.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 104 Een koude, regenachtige herfstdag.


Ma. 29-10-2012

Ja, 't is koud..en nat ook!
Bah, blij dat ik m'n houtkacheltje heb; lekker warm en gezellig.
In een verwoede poging Michael W. Smith en Alan Jackson te begeleiden, knisperen en knetteren de lieve vlammetjes er lustig op los, likkend aan mijn pasverworven houtstammetjes. Wat een heerlijk geluid is dat toch, hè? Nee, lieve lezertjes, laat wat mij betreft de winter maar komen! Kaarsjes aan, houtkachel aan, zo'n lief en knus muziekje uit de boxen en....kneuteren maar!!

En dus:
Niks 'bah!'...
Integendeel: zo'n herfstige dag heeft toch wel wat. Het maakt mij bewust van de schoonheid van onze vier seizoenen. Ja, óók de herfst met al die kleuren! Ongelooflijk mooi.. En als je het goed bekijkt, hoe wonderlijk is het dan allemaal: van miniscuul kleine knopjes naar mooie fris en heldergroene blaadjes, die dan langzaam hun volle grootte krijgen om dan uiteindelijk weer te verkleuren, los te laten van de tak en in de mooiste kleurschakeringen tenslotte op de grond dwarrelen om daar, geleid door de wind, een stervensdans te dansen tussen en om de vele paddestoelen heen. Het heeft werkelijk iets poëtisch, vind je ook niet? En dan te bedenken dat dit hele proces zich telkens opnieuw herhaalt in een schier eindeloze syclus...

Terwijl ik hier heerlijk zit te dromen en ondertussen soms wat over de toetsjes fiets, houdt mijn lief zich op de bank bezig met haar eigen dingetjes op haar eigen pc-tje. Als straks de kachel een beetje uitgebrand is, ga ik even een flink eind wandelen. De neus in de frisse, kouwe boslucht en genieten van de herfstkleuren. Hierachter, in de bossen van de U.T. kun je heerlijk ronddwalen. Het is voor ons maar vijf minuten lopen en we staan mídden in het bos!
Mocht m'n meissie meegaan, kunnen we niet zo heel ver lopen want het gaat nog lang niet goed met Grétha. Integendeel: er is sinds de slijmbeursoperatie op 18 januari j.l. nog weinig tot niets veranderd. Vooral de pijn en dus onbeweeglijkheid zijn nagenoeg hetzelfde. Helaas betekent dat voor haar, dat ze alleen kan slapen met zware pijnstillers en zelfs dàn nog vaak 's nachts wakker wordt en een poos beneden zit. Hoewel we dagelijks voor elkaar bidden voor rust, beseffen we ook hoeveel zwaarder dan Greet heel veel mensen het hebben. En al kun je pijn, jeuk, onbeweeglijkheid etc. niet graderen, tóch kun je wel bepalen dat jóúw pijn mìnder is dan die van de ander. Andersom is onmogelijk! Mijn moeder zei vroeger wel eens: "Ach..! Ze moesten eens wéten hoeveel pijn ík heb!!" En dat is het nu juist: je kunt nooit zeggen dat de pijn van de ander minder is dan die van jou, want jij kènt die pijn van de ander helemaal niet! Jij voelt niet, wat hij of zij voelt... En dus: Jouw pijn mag/kan altijd erger zijn dan die van de ander omdat het jóúw pijn is, maar dan wèl zónder die ander te bagatelliseren.....
Hmm..zomaar even een gedachtenkronkel. Maar ach, dat komt ervan als m'n gedachten onder het schrijven af en toe even een paar minuten afdwalen in een onbestemde/onbedoelde richting.

Afijn, even weer to the point! Zoals ik al zei bidden Greet en ik veel voor elkaar maar vooral ook voor anderen zoals onze familieleden, vrienden en kennissen. En dan vooral voor specifieke mensen waarvan we weten dat ze mentaal of fysiek niet in orde zijn, of zelfs zwaar ziek. We bidden voor verzachting, voor rust en bemoediging, troost, voor vrede in hun hart en ja, zelfs genezing. Maar bovenal bidden we ervoor dat díé mensen, die de Heer nog niet hebben aangenomen ooit door Hem aangeraakt willen worden.
Zeker in deze tijd, de "donkere dagen voor kerst", worden veel mensen neerslachtig. Doordat het koud is, vochtig, schraal en veel te vroeg donker en niet te vergeten..het licht is in deze periode ook 'ánders', minder helder, minder fel, of zoals amerikanen het zeggen: the sunlight has lost its brightness.
Dat werkt niet bepaald mee. En het wordt nog erger: doordat zovéél mensen er last van hebben, is het herkenbaar en dus...acceptabel. Je gaat naar de dokter, die hoort je aan en zegt: "..oohh! Maar mevrouw/meneer, dat is hééél normaal hoor! Dat heet "Winterdepressie"..." Er zijn zelfs medicijnen voor om iemand met een najaar/winterdepressie zonder al te veel schade door deze periode heen te helpen. Echter, deze medicijnen helpen lang niet altijd, òf ze hebben bepaalde bijwerkingen.
Een goede vriend en een kennis hebben beiden last van deze vorm van depressieviteit. De één gebruikt wel medicijnen, de ander niet. De één heeft de Heer wel aangenomen, de ander niet. Maar voor beiden geldt: ik hoop en bid dat jullie beiden van de herfst kunnen genieten, zoals ik dat hierboven heb beschreven.

Ook voor al die andere mensen, die de herfst wel mooi vinden:

Een gezegende Herfst,

Sebo Hilberts

Geen opmerkingen:

Een reactie posten