.

.

.

.

maandag 24 augustus 2015

Dagboek deel 052 Getuigen maar hoe?


De kerkzaal van de Evangelische Gemeente Enschede tijdens de zondagsdienst

woensdag, 02-04-2008

Hallo beste lezer!
Daar was ik weer even.
Ik ben nog niet zo lang terug van de 'intro-avond'  van de kerk.
Van m'n zus moest ik als de wiedeweerga weer gaan schrijven, want ze vond het een beetje stilletjes op de site. Tsja...en naar die dame kan ik maar beter luisteren, want ze kan heel vervelend worden als ze boos wordt... Dus gehoorzaam ik maar.

Zoals ik al zei, ben ik net terug van de intro-avond. Ik had er al eens eerder iets over geschreven, maar voor degene die dat niet gelezen heeft:
de intro-avonden zijn bedoeld om 'aankomende' leden kennis te laten maken met wat nou eigenlijk de gemeente inhoudt. Zelf vind ik die avonden erg boeiend, temeer omdat in deze kerk erg veel nadruk gelegd wordt op het gemeente-léven. Dat leven stopt niet na elke zondagsdienst. Integendeel: die zondagsdienst is veel meer de samenkomst van de hele gemeente, terwijl het werkelijke gemeenteleven zich afspeelt búíten de kerkmuren. Er zijn, per wijk ingedeeld, diverse 'cel'- groepen die in huiselijke kring om de andere week bij elkaar komen om te praten over allerlei zaken. Daarnaast zijn er binnen de gemeente allerlei activiteiten zoals zorg, evangelisatie, huishoudelijke taken, activiteiten voor jongeren, voor ouderen, bijbelstudie, de Alpha-cursus, thema-avonden en dagen voor jongeren over bijv. sexualiteit, thema-avonden voor pasgetrouwde stellen, kinderopvang, activiteiten voor de kleintjes en ga zo maar door.

Reden te over voor mij om deel uit te willen maken van deze gemeente! Hier houdt 'het geloof' tenminste niet op bij het verlaten van de dienst.

In mijn gastenboek schreef een zekere G.S. dat hij/zij het moelijk vindt om met niet-gelovigen te praten over God. Ik heb daar op gereageerd met te zeggen dat ik soms diezelfde 'angst' wel eens voel, maar dat we niet allemaal de gave hebben van een evangelist. Er zijn binnen de gemeente van Christus heel, heel veel andere mogelijkheden om te dienen en zo te getuigen van de Heer.
Nou zou het wel erg gemakkelijk en 'veilig' zijn als je de hele dag bezig zou kunnen en mogen zijn met de gemeente, maar de werkelijkheid ligt toch echt een beetje anders. We hebben allemaal onze eigen dagelijkse bezigheden, waarin we telkens opnieuw te maken krijgen met verleidinkjes, angstjes en soms ook schaamte. Ik ben daar geen uitzondering op. Ook ik heb regelmatig (lees: elke dag) wel te maken met die angst/schaamte om met anderen te praten over mijn geloof. Zelfs al vraagt die ander mij zelf, zonder dat ik er over begin.
Waarom hebben we dat eigenlijk? Die angst? Of schaamte? Is het omdat we bang zijn te worden 'overbluft'? Of bang om in een discussie te geraken waar we zelf niet meer uitkomen, waardoor die ander zegt: "Zie je wel? Ik zei het toch! Ze weten het zelf ook niet!"
Nu wil het toeval dat ik als vrijgezel alle tijd heb om over mijzelf na te denken en over de wijze waarop ik met mijn geloof omga. Hoe ik het beleef, hoe het zou moeten zijn en hoe ik het graag zou willen zien. En hoe ik ook m'n best doe; ik kom er niet uit als het gaat om anderen te vertellen van God. Hoewel ik best in staat ben om de aandacht van mensen vast te houden als ik praat, heb ik toch wel gemerkt dat ik bijvoorbeeld niet zo'n goeie spreker ben in het openbaar. En juist daar zit MIJN schaamte. Ik kan in kleine kring heel goed m'n woordje doen en ik heb ervaren dat mensen er dan ook door 'gepakt' worden, maar als ik wordt "aangevallen" klap ik dicht. Dat is dus schaamte, maar vergis je niet: het is geen schaamte dat ik een kind van de Heer ben, maar schaamte om te spreken.
Daar staat echter wèl iets tegenover!
Ik kan goed schrijven en terwijl ik achter de toetsen zit kan ik dezelfde dingen vertellen. Dat voelt relatief veilig en dat is het misschien ook wel. Anderen zullen misschien zeggen dat dat laf is, maar dat is toch niet helemaal waar. Zeker niet in mijn geval! Ik ben zeker niet bang om mensen te woord te staan en tegemoet te treden.
Maar...ik heb altijd al geschreven en altijd zó, zoals ik het op dát moment voelde. Daar gaat een zekere eerlijkheid en oprechtheid vanuit. De aanvaller zou zeggen: "Logisch, er is toch toch niemand die er iets van kan zeggen...", maar alweer: dat is niet waar; iedereen kan reageren en elke reactie krijgt een eerlijk antwoord. Echter, door te schrijven, kan ik mijn gevoelens de vrije loop laten, zoals ik dat op dit moment ook doe. Ik kan vertellen wat ik denk, wat ik weet, wat ik voel... En allemaal zonder dat ik in de rede gevallen wordt door iemand, zodat ik haarfijn de vinger op de zere plek kan leggen en zo mijn gevoel kan blootleggen. Wat is dat gevoel?
Dat gevoel is de wens om te delen...
De liefde van mijn Heer delen met anderen. Primair door mijn denken, secundair door mijn leefstijl, en tenslotte door mijn schrijven en handelen. En natuurlijk komt bij dat laatste uiteindelijk ook nog een stukje praktische uitoefening kijken, zoals ik dat al in deel 51 weergaf.
En die praktische uitoefening, die vind ik o.a. in de zorgsector. Ik mag dan misschien geen evangelist zijn, maar ik kan wel liefhebben en zorgen voor mensen. Ook dáár zit het getuigenis van Zijn liefde.
Dienen is het sleutelwoord...
Dienen in de gemeente, maar ook daarbuiten, in de maatschappij. Hoe eenvoudig kan het zijn om eens naar een bejaardenhuis te lopen en  je daar op te geven als vrijwilliger. Er zijn zóveel mensen, die graag eens naar buiten willen, maar daar is geen geld voor en geen tijd voor. De verzorgers hebben het eenvoudigweg veel te druk. En dus zit die man of die mevrouw in de zomerdag in haar rolstoel binnen te kijken naar wat zich daarbuiten in de zon allemaal afspeelt...

En zo is het circeltje weer rond.
Mocht je dit lezen G.S. , dan hoop ik dat je hier iets aan hebt.
Getuigen van de liefde van de Here Jezus kun je op vele manieren. Laat het zien in je handelen, in je opstelling en als God wil dat je in woord van Hem getuigt, geeft Hij je ook de woorden wel. Vertrouw daar maar op. Denk aan de woorden van Corrie ten Boom:
"Als God ons over rotsige bergpaden leidt,
geeft Hij ons ook wel stevige schoenen."

Sebo

Geen opmerkingen:

Een reactie posten