Dagboek deel 044 Een zaterdagse uitspatting en een zondagse overdenking.

Zondag, 27-01-2008

Goeiedag, lieve lezer.
Daar is ie dan weer even.
De laatste dagen was ik niet echt in de stemming om te schrijven. Dat kun je zo af en toe hebben. dan ontbreekt me gewoon even de inspiratie en motivatie.
Je moet maar zo denken: je hebt even de tijd gehad om wat in te halen aan leesvoer.
Maar nu komt er weer wat bij.

Gistermiddag ben ik even naar Johan in Hengelo gegaan.
Eerst even met z’n tweeën naar het bijbelwinkeltje (zie deel 11), waar ik nog een tekstboekje heb gekocht van alle Opwekkingsnummers tot en met nr 667. Zo’n 667 nummers voor maar € 2,60 !
Belachelijk goedkoop. Nog een paar platen gekocht voor over een paar lelijke plekken op de muur. en daarna hebben we onze weg voortgezet. Effies over de markt en vandaar even in de Lambertus een kaarsje opgestoken voor Tineke, m’n zus, en de Heer gedankt dat Hij voor haar zorgt. Vervolgens zijn we wat gaan drinken in een café waar we wel vaker komen, ‘de Brink’
Tijdens dit soort gelegenheden raken we zoals ik wel vaker verteld heb altijd aan de praat. Heel stiekem denk ik wel eens, dat we allebei onbewust het café daar juist voor uitkiezen. Het is nou eenmaal voor ons allebei heel erg belangrijk om in een bepaalde sfeer over de wat diepere onderwerpen des levens te kunnen praten.
Onder het genot van een Palm en (helaas) een sigaret. Jawel, een sjaggie. Drie dagen had ik het volgehouden om geen sigaretje aan te raken, maar gistermiddag ben ik dan toch gezwicht. Ik kon het echt niet langer uithouden. Natuurlijk had ik er ook direct spijt van, maar dat weerhield mij er niet van om gewoon door te roken. Morgen, maandag, onderneem ik een nieuwe poging, maar ik ga wel ook naar de huisarts voor een soort programma. Wie weet, misschien heeft die man wel enkele succusvolle mogelijkheden. Ik had nl. niet gedacht dat ik er zó verslaafd aan was dat ik het niet alleen zou kunnen, maar het lijkt er nu toch op dat ik iemand nodig heb om me daarbij te helpen. Bidden alleen is niet genoeg. Je moet het daarnaast nog wèl effe doen. Maar goed, ik had het in ieder geval drie dagen uitgehouden en dat is toch al heel wat. Ik ga het echt wel redden, daar ben ik van overtuigd!
Na ons café-bezoekje aan de Brink zijn we tegen de avond naar het cafeetje gegaan bij Johan op de hoek, “de Kleine Burgemeester”. Daar zou Johans vrouw Marijke ook komen. Later op de avond kwam hun dochter met haar gezin er ook nog bij. Zij heeft een man en twee kinderen, een jochie van zeven en een meisje van elf. Twee schatten van kinderen. Het meisje is wat stil, terwijl dat jochie juist enorm spontaan en energiek is. Zo ook weer gisteravond. Uitbundig liet hij zien, hoe je moet “jumpen” en Sebo zou Sebo niet zijn, als ie het niet ook even zou doen. Niet echt een onverdeeld succes, of het moest de hilariteit naderhand al zijn. Nee...laat ik maar niet gaan dansen, dat lijkt me niet echt gezond, voor mijzelf èn voor de omgeving. Denk hierbij aan zwaargewonden, gebroken stoelen, omvergevallen tafels en meer van dat soort ergs...

Het was al vrij laat toen ik eindelijk naar huis ging. Johan en Marijke zijn nog iets gaan eten bij de Griek, iets wat ze wel vaker doen op zaterdag. Ik moest er niet aan denken, bovendien: het was al laat en ik wilde vanmorgen naar de kerk, dus..
Dat laatste is er niet van gekomen. Ik werd om half zeven wakker met een knallende hoofdpijn. Echt heel erg. Nou had ik echt niet veel te veel gedronken, maar toch.. Eerst maar twee spirientjes weggewerkt met een slok melk, maar dat hielp niet echt. Pas tegen een uur of elf zakte het weg.

Dan nu iets heel anders.
Ik heb mijn geloof in de Here Jezus teruggevonden en Hij heeft mij in Zijn Genade weer aangenomen. Nog steeds raak ik volledig van m’n stuk als ik er weer aan terugdenk. En dat doe ik met de regelmaat vande klok met heel veel plezier en dankbaarheid.
Eerst was er de zoektocht naar de Heer.
Daarna mijn bekering en vrij snel daarna m’n zoektocht naar een nieuwe kerk.
Ook die heb ik nu gevonden. Wat is het volgende? Wat is de bedoeling van dit alles?

Zoals je inmiddels wel gewend bent van mij, deel ik mijn ins en outs zo volledig mogelijk. Daar komt dan ook geen verandering in en dus: ik denk dat ik m’n doel heb gevonden.
Ik zeg het met enige voorzichtigheid, want helemaal zeker weet ik het niet. Ik weet ook niet, of het wel dat is, wat God voor mij bedoeld heeft. Ik heb er eerlijk gezegd in het recente verleden nog niet voor gebeden, maar het speelde al wel een tijdlang door m’n hoofd:
Ik ben nu 45 jaar en altijd vrijgezel geweest.
Daar heb ik heel goed mee kunnen leven, temeer omdat het een bewuste keuze was.
Maar.., zo denk ik bij mezelf, ..is dit wat je wilt voor de toekomst? Wil je altijd alleen blijven?
Zal mijn leven eindigen, zonder dat ik ooit een partner heb gekend? Een levenspartner, met wie ik de liefde van de Heer kan delen, met wie ik oud kan worden?
Steeds vaker komt die gedachte bij me op en ik heb enige tijd geleden besloten om eens ‘voorzichtig om me heen te kijken’. Gistermorgen heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Ik ben naar een christelijke dating-site gegaan en heb me daar ingeschreven. Profiel aangemaakt en in mijn profiel uiteengezet, waar ik naar zoek en wat mijn intenties zijn.
Vanmorgen kreeg ik een mailtje daarop. Van een vrouw uit de omgeving van Enkhuizen. Ze was geschrokken van mijn profiel. Ik keek naar haar profiel en schrok ook: op enkele details na was het hare nagenoeg gelijk aan dat van mij... Alleen is zij gescheiden en heeft zij twee jongens.
We hebben besloten om voorlopig eens wat met elkaar te mailen en ze wilde graag dat ik haar toevoegde in mijn msn.
Natuurlijk is dit slechts een eerste reactie van slechts één geinteresseerde, maar wel gelijk één van formaat. Zullen we vrienden worden? Of meer? Zullen we elkaar eens gaan zien? Ik wil me niet direct in een metersdiep meer gooien, maar heel stiekem hoop ik er toch op.

Ik raak er meer en meer van doordrongen, dat ik deze weg moet gaan, maar of dat ook Gods bedoeling is? Ik hoop en bid dat mijn wens overeenkomt met Zijn Wil voor mij.
Hoe meer ik eraan denk, hoe zekerder ik van mezelf ben, dat ik dit in ieder geval wel wil...

Gods liefde en een
warme omhelzing,