ik het gevecht met wind en kou had gewonnen en de fiets veilig op slot stond op het pleintje, kwamen mij warme, welbekende klanken tegemoet. Het zou toch niet..?? Toch niet in deze kou..?? Maar...jawel, hoor..daar zat hij: Wim. Met zijn altijd even vriendelijke lach de koude wereld inkijkend, terwijl z'n vingers eenvoudige melodiën uit z'n keyboard toverden. Ingepakt in een dikke deken zat hij  daar bij de Bijenkorf op z'n vaste stekkie. Handschoenen aan waarvan de vingertoppen afgeknipt zijn, sjaal om en z'n haar in een verwaaide krullerige bos voor z'n ogen langs.

Natuurlijk trakteer ik mezelf eerst op een heerlijk broodje warme worst en terwijl ik daarop wacht, zie ik de rode neuzen en wangen van de meiden bij die hapkar. Brrr...! Je zou toch maar de hele dag op zo'n hapkar moeten staan..! En de hele dag steeds maar weer dezelfde deuntjes uit Wim's keyboard moeten horen... Maar de mensen toleren het. Hij hoort er nu eenmaal en niemand heeft last van hem. Wim is nu eenmaal gewoon Wim en die speelt zijn riedeltje, zoals het hem uitkomt, of..zoals hij het kan onthouden.

Ondanks de kou is het toch redelijk druk op de markt. Al drie weken was ik er niet meer geweest en het klinkt misschien stom, maar het deed me goed om er te zijn. Die drommen mensen om me heen, papiertjes en servetjes bij de eetkraampjes, al die heerlijke luchtjes, overal etende mensen..ja..de markt is echt mijn plekkie. Traditiegetrouw kwam ik er bijna elke zaterdag, zomer en winter. Mijn traditionele zaterdagmiddag-visje halen. En dan natuurlijk ook eerst "een grote gebakken" ter plekke oppeuzelen, net als tientallen andere mensen. Het is dan ook altijd een drukte van belang bij de grootste viskramen.

Terwijl ik het laatste hapje van m'n broodje naar binnen werkte liep ik langzaam in de richt van de Hema, schuin het marktplein over. De wind maakte dat het nog kouder aanvoelde dan het in werkelijkheid was. Ik zocht naar een bepaald kraamje voor printerspullen, waarvan ik wist dat die mijn printtoebehoren verkocht. Ver onder de prijs van de goedkoopste winkel, de Mediamarkt, nl. 30 piek, tegen 70 bij de MediaMarkt. In mijn zoektocht kwam ik, natuurlijk per ongeluk, langs een hele goeie worstkraam en was prompt twee droge worsten van Koster rijker. Dat gaat helemaal vanzelf... In een andere gang stuitte ik, uiteraard weer geheel toevallig, op een karretje voor biologische produkten en voor ik het in de gaten had, zat er een suikerbrood in m'n tas..

Maar er was één ding, dat geen enkele kraam verkocht: een losse sigaret. Gewoon: één sigaret met een vuurtje. En geloof me, lezer,  je wilt niet weten hoe veel zin ik dáárin had. Ik zou bijna een moord kunnen doen voor een sigaret, of nog beter: voor een shaggie! Natuurlijk denk ik daar nog steeds kontinue aan, maar nu was de drang opeens wel heel erg groot. Waar dat zomaar opeens vandaan kwam? Het werd zelfs zó erg dat ik eventjes, heel eventjes eraan dacht om een pakje te kopen.. Terwijl ik het thuis in de keukenla heb liggen. En ik had het juist bewust niet meegenomen. Zo van: sterk zijn. Dankzij je astma en ontsteking rook je al bijna twee weken niet meer. Sterk zijn, volhouden! Maar ja..het verlangen bleef, ondanks dat ik nog steeds erg benauwd ben en veel hoest. In stilte vroeg ik de Here God om dat vreselijke verlangen weg te halen of af te zwakken. Misschien geloofde ik het zelf niet helemaal, of was mijn vraag meer een uiting van angst om te falen, te zwichten. Hoe het ook zij, op een bepaald moment stapte ik al ademhalend precies in de net uitgeblazen rook van iemand. Je snapt het al: ik kreeg de volle lading binnen.. Man, ik dacht dat ik er in zou blijven! De betreffende roker verontschuldigde zich nog, maar dat kreeg ik nog maar terloops mee. Ik hoestte m'n longen zowat uit m'n lijf en kon maar niet bevatten dat iemand zoiets vrijwillig bij zichzelf doet..(Ahum!) Eenmaal tegen een muur geleund, rood van het hoesten en gierend van de benauwdheid, kwam ik weer een heel klein beetje tot mezelf. Gelukkig had ik medicijnen bij me. Her en der waren al mensen ongerust aan het worden en ik bedacht ik me, wat dat toch eigenlijk is, dat stomme verlangen naar een sigaret? Zóó vreselijk moeilijk kan het toch niet zijn??
En zomaar, zonder duidelijk aanwijsbare reden, moest ik terugdenken aan mijn vraag van daarstraks aan de Here God:"..Heer, wilt U alstublieft dat verlangen weghalen of op z'n minst afzwakken.?"
Nou..dat heeft de Here God gedaan, hoor! Op Zijn eigen manier, maar wat bijzonder verhelderend weer!

Dank U wel, Heer, dat U mijn gebed zo verhoord hebt!