.

.

.

.

dinsdag 25 augustus 2015

Dagboek deel 097 Een wonder?


Maandag 10-05-2010

Zo, daar was ik dan weer!
Zoals ik al zei, heeft het een hele poos geduurd, maar dat heeft dan ook zo z’n redenen. Allereerst was daar het herstel van de operatie. Dat ging (en gaat) weliswaar heel voorspoedig, maar er kwam ook veel vermoeidheid bij kijken. Lichamelijk èn geestelijk vergt het nl. heel wat om met een wonder om te leren gaan...

Zo voelt het voor mij in ieder geval en ik ben er van overtuigd dat het om niets anders gaat dan dát...
Hoe anders is het mogelijk dat ik uit een neerwaartse spiraal omhoog gehaald werd, zonder dat machines daarbij konden helpen. Integendeel: zo lag ik aan een externe pacemaker en tóch ging de hartslag steeds verder omlaag, tot ie op een bepaald moment nog maar 18 was. Stel je voor: waar een hartslag van 80/90 p/min. normaal is, was die nu nog maar 18! Het klinkt misschien dramatisch, maar in feite betekent dat niets anders dan dat ik bezig was te sterven. Zo wás het en zo voelde het en ik was me van elke seconde bewust.
Ik voelde me wegzinken en raakte om beurten in totale paniek of in een vreemd soort berusting; te moe om nog terug te vechten. Pas na een minuut of twintig was ik ‘stabiel laag’. De hartslag daalde niet verder en uiteindelijk kon men beginnen met de eigenlijke operatie.
En toen die eenmaal achter de rug was, was ik een pacemaker rijker...
Amper twee dagen later mocht ik al naar huis en kon het herstellen/revalideren beginnen. En dat voelt eigenlijk een beetje als een tweede wonder want ik ken mezelf simpelweg niet meer terug!!
Het is niet te filmen wat ik in zó korte tijd allemaal weer kan! Dingen die ik al jarenlang niet meer deed, gewoon omdat ik daar de conditie, kracht of uithouding niet meer voor had. Als ik de trap opliep moest ik bovenaan eerst stoppen, vóórdat ik verderliep naar de slaapkamer. Als ik ergens in de stad liep met anderen, moest ik om de 80 a 100 meter even stoppen om op adem te komen en fietsen kon ik alleen nog maar op een zodanig tempo, dat een klein kind op een driewieler me moeiteloos bij kon houden. Praten en wandelen tegelijk ging al helemaal niet meer zonder dat ik om de haverklap een pufje nodig had van het een of ander.
En nu?
Ik fiets met gemak anderhalf uur op een tempo van ongeveer 22 km/uur door de landerijen, naar de markt of door de bossen. Lekker met z’n tweetjes de bossen doorkruisen en genieten van het heerlijke voorjaar, met al haar frisgroene kleuren en bladergeuren. Bij de hartrevalidatie loop ik op zo’n band een half uur op een tempo van 11 km/uur wat buiten, in de praktijk, neerkomt op zo’n 8 km/uur en dat hou ik rustig een uur vol. En het roken? Wat dacht je hiervan: sinds 7 maart, de zondagavond vóór de operatie, geen sigaret meer aangeraakt! Niet dat ik er geen moeite mee heb hoor, maar tot nu toe hou ik het prima vol. Het is goed te doen!

Tot zover eerst even de praktische kant van de dingen.
Over de meer emotionele kant hiervan valt veel meer te vertellen!
Wat bijvoorbeeld te denken van alle twijfel, angst en zelfs paniek, wanneer de dingen helemaal fout dreigden te gaan? Of van de voorzichtige blijdschap als het weer goed ging en de teleurstelling, als het dan tóch weer fout ging..
Natuurlijk ging dat alles ons allebei niet in de kouwe kleren zitten en het zal je dan ook niet verbazen als ik zeg dat ons geloof af en toe een flinke deuk leek op te lopen.
Maar goed, over al deze dingen later meer.
Nu is het tijd voor een lekkere wandeling in het bos achter de universiteit....

Voor nu eerst weer even de groetjes en

God’s warmte,

Sebo

Geen opmerkingen:

Een reactie posten