Dagboek deel 025 Kerkwens

Vrijdag, 23-11-2007

Zo!
Daar was ik weer even.
Natuurlijk zal het je opgevallen zijn dat ik gisteren geen dagboek geschreven heb.
Dat komt zo: Meestal als ik het druk heb, zet ik even gauw een dagboek-deel op het log met als mededeling: invulling volgt. Dan kan ik het altijd later nog invullen als ik weer thuiskom, maar dan staat het deel er in ieder geval bij díé dag op.
Gisteravond was ik dat helemaal vergeten. Ik vond dat het geen zin meer had om nog te schrijven, want dan zou dat deel bij vrijdagmorgen staan. En dat is niet de bedoeling! Elk dagboekdeel is een dag-afsluiting van díé dag.
Zodoende dus.

Dan nu terug naar de orde van de dag.
De week zit er weer op en morgen is het weer werken geblazen.
Ik ben trouwens benieuwd, hoe lang die weekenddiensten nog duren. Men zegt dat dat nog wel tot half/eind december kan duren, maar ik hoorde gisteravond van een chef, dat die een mail gekregen had met de boodschap dat de weekenddiensten moesten stoppen.

Ik ben gisteravond met drie vrouwelijke collega's uit eten geweest bij een griek. Lekker eten, maar er zat er één bij, een surinaamse vrouw, die at alsof het haar galgemaal was. Tsjonge, wat kon die bunkeren! Zelf heb ik bewust niet zo veel gegeten, want ik pas toch nog steeds wel erg goed op om niet meer aan te komen. Ik had een visschotel besteld met garnaal, calamaris en forel met verse sla en gebakken aardappelschijfjes. Nou, dat kan ik iedereen aanraden! Ik had nog nooit forel gegeten in een restaurant, want meestal kies ik toch wel voor een vleesgerecht.
We waren er om zeven uur en pas tegen tien uur stonden we weer buiten. Maar wat een lol! Natuurlijk zijn we daarna nog even wat wezen drinken in het café van de vriend van één van onze chefs en daar rolden we zo tegen half één pas de deur weer uit. Het was ook in dat café waar we die chef zagen.
Niet alleen vertelde hij dat van die weekenddiensten, maar hij had ook nog meer slecht nieuws. Volgens hem vergadert de ondernemingsraad momenteel zo'n beetje elke dag en volgens hem zijn de berichten bepaald niet positief. Hij had het over het verzadigd zijn van de markt en dat we maar weinig werk meer binnenkregen. Innovatieve produkten kwamen volgens hem totaal niet van de grond en hij vertelde op een gegeven moment zelfs over geruchten dat we misschien wel zullen moeten inkrimpen.
Als dit allemaal waar is, heb ik een heel groot probleem...
Ik ben nu 45 jaar, heb geen opleiding en dus ook geen papieren. Welke ondernemer zou het uberhaupt overwegen om mij aan te nemen? Toch niemand? Maar ondertussen heb ik wel een eigen huis. En hoe moet dat dan?? Ik ben niet zo iemand, die al op voorhand gaat solliciteren. Ik wacht het af tot ik werkelijk naar huis gestuurd wordt met de mededeling dat ze failliet zijn. Ik heb ook geen idee, hoe ik de dingen moet aanpakken, maar het lijkt me niet onverstandig om me toch maar eens alvast wat te oriënteren. Hoe moet je een uitkering aanvragen en waar?? Er is in de laatste tien jaar zó veel veranderd in 'uitkerings-land', dat ik er geen idee meer van heb, wat je moet doen, waar je moet zijn, hoe dat gaat met een eigen huis, etc., etc. Natuurlijk ga ik me niet nu al heel veel zorgen maken, maar ik ben er wel heel erg van geschrokken. We hoorden wel vaker allerlei geluiden over "slechte perioden" , "magere tijden", "misschien geen winst-deling" en dat soort dingen, maar altijd was dat overduidelijk een beetje bangmakerij van hogerhand. Dit was toch wel heel anders en het werd ons verteld in een enigszins privé-achtige sfeer door een supervisor.
Natuurlijk hoop ik en bid ik, dat ik mijn huisje mag houden maar als dat niet kan, zo heb ik besloten, zal ik me er gewoon bij neerleggen. Er zijn legio mensen alleen al in dit land, die het oneindig veel moeilijker hebben dan ik. Wat alleen maar te denken van al die collega's met gezinnen? Ik ken ruimschoots voldoende mensen, die net zo oud zijn als ik en ook geen papieren hebben. Mensen die er vaak al vijftien of twintig jaren werken en een gezin hebben. Hoe moeten die nog opnieuw beginnen?
Afijn, volgens die chef zou het nog hooguit twee jaar duren, voordat bij ons bedrijf de deuren voorgoed dichtgaan. Dan ben ik inmiddels 47 jaar.
We zullen zien wat er gaat komen...
Ik heb al eerder 7 jaar bij de deur gelopen en hoewel het geen vetpot was, heb ik me bij mijn weten nooit echt verveeld. En toen was er nog geen internet! Het was ook in die tijd, dat Johan en ik met de regelmaat van de klok ergens in een café belandden en in de zomerdag lag ik bijna dagelijks bij een meertje "het Rutbeek". Heel veel zwemmen, boek mee, koffie en brood mee en lekker de hele dag in de zon.
Nee, lieve lezer, vervelen zal ik me niet als mijn bedrijf failliet gaat, maar leuk is anders. Stel dat ik m'n huis moet verkopen? Moet ik weer op een flatje gaan zitten? Natuurlijk zal ik het wel redden, maar toch...m'n tuintje, m'n serre, m'n houtkachel...

