Dagboek deel 028 Wie leest mij

Woensdag , 28-11-2007

Lekker vroeg uit de veren vanmorgen.
Ik lag er dan ook al om 0:30 in en dat is in een vrije week toch redelijk vroeg voor mijn doen.
Lekker veel gelezen en veel gezocht naar materiaal van/over Don Camillo.
Eigenlijk staat er maar heel weinig van op internet en veel sites bevatten ook nog eens dezelfde informatie, dus je valt al snel in herhaling. Jammer..
Natuurlijk ook weer bezig geweest met weblogse zaken, zoals de laatste nieuwtjes, muziek, eten  en andere onbelangrijke en minder onbelangrijke zaken.
Oh ja, en enpassant heb ik de site gedelete, die ik over zou nemen. Ik kreeg laatst alle details, waarmee ik de wachtwoorden e.d. kon veranderen, met de mededeling dat die jongen daarmee de verantwoordelijkheid van die site aan mij overdroeg. De wachtwoorden kon ik veranderen, maar verder dan dat kwam ik niet. De site was zodanig bewerkelijk en in het engels,  dat ik er onmogelijk mee overweg kon. Het was helaas echt iets voor gevorderde internet-freaks, gezien de moeilijk en vaak totaal onbegrijpelijke taal. Maar niet getreurd, er komt er zowiezo één. Ik weet wat ik wil en ik ben er van overtuigd dat die site er komt!

Dan nu even wat anders.
Terwijl ik zit te schrijven, ben ik ook aan het chatten met m’n broer. Ik heb twee nummers van hem gekregen, die ik morgen op de site zal zetten. Het ene schreef hij een kleine zeven jaar geleden voor mij en het andere schreef hij ter nagedachtenis aan onze zus Tineke. Ik mag van m’n zus Heidi en van m’n broer Bert wat foto’s op de site zetten en deze kunnen jullie dus tegemoet zien. Straks zal ik kijken of ik voldoende materiaal heb om een video-compilatie te maken met het nummer dat m’n broer voor mij schreef en als dat niet het geval is, houden jullie deze van me tegoed.
Terwijl ik dit schrijf en ondertussen chat met Bert, heb ik ook Heidi aan de telefoon. Ja ja...druk baasje, hè? Ze vertelde me dat ze nog even een reactie geplaatst heeft op mijn foto+link van Johan en die moet ik zo maar eens even besnuffelen. M’n zus kennende zal het wel weer een leuke reactie zijn.... Ze was behoorlijk ziek geweest. Griep. Wie niet? Het heerst echt op dit moment. Ik hoor ook van diverse andere mensen dat ze of ziek zijn, of net zijn geweest. Zelfs ikzelf en dat wil wat zeggen, want ik heb nooit griep. Maar gelukkig, ze is weer aan de beterende hand en dat is hard nodig!
Volgende week gaan zij en Jacques (m’n zwager) naar Amerika voor een week. Op bezoek bij William en Lisa, twee mensen die wij hebben leren kennen toen zij, lisa, in Den Haag woonde, direct boven Heidi. Ik weet het nog goed: Delistraat 55A. Beiden zijn enkele jaren geleden bekeerd en hebben toen hun hart aan de Here Jezus gegeven. Ik weet nog dat ik het hoorde van Heidi en dat ik het heel bijzonder vond en erg blij was, maar dat ik het niet echt durfde te laten zien aan m’n zus. (ik had immers het geloof in de Here Jezus afgezworen..?) Ook heb ik al die tijd gedacht dat ze bij een soort radicale zwartekousen-achtige kerk hoorden, maar nou hoorde ik zonet dat dat bepaald niet het geval is! Fantastisch! Prijs de Heer. Ik heb van m’n zus het e-mail adres gekregen en ik zal ze nog zodadelijk mailen! Ik ben zo ontzettend benieuwd naar ze. Ik kende hen beiden alleen als twee jonge mensen die best wel van een stevig glaasje drinken hielden en ook vaak relatie-problemen hadden, waarbij ze dan toch stevig tegen elkaar tekeer gingen, maar inmiddels zijn ze gelukkig getrouwd, hebben kinderen en zijn gelukkig in het besef dat de Here Jezus in hun hart woont. Ik ben zo vreselijk benieuwd naar ze, maar de eerlijkheid gebied mij toe te geven, dat dat ook een stukje eigenbelang is. Ik wil dolgraag weten, hoe zij tot hun ommekeer gekomen zijn en hoe ze dat ervoeren. Wie van hun was eerst en hoe? Of gebeurde het samen: nóg wonderlijker! En hoe beleefden ze die eerste periode? Waren er mensen in hun onmiddelijke omgeving, met wie ze deze ervaring konden delen? Of waren ze alleen, net als ik nu nog? En hoe pakten ze dat dan aan? Vragen, vragen en nog eens vragen. Maar gelukkig geen vervelende vragen. Slechts vragen over “deling” en ik kan niet wachten tot het antwoord komt.
Tijdens ons telefoongesprekje vroeg m’n zus heel serieus en op een toon alsof ze het heel voorzichtig vroeg, of ik misschien volgende week niet zoveel wilde schrijven. Ik schrok een klein beetje, denkende dat ik iets fouts had gedaan, maar de ‘muts’ vertelde me dat ze anders een week later wel errug veel had in te halen!
“Hoezo?”
- “Nou, ik lees elke dag en volgende week dus niet...”
“Elke dag???”
- “Ja hoor, ik kijk elke dag even wat er in jou gebeurt.”
“Oh, maar dan lees je dus de dagboeken..”
- “Nee hoor, ik lees en kijk alles af, wat je doet. Ik weet lekker alles!”
Kijk, lieve lezer, dát ontroert mij nou. M’n zus leest mij elke dag en ziet elke dag wat ik doe. Ook al weet ik het zelf niet, ze IS er, of ze is er geweest en ze heeft alles gezien, gehoord en gelezen. dat vind ik zo’n geweldige opsteker...
Natuurlijk is het zo, dat ik in beginsel de site voor mezelf heb, maar laten we niet hypocriet zijn of worden: het is nauurlijk ook zo dat je een site hebt om met anderen te delen. Anders hoef je er niet eens aan te beginnen. En zo zijn de reactie van mijn zus, alsmede de reacties van menig ander natuurlijk een hele positieve bevestiging en aanmoediging voor mij om vooral door te gaan en niet te denken: waar doe ik het voor. Ik schrijf, zoals ik ben en daarom schrijf ik primair voor mezelf. Maar het is toch ook wel heel fijn om te weten dat de mensen “me” lezen. Dat is niet echt egoistisch of egocentrisch, het is veel meer de bevestiging die (laten we eerlijk zijn) elk mens toch wel zoekt in zijn of haar medemens. En ik KRIJG die bevestiging, keer op keer. Natuurlijk krijg ik ook heel vervelende reacties, maar die zijn eigenlijk altijd verbaal. Ik heb niet één enkele reactie hoeven te verwijderen omdat ie werkelijk te aanstotend of kwetsend zou zijn. Voor mij, of voor anderen.

