.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 078 Drok, drok, drok....


woensdag, 15-10-2008

Daar zit ik dan. Moe gestreden.
Net terug uit de nachtdienst.
De laatste tijd maak ik erg veel uren. Lange uren in al even lange dagen.
Helaas zit ik niet in de weekenddiensten, dus is het zondags overwerk. De overige zes dagen werken we gewoon volgens een zesdaagse werkweek, die vier maanden duurt. Natuurlijk zou ik kunnen besluiten om dan zondags niet te gaan werken, zodat ik tenminste één dag in de week vrij ben. Toch werk ik. Die zondag telt nl. dubbel, dus voor acht uur overwerk krijg ik zestien vrije uren terug. Nou zorg ik wel dat ik altijd een half uurtje eerder ben om machines aan te zetten en zo zit ik al gauw op zeventien, achttien uur per week, die ik erbij krijg. En dat komt heel goed uit, want volgend jaar kan ik elk vrij uurtje goed gebruiken!
In maart tien dagen naar Israël met m’n zus en zwager, eind april twee weken vrij i.v.m. m’n huwelijk, dan aan het eind van de zomer toch ook nog wel graag een paar weken en tenslotte zijn er natuurlijk de losse snipperdagen voor van alles en nog wat.
Dat ga ik met m’n vaste vrije dagen natuurlijk nooit redden, dus vandaar: nu ik de kans heb wil ik dan ook zoveel mogelijk uren opbouwen voor volgend jaar.

Het resultaat hiervan is wel, dat ik aan vrijwel niets meer toekom.
M’n vrienden zie ik maar mondjesmaat, m’n stamkroegje, waar ik lekker kon luisteren naar de onzin en de levensverhalen van anderen en een biertje kon drinken tijdens een dobbelstenenspelletje, heb ik al tijden niet meer gezien. Mensen ontmoeten, met Johan lekker bomen over allerlei gevoelens tijdens een pilsje in de kroeg, heb ik allang niet meer gedaan.
Zelfs iets dat zó belangrijk voor mij is als deze site, raakt een beetje in het slob. Om de boel niet in te laten slapen plaats ik af en toe wel iets, maar om nou te zeggen dat het ook ècht om mijn gevoelens gaat...
Ik kijk de site over, lees hier en daar een gedichtje nog eens over, bekijk een videootje nog eens en het ziet er allemaal best aardig uit, maar er ontbreekt iets. Het is voelt niet meer, zoals voorheen. Ik zie mezelf niet meer. Kan ik mezelf jaren later onmiddelijk herkennen in mijn schrijven, kan ik de situatie vrijwel direct weer terughalen..., nu is het ineens anders. Het voelt niet goed, ik herken mezelf niet. Ja, ik heb het geschreven, maar het is niet echt. Te algemeen. Het vertelt niet meer echt over mij. Over wat ik voel, wat ik denk, wat ik beleef.

Tsja...en dan is daar nog mijn Greetje. Elk moment dat ze hier is wil ik ook dolgraag samen met haar doorbrengen. En laten we eerlijk zijn: vier/vijf uur lang achter de toetsen zitten doe je dan niet! En dus: op zondagmorgen of zaterdagavond duik ik wel even achter de pc, maar echt de tijd heb ik er niet voor. Of ik kom net van m’n werk, óf ik moet er zo naartoe.. En dan is zo’n avondje op de bank of zo’n ontbijtje met mijn meisje toch gouden bergen waard! Nee, dan denk je niet echt aan schrijven...

Tot voor kort...
Al enige tijd bekruipt me af en toe een gevoel van onbehagen.
Niet echt ontevredenheid ofzo, maar iets anders. Meer onrust. Alsof ik geen rust meer heb in mijn lijf, laat staan in mijn hoofd. Er gebeuren de laatste tijd zóveel dingen in mijn leven, dat ik het nauwelijks meer kan bijbenen.
Nog zes maanden en dan is het leven, zoals ik dat tot nu toe gekend heb, voorbij.
Ik sta aan de vooravond van een heel nieuw leven. Een leven met een partner. Eindelijk! Heb ik het zovaak gewenst, nu gaat het ècht gebeuren! Dat brengt echter zoveel emoties teweeg, dat ik af en toe even niet meer weet waar ik het zoeken moet. Natuurlijk: ik kijk ernaar uit! Dat is het niet. Het is veel meer, wat ik achter laat, wat er allemaal veranderen gaat. In mijn dagbesteding, mijn tijdinvulling, m’n gewoonten, m’n leefritmen. En...heel belangrijk..hoe ik daarmee omga.
Nu kan ik het eindelijk onder woorden brengen. Het heeft even geduurd, maar nu weet ik wat ik mis. Al na zo korte tijd met Gretha ècht mis: mijn schrijven, zoals ik dat altijd gedaan heb. Gewoon lekker achter de toetsen, niemand om je heen en je gedachten en gevoelens gewoon de vrije loop laten. Zien waar je gevoelens je heen brengen, waar je gedachten je naartoe leiden.
Dat is ook nu het geval. Eigenlijk moest ik vanmiddag naar het werk voor een bespreking (ik kom er net vandaag), maar ik ga niet. Ik blijf lekker voor me uitschrijven. Elk ander zou na een drukke nachtdienst snel het bed opzoeken, maar ik..ik voel op dit moment die rust, die een ander in z’n bed vindt. Ik voel me rustig worden, terwijl m’n vingers over de toetsen glijden en denk stilletjes: “Dank U wel, Heer, dat U mij dit gegeven hebt. Die mogelijkheid om altijd gewoon alles van me af te schrijven.”

Terwijl ik die laatste woorden schrijf, betrap ik me er en passant ook nog even op, dat mijn geloofsbeleving ook te lijden heeft onder mijn dagelijkse beslommeringen en gedachten. Ervoer ik de Here Jezus zovaak zo intens, nu lijkt het de laatste tijd meer een ‘gewoonte’ te worden om te bidden. Bijna als een soort plichtpleging. Zo van: “Nou..vooruit, even snel dan..”
En terwijl ik dit bedenk, staat me opeens het huilen nader dan het lachen.
Juist Diegene, bij wie ik altijd terecht kan, juist Hèm laat ik ook een beetje links liggen. Logisch, want “ik kom er niet aan toe.. Sorry, ik heb even geen tijd meer..moet vanavond maar..”

En dat voor iemand, voor wie het gebed zo ongeveer het belangrijkste is in zijn leven!
Ik schaam me..ik schaam me diep...
Hoe kun je nou ooit te druk zijn om met de Here Jezus te praten?! Dat is niet mogelijk! NIET voor mij...of toch wèl..? Kan zelfs ik in een soort van “gewoonte-gebed” wegzakken? Ik? Voor wie het gevoelsleven zo intens belangrijk is?

Afijn, je ziet lieve lezer/es, genoeg materiaal om eens goed over na te denken en de dingen eens goed op een rijtje te zetten.
Eén groot voordeel heb ik: de Heer heeft mij een partner gegeven, die mijn schrijven niet alleen goedkeurt maar ook aanmoedigt en stimuleert!!

Zo!
“t Jochie is een heel stuk rustiger, nu het schrijven terug is.
Misschien wordt het nu dan tijd om het bed eens op te zoeken.
Voor jullie is de dag begonnen, voor mij is hij teneinde.....

In een voor mij heel belangrijk nummer geef ik jullie deze wens:

God’s liefde en warmte, en vooral... vrede

Sebo

Geen opmerkingen:

Een reactie posten