Dagboek deel 030 Armoede

Vrijdag, 30-11-2007

Zo!
Daar ben ik dan!
Het was weer een enerverende avond.
Alle mensen die gereageerd hebben op "Vies, koud nat, rotweer" :
bedankt voor jullie reacties.
Ik zal maandag alle reacties op dit stukje plaatsen. Het is nog slechts enkele uren oud, maar er zijn al diverse reacties gestuurd.
Het is nu te laat inmiddels, dus ik doe nu niets meer.
Nog even een korte afsluiting schrijven en dan lekker naar bed.
Wat ik gedaan heb vandaag moge duidelijk zijn: Ik heb me voornamelijk bezig gehouden met de site en met het lezen van allerlei nieuwsrubrieken en een aantal e-mails, die ik kreeg.
Tevens heb ik nog enkele malen met Johan gebeld en tijdens elk van deze gesprekjes kwam het weer wel ter sprake.
Het was dan ook daardoor, dat ik op het idee kwam. En de wijze waarop ik het schreef? Wel, ik moest denken aan een jaren oude uitvoering van Freek de Jonge, waarin hij zogenaamd z'n zoon aan de telefoon had. Het was een eenzijdig "gesprek", dat suggereerde dat aan de andere kant van de lijn ook iemand was. Niet dus....
Maar goed. Wat ik beoogde over te brengen, is ook daadwerkelijk overgekomen. Weliswaar is niet iedereen het met me eens, maar daar zijn we mensen voor! Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, zolang je elkaar maar wel respecteerd in elkaars mening. Toch is er ook één reactie geweest die me bijzonder geraakt heeft en die heb ik dan ook vrijwel onmiddelijk geplaatst. Het was bijna precies zoals ik het beschreef, alleen was het in deze reactie een trap, in plaats van een bushokje...

Wat ik met het hele stukje bedoelde is dit:
Kijk eens wat vaker om je heen. Zodra het weer in negatieve zin omslaat, veranderen wij van leuke, zonnige, gezellige en vrolijke mensen in klagende, neergebogen, prikkelbare wezens die eigenlijk nog maar weinig of niets leuk of goed vinden. Elk najaar is het 't zelfde liedje: we klagen over het weer, over stoplichten die veel te lang op rood staan waardoor we het alleen maar nog kouder krijgen, over de veel te dure verwarmingskosten, de slechte bediening in de supermarkt, oh ja...en de huur gaat ook weer omhoog.
In slechts luttele seconden kunnen we een waterval aan klachten laten horen over hoe ongelooflijk slecht wij het eigenlijk hebben. En het is allemaal de schuld van het kabinet!
Maar..
hebben wij het werkelijk zo slecht?
Is het zo slecht gesteld met onze regeringen en met onze economie?
Volgens mij behoren we nog steeds tot één van de rijkste landen van europa. Volgens mij hebben wij het met z'n allen nog niet zo heel erg slecht.
Het zijn juist die mensen, die "buiten" de maatschappij vallen en die mensen die "vergeten" zijn, die het werkelijk slecht hebben. En ja: DAT is de schuld van onze regering. Dat is wanbeleid!
Maar betekent dat, dat wij dus met z'n allen onze handen in onschuld kunnen wassen?
Het is de schuld van de regering en daarom moet de regering het ook maar oplossen?
Is dat de methode? Of is er ook nog zoiets als een eigen, persoonlijke verantwoordelijkheid naar onze medeburgers? Als wij het al zo slecht hebben dankzij onze regering, hoe slecht hebben die mensen het dan wel, die om de één of andere reden buiten de maatschappij vallen? Die man, die nodig professionele medische verzorging behoeft, maar het niet kenbaar kan maken vanwege een taalgebrek, of "niet in aanmerking komt" omdat ie geen verzekering heeft of geen vaste verblijfplaats heeft. Die oudere vrouw, die graag een sinterklaaskadootje wil kopen voor haar jongste kleinzoontje, maar het geld niet heeft voor een buskaartje naar de dichtstbijzijnde speelgoedwinkel, laat staan geld voor zo'n kadootje. Die oudere man in dat bejaardenhuis, die graag weer eens naar buiten wil, maar daar is geen personeel/geen geld/ en dus geen ruimte voor...
En wat te denken van al die mensen die, terwijl jij dit leest, ergens buiten lopen. Zonder verwarming, zonder eten, zonder een beetje warmte van iemand, die oprecht om ze geeft. Welke waarde heeft hún leven nog? We lopen ze voorbij, alsof het tuig is. Ze zijn vuil en ze ruiken niet naar deodorant, maar..ook zij waren ooit een kind! Ergens in het leven van deze medemensen is ooit iets heel erg fout gegaan, of zelfs meerdere keren. Maar maakt dat ze minder waard? Zijn ze daardoor "uitschot"? Het "afval" van de maatschappij? Is dat de methode waarop wij met deze mensen om mogen gaan?

Ik hoop en bid dat God deze woorden zal gebruiken om jou aan te raken:
Ook de zwervers in ons land waren ooit kinderen. Alleen is er in hún leven ooit iets fout gegaan.

Denk, zeker in deze natte en koude periode, eens aan al die mensen die geen thuis hebben en als je de kans hebt, geef iemand dan eens een broodje of een gebakken visje van de markt. Geef iemand, die het werkelijk nodig heeft eens een beetje warmte.
Het kost zo weinig en het levert zóveel op!

Tot slot wil ik je vragen om eens naar het volgende nummer te luisteren.
Het sluit volledig aan bij wat ik probeer te zeggen. Zet desnoods je scherm uit, zodat je niet wordt afgeleid en luister goed naar de tekst.

Ik wens jou, lieve lezer, Gods oneindige liefde en warmte
en een heel fijn weekend.

Voor het muzieknummer: klik de titel. (phil collins-paradise)

Sebo Hilberts