.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 062 Arbeidsperikelen


woensdag, 02-07-2008

Ja, ja...het wordt een snikhete dag vandaag!
Heb ik normaal 's morgens een dikke jas aan op de brommer, nu reed ik in een truitje naar huis..
Nog even een glaasje rode wijn (vaste prik uit de nachtdienst), nog even de laatste ontwikkelingetjes  'neerpennen' en dan snel de koffer in.

Al enkele dagen denk ik aan een voorval op mijn werk.
Afgelopen zaterdag heb ik overgewerkt en dat verliep bepaald niet vlekkeloos. Samen met een collega en twee uitzendkrachten stond ik aan een machine, die kleine kaartjes maakt voor telefonie. Een order van drie miljoen stuks, waar er in elke ploeg dertigduizend van weg moeten.
Eén van die uitzendkrachten is een jonge vrouw van 22 of 23 jaar, maar met een houding en gedrag van een stok-en-steen verwend kind van 14. Ze heeft verkering met een andere collega en denkt daardoor het hele bedrijf in haar zak te hebben. Nou heb ik me wel vaker ge-ergerd aan haar, maar zaterdag sloeg alles.
Mijn collega liet de team-verantwoordelijkheid aan mij over, hetgeen betekent dat ik bepaal of een foutje 'erdoor' mag, of niet, wanneer we gaan pauzeren, etc. Dit meisje zette al direct bij het opstarten de aanvoer stil.
"Dit mag niet!", zei ze. " Jawel, dat mag wel. Doe er maar door.." Dat ging zo een poosje door en telkens moet je dan opnieuw de machine opstarten, tot ze zelfs uit eigen beweging de machine volledig stil zette en ruzie begon te maken over wat wel mocht en niet mocht. Daarbij besefte ze heel goed dat mij ondermijnde in mijn 'gezag'.  Zo van: "Je kan wel denken dat jij de baas bent, maar daar heb ik lekker lak aan.." Het was ook meer dan duidelijk, dat ze dat opzettelijk deed om mij te tarten. Nou ben ik eigenlijk zo, dat ik dan onmiddellijk zo iemand naar huis stuur, maar dat heb ik zaterdag niet gedaan. Haar vriend kwam ook bij die machine en bevestigde haar, met als resultaat hoongelach en gespot van haar kant, zodat ik m'n handen ervan af trok en naar een andere afdeling ben gegaan.
Omdat het een 'jong ding' betreft met een leuk koppie, willen veel collega's haar aanhouden, maar ik heb zoiets van: oprotten! Ik heb daar de afgelopen dagen over nagedacht.

Als ik bid voor ik naar m'n werk ga, vraag ik om rust, om geduld, om vergevingsgezindheid en vriendelijkheid.
Wat moest ik nou doen? Het maar laten voor wat het was? Eigenlijk is het nog maar een kind, die de centjes ook hard nodig heeft. (Mede daarom heb ik haar niet weg laten sturen) Ook is ze niet echt slecht maar heeft ze enkel een paar karakterfoutjes, ontstaan door een minder leuke jeugd. Dus...maar laten zitten? Niet meer aan denken? Laat maar, ze kan er eigenlijk niets aan doen? Laat ik het haar maar vergeven en me er niet druk om maken...
Is dat juist? Doe ik dat wel goed? Hoe pak ik dat aan? Wat hoor ik als mens, maar vooral als christen te doen? Ja, natuurlijk kan ik een klacht indienen en er op staan dat ze weggestuurd wordt, maar is dat juist? Hoeveel schade breng ik het meisje dan misschien toe? Misschien heeft ze wel schulden, zoals zoveel van die jonge meiden en heeft ze een afbetalingsregeling. Of wat gebeurt er met haar als ze geen werk meer heeft? Misschien valt ze wel in een sociaal gat... Ze woont samen met die jongen en wat gebeurt er dan met hun relatie, als zij thuis zit? Ze is bepaald geen makkelijke tante!

Afgelopen nacht heb ik besloten om alsnog een klacht in te dienen bij de afdelingschef. In alle rust heb ik de situatie uitgelegd en tot mijn verbazing werd ik in mijn mening door hem bevestigd. Er waren al diverse keren gesprekken met haar geweest en telkens ging het dan even goed, waarna ze vervolgens weer in haar oude gedrag verviel. Ik heb voorgesteld om haar bij wijze van strafmaatregel enkele dagen tot maximaal een week naar huis te sturen en dus niet permanent,  juist ook gezien haar mogelijke financiele, of sociale situatie.
Daar wordt vandaag over gesproken en vanavond hoor ik, wat er is besloten.
Wèl heb ik nog even snel een mailtje gestuurd aan mijn chef, voordat er ‘hoge omes’ aanwezig zijn, die haar misschien permanent willen wegsturen.

Mijn mail van zonet aan de chef:

“Hallo R,

Nog even gauw dit:
Ik denk hier nou al een poosje aan en voel me er niet helemaal prettig bij. Ik heb daarom het volgende ‘bedacht’.
Het is niet ondenkbaar dat C. schulden heeft, net als zoveel van die jonge meiden tegenwoordig. En áls je er voor kiest om haar enkele dagen weg te sturen bij wijze van strafmaatregel (waar ik erg vóór ben) wil ik graag voorstellen om haar om die reden in de óchtenddienst enkele dagen weg te sturen. Dat is nl. de dienst, die het minst verdient voor uitzendkrachten en dus heeft ze daar de minste financiele schade van.

Ook zou ik, als ze daarna terug wil komen een gesprek willen hebben met haar, met jou of F. erbij.
Mijn insteek is daarbij dat ze vanaf dat moment bij mij staat, ongeacht bij welke machine dat is en dat ze er voor de laatste keer goed van doordrongen is, dat ik (en anderen) als operator de verantwoordelijkheid heb/hebben en niet zij.

Het is werkelijk niet mijn bedoeling om haar permanent weg te laten sturen, ook gezien haar situatie. Ook niet helemaal onbelangrijk is het feit dat ze samenwoont met Rk., hetgeen ook gevolgen zou kunnen hebben voor hun relatie of voor Rk’s functioneren.

Ik ben me ervan bewust dat het zó niet meer kan, maar met een (lichte) straf èn een laatste kans kom je al een heel eind, denk ik.
En waarom daarna in mijn team? Ik heb in de laatste tien jaar diverse inpaksters opgeleid en altijd naar ieders tevredenheid. Nou weet C. wel hoe ze moet inpakken, maar in haar houding moet ze bepaald nog het één en ander leren. Ik geloof dat ik dat kan, mits ze bij mij ingepland staat.

gr.

Sebo”

Nu eerst maar even afwachten. Ik hoop dat ik er goed aan gedaan heb.
En in de tussentijd?
Slapen..!!!!!!

Tot vanmiddag/vanavond,

Sebo

Geen opmerkingen:

Een reactie posten