Dagboek deel 073 Een liedje van Heidi

Dagboek deel 73
Een liedje van Heidi..

Zaterdag, 06-09-2008

Midden in de nacht...
Daar zit ik dan, net thuis.
Van de baas mocht ik een halve nacht snipperen. Morgen (straks) komt m’n liefje het weekend over. Ik kijk er zo naar uit...

Het is stil om me heen. Doodstil..
De hele wereld is nog in diepe rust.
Behalve ik. De halve nacht heb ik me hopeloos lopen ergeren aan de “chef-aspiraties” van wat ooit een fijne collega was. Ik moet het eigenlijk gewoon van me afzetten, wegwimpelen. Als zijnde onbelangrijk, want dat is het ook. Toch speelt het af en toe weer door m’n hoofd. Zelfs nu, nu ik weer thuis ben en lekker achter m’n eigen toetsen zit.
Ach..laat ook maar..hij weet niet beter...

Ik word me ineens weer bewust van de stilte om me heen en het doet me goed. Ik voel me nu zelf ook weer een stuk rustiger worden. Langzaam maar zeker word ik me bewust van mijn alleen zijn op dit moment...en ik geniet ervan. Ik geniet ervan, van die stilte, van die rust, van het alleen zijn met mijn gedachten, ja..ik geniet met volle teugen!
Hoe kun je dat rijmen? Ik bedoel: hoe kun je dat rijmen met een relatie? Gaat dat wel werken? Hoe denkt een partner erover, dat je je met grote regelmaat afzondert, enkel om te schrijven? Zal zij zich niet verwaarloosd gaan voelen? Of op de tweede rang gezet? Of zegt het misschien toch iets over mijn eigen inborst? Ben ik misschien toch te lang alleen geweest om mij volledig te kunnen binden?
Gelukkig niet!!!
En gelukkig hebben we juist dáár ook uitgebreid over kunnen praten.
Inmiddels weet mijn Greetje hoe belangrijk mijn schrijven voor mij is. Al zou ik niemand meer hebben, al zou ik volledig alleen zijn op deze planeet: dan nog...zolang ik kán schrijven, zal ik dat blijven doen! Zelfs al is er niemand meer om het geschrevene te lezen. Jarenlang heb ik niet geschreven; maakte ik enkel af en toe wat aantekeningen. Maar uitwerken? Dat kwam er gewoon niet van. Maar sinds de ontdekking van het weblog-fenomeen is het hek volledig van de dam!! Ik leef me uit in alle emoties, in alles wat ik beleef, ervaar, voel, denk en wat dies meer zij! Alles, wat mij overkomt en alles wat er in mij verandert...ik ‘deel’ het allemaal..in mijn schrijven..
Mijjn Dagboek en Over Mij zijn de belangrijkste onderdelen van m’n weblog en m’n vaste lezers weten inmiddels wel dat Over Mij eigenlijk een verlengstuk is van mijn Dagboek. Beiden schrijf ik altijd in een tekstverwerker. Dat sla ik op, lees ik over, verbeter kleine schrijffoutjes en plaats het dan. Ik verander nóóít iets, want dat doet af aan de emotie van het moment dat ik iets schrijf.

Afijn..terwijl ik dit schrijf, zie ik dat de klok inmiddels 04:33 uur aangeeft. Er staat een vol glas wijn voor me, er ligt een sigaret op de asbak, klaar om opgerookt te worden en opeens realiseer ik me iets: roken.. Blijkbaar heb ik geen enkele moeite met niet roken, behalve wanneer ik schrijf. Andere mensen moeten misschien muziek horen, een afbeelding zien, of anderszijds. ik ben veel meer iemand, waar Simon Carmiggelt járenlang over schreef: zichzelf en de gewone man in de straat. Ik moet een wijntje of biertje voor me hebben, een sigaretje op de asbak, het rijk alleen en lekker m’n emoties hun gang kunnen laten gaan, terwijl het licht slechts matig maar gezellig schijnt. Een kaarsje, een eigen sfeertje, zonder buitensporige geluiden of activiteiten, gewoon.. lekker alleen met m’n wijntje, sigaretje, m’n geluk of m’n verdriet. En terwijl ik voel, ratelen mijn vingers over het toetsenbord, dat hevig smeekt om een beetje rust...

Tsja...en daar zit ik dan...
Bedenk me opeens dat zus-lief me een mailtje gestuurd had, dat ik nog moest lezen.
Ik ga naar m’n mail, open het en ik zie dit:

“Hé broertje,

Vanochtend,onderweg naar Niedorp waar ik vandaag zit hoorde ik op de radio een lied
en voor ik het goed in de gaten had moest ik huilen. Ik vond het nl. zo helemaal op
jou slaan, op de zaak heb ik het opgezocht op de pc en gevonden. Het wordt gezongen
door Do en het heet: 'Angel by my side'. Je vindt het op you tube.
Ikzelf heb het nu gebombardeerd tot "HET LIED VAN SEBO EN GRETHA".
Als ik voor jou een lied zou moeten schrijven was dit het vast geworden.

Kus,

heidi ................”

Ach..
Ik snap het niet.
Ik snap gewoon niet waar ik dit alles aan verdiend heb. Alles wat er de laatste maanden en weken gebeurt. Ik kan alleen maar danken. Ik kan niks terugdoen. Wat kan ik doen, zodat ik kan zeggen: “Ik heb het verdiend!”? Helemaal niets!
Ik zit hier..heel stiekem alleen te zijn, heel stiekem ongelovelijk gelukkig te zijn en ik denk bij mezelf: “Waar heb ik dit aan verdiend..?”

Natuurlijk, ik weet het wel: ik hèb het niet verdiend. ik krijg het zomaar!
ik hoef het alleen maar te accepteren...
En dat wil ik ook!
Maar bevatten... zal ik het nooit....!

Mijn God is de ongelooflijkste, de geweldigste God...

Hier is het nummer, waar heidi op doelde:

“Greet&Sebo’s song”..
ofwel: “Angel by my side”, van Do