.

.

.

.

vrijdag 21 augustus 2015

Dagboek deel 019 Verbazing van een vriend..

De dag is alweer bijna teneinde...

En daar zit ik dan.
Moederziel alleen...
M’n eigen gedachten,
m’n eigen gevoelens...
Niemand ziet me,
niemand hoort me.

Toch ben ik niet alleen!
ik weet me geborgen in de veiligheid en geborgenheid van mijn Heer.
Wat meer kan ik nog zeggen?
Wat meer móét ik nog zeggen?
Dat Hij heel veel van mij houdt?
Dat weet ook inmiddels iedereen wel.

En toch is er nog iets.
Iets waar ik al eerder over schreef.
Afwijzing. Veroordeling.
De angst daarvoor.

Een hele goede vriend van me had ik nog steeds niet verteld van de grote ommekeer.
Ik had hem al enkelen malen aan de telefoon gehad, maar hem nog steeds niet verteld van mijn keuze om opnieuw God mijn leven te laten leiden.
Waarom ook? En als ik het hem vertelde, hoe zou hij reageren?

Wel...op de volgende wijze:

Vanmorgen was ik lekker op tijd uit de veren.
Koffie maken, pc aan, eerst effe journaaltje
Niks aan. Alleen dood en verderf.
Kijken wat er gebeurt op m’n pagina.
Ik zie opeens een ikoontje van msn.
“maatje” komt online...
“Goeie morgen deze morgen.”, type ik.
“Jezus Christus, ik schrik me dood!!!”
Ik dacht dat hij misschien z’n geluid aan had staan en daarom schrok, toen ik erin kwam.
“Nee, nee....dat was niet het geval...!”
“Ik zit op je site en ik weet niet wat ik lees...!!”

Afijn...nog een poosje doorgeklets en afgesproken om vanmiddag een pilsje te komen drinken.
Zo gezegd, zo gedaan..En het was gelukkig even gezellig als voorheen! Natuurlijk, hij heeft me wel te verstaan gegeven dat ik niet zo moest worden als de mensen van de CU (Christen Unie), want dat zou onze vriendschap toch onder zware druk zetten.. Ik heb hem verteld dat hij via “LABELS” mijn volledige dagboek maar moest lezen, dan zou hij vanzelf ontdekken, wat MIJN geloof voor MIJ inhoudt.
Hij heeft mij beloofd om van tijd tot tijd eens een kijkje te nemen.

Waar ik zó vreselijk bang voor was, mondde uit in een uiterst vriendelijke discussie, met als uitkomst dat we er toch niet uit zouden komen en dus elkaar in onze waarde zouden laten en elkaar als zodanig ook zouden blijven respecteren. Na drie of vier ( of waren het vier of vijf?) biertjes ben ik weer naar huis gelopen.
Een gelukkig mens...
Want laten we eerlijk zijn:
Ik heb weliswaar voor de Heer gekozen, maar vriendschap is toch ook een hoop waard!
Natuurlijk, Jezus zegt: “...Ik ben gekomen om een wig te drijven tussen u en uw dierbaren...”
En dat kun je accepteren, maar dat betekent niet dat een vriendschaps-einde dus geen verdriet doet! Ik was er bang voor, ik durfde het niet aan. Maar zie daar: waar heb ik me van tevoren nou zorgen overgemaakt..??
God werkt niet alleen door de mensen die niet in hem geloven. God “gebruikt” iedereen! Ook díé mensen, die niet van Hem houden, maar waar Hij wèl van houdt.

Ik kreeg vanmiddag ook een boodschap in m’n gastenboek.
Van de vader van mijn goede vriend en mentor (zie gastenboek “de vader van Johan”)
Ik zag het pas, nadat ik thuiskwam van m’n bezoek aan m’n maatje. Deze man is voorganger geweest en geeft af en toe op verzoek nog steeds een niet mis te verstane preek.
Hij is inmiddels 93 jaar!! En nog steeds vol vuur!

Ik kan alleen maar hopen en bidden, dat ik ook ooit eens zo oud kan worden en dan nóg (of juist dán) vol vuur kan zijn over mijn God, de Allerhoogste, door wiens genade ik opnieuw een kind van Hem kon worden...

De allerbeste lering, die ik de laatste dagen/weken heb ondervonden, vond ik in de woorden,
die hieronder volgen. Deze woorden hebben een dusdanig diepe indruk op mij gemaakt, dat ik er geen genoeg van krijg om ze opnieuw te lezen. Telkens opnieuw. het is ook om die reden, dat ik in de toekomst met de regelmaat van de klok zal afsluiten met deze woorden:

Een journalist interviewde moeder Theresa en vroeg naar haar tijd met God.
“Als u bidt”, vroeg hij, “wat zegt u dan tegen God?”
“Oh, meestal niet veel. Ik luister”, antwoordde moeder Theresa.
“Dus u luistert… wat zegt God dan tegen u?” vroeg de journalist.
“Oh, meestal niet veel, Hij luistert”, antwoordde moeder Theresa.
De journalist keek haar verbouwereerd aan.
“U begrijpt niet veel van gebed, hè?” zie moeder Theresa.

Ik bidt dat God jou zegent en bewaart, lieve lezer.
Gods rijke zegen, slaap lekker
en morgen is er een nieuwe kans...

Sebo Hilberts

Geen opmerkingen:

Een reactie posten