Dagboek deel 081 Zelfconfrontatie


maandag, 08--12-2008

Zo! Vijf dagen lang niets aan de site gedaan.
Waarom niet?
Gewoon...mijn inspiratie had last van een tijdelijke instorting...
Daarnaast ook "druk"   geweest met andere zaken, voornamelijk met betrekking tot m'n werk. En voornamelijk in mijn hoofd.

Ook in de relationele sfeer kom ik bij mezelf problemen en tekortkomingen tegen, waar ik soms even niet mee om kan gaan..
Om die reden hebben we , mijn Greet en ik, besloten om de dingen ietsje rustiger aan te doen. Elkaar af en toe even wat ruimte geven en ' afstand' nemen.
Goed nadenken en vooral de dingen niet overhaasten.
Zo kwamen we tot de ontdekking dat we eigenlijk weinig samen in gebed gingen voor het slapen gaan, terwijl we dat toch wel hadden afgesproken. Langzamerhand verwaterde dat of vergaten we het. Daarnaast ontdekken we toch ook wel dat we elkaar nog lang niet goed begrijpen en soms niet goed beseffen, wat de ander nodig heeft.
Even terug naar de basis, terug naar het begin en een moment   van bezinning nemen.

Hoewel we geen conflict hebben gehad, voelde ik ergens in een weekend wel een conflict in mezelf opkomen.
Een simpel voorval:
We waren naar de kerk geweest en na de dienst had ik ' koffiedienst' . Dat hield in dat ik druk was met heen en weer lopen en dus even geen oog had voor andere zaken.   Later, op de terugweg, bleek dat Greet een hele tijd eigenlijk alleen was geweest. Er was niemand, die even een praatje met haar maakte, terwijl dat juist erg belangrijk is als je net nieuw bent in een vreemde gemeente. Daar wilde ze thuis haar ei over kwijt, maar wat schetste haar verbazing? Het eerste waar haar vent aan dacht bij thuiskomst was ... de pc. Omdat ze wel wist, hoe belangrijk m'n schrijven voor mij is, zei ze niets. Maar ondertussen...
Pas veel later, tijdens het eten, kwam het hoge woord eruit en ik..? Ik snapte er helemaal niets van...
Onbegrip. Van mijn kant.   Waar ik dacht, dat ze me gewoon niet nu achter de pc wilde, lag het 'probleem' juist heel ergens anders.

Zo zou ik er nog een paar kunnen noemen, maar dat doe ik hier niet. Het moge duidelijk zijn dat deze site over MIJ gaat en niet over anderen. Dat betekent weliswaar dat het tegenwoordig ook over ONS gaat, maar daarbij moet ik er natuurlijk wel voor waken om geen expleciete details te noemen, die ook de ander aangaan. Men zegt wel eens: " Een sterke persoon is iemand, die zich kwetsbaar opstelt." , maar daar schuilt wel een gevaar in... Jezelf kwetsbaar opstellen mag nooit betekenen, dat je de ander compromitteert. Dat getuigt niet van kracht, maar van domheid. Nou weet ik dat ik, zowel fisiek als mentaal, zo sterk ben als een paard....maar dan wel een dood paard, dus: oppassen!