Laat ik me nu nog maar geen spoken in m'n hoofd halen.
Het is nog niet zover en wie weet, heeft die chef het allemaal wel bij het verkeerde eind. Misschien komt er t.z.t. wel een gigantisch mooi produkt dat een gat in de markt blijkt te zijn! Kunnen we weer vijf jaar vooruit.
Het is wel zo dat ik nu opeens weer heel goed besef hoe weinig vanzelfsprekend een vaste baan is. En hoe belangrijk mijn baan voor mij is! Toen ik m'n contract kreeg was ik in de wolken, na verloop van jaren wendde het vanzelf, tot het op een bepaald ogenblik nog slechts 'gewoon' werk was. Het zijn de goeie dingen, waar je altijd heel snel aan went en voor je 't weet worden ze vanzelfsprekend. Totdat je geconfronteerd wordt met het tijdelijke aspect ervan. Dan besef je ineens hoe het echt is, hoe blij je eigenlijk mag zijn dat je uberhaupt nog een baan hebt!
En dat, lieve lezer, is wat ik op dit moment voel. Ik ben me opeens weer bewust van m'n eigen financiëel/maatschappelijke kwetsbaarheid en ik realiseer me dat ik misschien wel eens klaag over mijn werk (zie dagboek deel 5), maar dat ik eigenlijk heel blij mag zijn met m'n baantje. En zeker niet in de laatste plaats omdat het ook nog leuk werk is, met een leuke collegiale kring, getuige ook ons etentje van gisteravond.
Maar goed. Ik ga me dus toch maar nog even geen zorgen maken. Mocht het zover komen, ben ik ervan overtuigd dat de Heer wel zorgen dat de belangrijkste dingen op de één of andere manier wel in orde zullen komen. Zelfs al kom ik uiteindelijk toch weer op een flatje, dan nog...so what?? Ik heb veertien jaar in een flat gewoond en altijd toch met plezier.

Dan nu nog even kort iets anders. Omdat ik momenteel dus in de weekenden werk, heb ik geen gelegenheid om naar een kerk te gaan. En hoewel ik blij ben met die weekenden, voel ik toch ook steeds vaker de behoefte om een keer een kerk binnen te stappen. In dat opzicht zal ik blij zijn als de "drukke periode" erop zit. Als ik dan de zaterdagen en zondagen weer lekker voor mezelf heb, ga ik doelgericht naar een kerk zoeken. Ik kan me ook voorstellen, dat ik een soort van "thuis-basis" heb, maar ik zal nooit slechts bij één kerk blijven alleen al uit angst, vast te roesten in de ideeën van die ene kerk. Mijn ex-collega Gertie Vincent schreef me daar gisteren nog een leuk stukje over, dat ik hiervoor geplaatst heb. Ik kan me daar dan ook helemaal in vinden en ik weet toevallig van hem, dat ook hij af en toe naar een andere gemeente gaat. gewoon uit belangstelling voor de wijze waarop andere mensen hun geloof beleven en tegen de bijbel aankijken. Daarbij is het ook goed voor mezelf om dat te doen, want daardoor verbreed ik mijn kennis en mijn kennissen-kring.

Tot zover, lieve lezer.
Morgen en overmorgen kom ik waarschijnlijk niet online en dus zie je weer op maandagmorgen. Daarom voor nu eerst een heel fijn weekend allemaal, rust lekker uit en ga leuke dingen doen.

Welterusten en Gods zegen,
Sebo Hilberts