En zo wordt ik elke dag opnieuw bevestigd in mijn geloof en mijn denkwijze omtrent deze site. Ik prijs de Heer, dat Hij iemand op mijn pad gestuurd heeft, die mij zó goed kent dat hij weet wat ik kan en die mij voldoende kent om te weten dat dit ‘jochie’ af en toe wat aansporing nodig heeft om door te gaan. Nú heb ik mijn God opnieuw in mijn hart maar dat maakt die “loper” niet minder belangrijk. Integendeel! Juist in mijn bekering spoort hij mij aan, wijst mij op mijn op de loer liggende oppervlakkigheid, op mijn soms overmatige enthousiasme dat vrij snel kan omkeren in ....we zien wel...
Mijn vriend...Je zou maar zo iemand hebben...

En daarmee, lieve lezer, wil ik voor vanavond even afsluiten.
Nog even dit:

Een journalist interviewde moeder Theresa en vroeg naar haar tijd met God.
“Als u bidt”, vroeg hij, “wat zegt u dan tegen God?”
“Oh, meestal niet veel. Ik luister”, antwoordde moeder Theresa.
“Dus u luistert… wat zegt God dan tegen u?” vroeg de journalist.
“Oh, meestal niet veel, Hij luistert”, antwoordde moeder Theresa.
De journalist keek haar verbouwereerd aan.
“U begrijpt niet veel van gebed, hè?” zei moeder Theresa.

Ik wens jullie allemaal, “loper”of “lifter” (zie deel 27)
Gods oneindige liefde en warmte
en een hele fijne nachtrust.

Sebo Hilberts