Afijn, je snapt het al, lieve lezer, deze jongen heeft nog een heleboel te leren. Verstokte vrijgezel als ik altijd ben geweest, heb ik anderen heel vaak raad kunnen geven als hij of zij een relatie-conflictje had. Altijd zei ik dan: "Praat er over met elkaar!"   En nu overkomt het mezelf...
Ergens doet het me goed, heel goed, om zo met mezelf geconfronteerd te worden. Met m'n eigen onvermogen en onbehouwenheid. Bijna lompheid. Nu de eerste vlinders van verliefdheid weggevlogen zijn en 'houden van' een permanenter karakter krijgt, komen er ook wat moeilijkheden om de hoek kijken. Juist doordat we elkaar eigenlijk alleen in de weekenden zien (en dan nog niet eens elk weekend) komen we niet of nauwelijks toe aan hele wezenlijke zaken. Echt met elkaar praten over elkaars behoeften, ekaar leren begrijpen en elkaars tekortkomingen leren kennen is er eigenlijk niet echt bij. Meestal is het juist zoiets van: " He, lekker! Weer bij elkaar! Dat vieren we..."   En dan doen we dus gewoon ' leuke dingen'   in dat weekend. Toch komen ook in die sfeer blijkbaar langzaam maar zeker wat kleine moeilijkheden naar voren. Beiden zijn we er goed van doordrongen dat we eigenlijk allebei verstokte vrijgezellen zijn, die inmiddels een heel leven hebben opgebouwd. We zijn geen tiendertjes meer, die heel gemakkelijk over kleinigheden heenstappen. Integendeel, juist door onze leeftijd, onze bijna totaal verschillende karakters en onze totaal verschillende levensstijl komen we problemen tegen bij elkaar, waar we nog niet eerder oog voor hadden. Voor ons allebei betekent dit, dat we een stukje van onszelf moeten opofferen. Dat klinkt eenvoudig, maar zeker voor mij is dat soms een bijna schier onmogelijke opgave. Ik merk, dat ik soms zo vast zit in mijn eigen gewoonten en denkwijze, dat ik maar heel weinig oog heb voor die van de ander. Begrijp me niet verkeerd: het is geen egoisme ofzo maar juist omdat ik hier nooit eerder mee te maken heb gehad, weet ik soms niet hoe ik de dingen moet zien of moet aanpakken. Juist mijn eigen persoonlijke vrijheid is voor mij altijd van absoluut vitaal belang geweest. Dat ik daar nu een deel van moet inleveren klinkt heel logisch en dat is het ook. Maar ook werkelijk mijn handen op gevende wijze uitstrekken en zeggen: " Hier..dit deel van mijn vrijheid geef ik aan jou.", is voor mij misschien wel het op een na moeilijkste dat ik ooit in mijn leven heb moeten doen.
Ik heb het er graag voor over, maar oohh wat een innerlijke strijd gaat daarmee gemoeid!

De eerste vraag, die ik van Gretha hoorde op dit stuk was: " Wat was het moeilijkste dan?"
Wel, voor het antwoord op DIE vraag verwijs ik je naar Dagboek deel 36. En naar Opwekkingslied nummer 629, "Vergeving".
De mensen uit mijn directe omgeving hebben mij leren kennen als een jongen vol haat. Pure en ongetemde haat in z'n zuiverste vorm, met alle gevolgen van dien...
Een van die gevolgen was, dat ik in bijzondere mate opvliegend en agressief was. Niet naar anderen toe, maar naar mijzelf toe. Dat haat in feite pure zelfvernietiging is, moge dan ook duidelijk zijn. Toch kun je er niets tegen doen. Werkelijk helemaal niets!
Al vaker heb ik er over geschreven en ik kan niet vaak genoeg benadrukken, hoe ongelooflijk belangrijk het is om met alles dat in je is te vechten tegen... haat.
Ik merkte dat het een bijvoorbaat verloren strijd was, die ik allang had opgegeven. Tot die ene, grote dag...
Toen ik ontdekte dat Vergeving de sleutel was. Het Medicijn dat geneest. Niet voor niets zegt Opwekking 629: "Pas als er vergeving is, kan het proces van genezing beginnen..!"
En dat, lieve lezer, is het moeilijkste wat een mens kan doormaken: LEREN om te vergeven. In alles! En neem rustig van mij aan dat je dat nooit alleen kunt. Daar heb je Iemand voor nodig, die in de waarste zin van het woord "gespecialiseerd" is in vergeving.
Ik heb die Iemand mogen leren kennen en ervaar nog elke dag Zijn helende Kracht. Soms gaat dat niet van een leien dakje. Eigenlijk nooit. Altijd is er wel die strijd. Strijd tegen die ouderwetse opvliegendheid, ongeduld, agressieviteit, enz.
Maar ik weet ook:


" Zonder strijd is er geen overwinning..."


Voor wie het nummer nog niet kent:

Opwekking 629, "als er vergeving is"