Dagboek deel 037 De grote stap....

Zaterdag, 29-12-2007

Zo! De kerstdagen zijn weer voorbij.
Persoonlijk vond ik de kerst eigenlijk nooit echt leuk.  Altijd die rompslomp om niets.
Een hoop poehaa, veel te veel te eten, allerlei verplichtingen waar altijd iedereen een grote hekel aan heeft en dan nog al die overbodige commerciële versierinkjes die nergens op slaan...
Deze kerstdagen en de aanloop ernaartoe waren echter totaal anders.
Gevoelsmatig tenminste. Hoewel ik bovenstaande argumenten absoluut niet wil ontkrachten (!) moet ik toch voor mezelf toegeven, dat er iets wezenlijks in mijn standpunt veranderd was. Ik had zelfs zín in de kerstdagen....
Foei! Sebo toch! 't Is toch niet waar, hè?! Van je geloof gevallen??
Nee, dat is het 'em juist...!! Kerst had voor mij dit jaar eenzelfde betekenis als 20/25 jaar geleden. En dat is opzich alweer een hele aanwinst. Ik was dit jaar met kerst bij m'n broer en schoonzus in Schoonebeek uitgenodigd. Erg gezellig, zeker met die kleine meid erbij! Laura, 7 jaar. Een ondeugd en wat heb ik een lol met die kleine gehad!
Eerste kerstdag:
's Morgens een uitgebreid kerst-ontbijt met alles erop en eraan.
We zitten aan tafel en m'n broer zegt:
"Even stil jongens. Eerst even bidden..."
Het klinkt zo gewoontjes, maar oh wee... Natuurlijk had ik er wel bij stilgestaan, maar toen m'n broer dat zei, voelde ik me toch even erg ongemakkelijk. Nietemin heb ik er kort maar dankbaar gebruik van gemaakt. Okee, bidden... Heel normaal... Zeker, als je alleen bent... Maar nu was ik niet alleen. En voor het eerst in m'n leven biddend in het bijzijn van mijn familie, die zelf niet geloven. Een vreemde gewaarwording. Ik voelde me niet op m'n gemak en zelfs enigszins opgelaten, maar direct ook opgelucht: Zo! De "kogel was door de kerk..." Dat was toch wel gelijk een pak van m'n hart!
's Avonds een kerstdiner met konijn. (Flappie de 22ste.. al 22 jaar Flappie van opa..)
Beregezellig en vóór het eten (alweer) even gebeden voor al die mensen die deze luxe niet hebben en eenzaam zijn. En dat zijn er helaas heel erg veel.
Laura, de kleine meid, deed wat giechelig en moeder wees haar terecht. Maar ik vind het niet erg. Logisch dat een kind dat "raar" vindt, als het zonder geloof  opgroeit.
Dat was bij ons als kinderen vroeger niet anders, als een oom en tante kwamen die geloofden. Wij waren toen net zo en ook wij deden dan net zo giechelig als die kleine.
Al met al was het een heerlijk weekend.
De tweede kerstdag zijn we wezen gourmetten met een gourmet-stel dat al 20 jaar in de verpakking gezeten had. (misschien een bruiloftskado..?)
M'n schoonzus had me gezegd een zwembroek mee te nemen.
Pardon??
"Ja want dan gaan we nog even zwemmen."
Dus: donderdagmorgen met z'n 4tjes naar het overdekte bad. Lekker ploeteren en baantjes trekken en ravotten met m'n neef en nichtje. (wat een waterrat is die kleine zeg! Nog maar 7 maar duikt en zwemt als de beste!)
En nu ben ik weer thuis.
Vrijdag was "aklimatiseer-dag".
Ik heb een fantastisch weekend gehad, maar ik ben toch ook tezeer vrijgezel en dus is het heerlijk om weer thuis te komen. Ook al ben ik slechts enkele dagen weg, het is altijd weer een lekker gevoel om weer in m'n eigen huisje te komen.
Ik heb die vrijdag eigenlijk gebruikt om de dingen van het weekend te overdenken en daarbij kwam ik tot de conclusie, dat ik weinig tot niet met m'n geloof bezig ben geweest. In eerste instantie voelde ik me daar best wel een beetje schuldig over, maar aan de andere kant geldt natuurlijk ook dat ik niet altijd scherp kan blijven. En volgens mij hoeft dat ook niet. Ook in Jezus' tijd was men niet altijd scherp. Er waren ook momenten van feest en eten en drinken.
Echter, door deze overdenkingen kwam ik bijna als vanzelf tot de zelf-kritiek dat je niet alleen maar kunt geloven, door zoveel mogelijk kennis op te doen.
Het plaatsen van het bijbelverhaal hieronder is het directe gevolg van deze overdenkingen.
Ik had me voorgenomen om de dag te beginnen met gebed en een stukje uit de bijbel te lezen. Al lezend dacht ik eraan om een stukje te plaatsen, maar welk? Naarmate de tijd vorderde kreeg ik het gevoel, dat ik alleen iets wilde plaatsen óm te plaatsen.
Ik ben gestopt met lezen. Ik dacht: "ik heb de site aan God gegeven, Hij moet maar bepalen of ik iets moet plaatsen, of niet." Ik heb een poosje in mezelf met Hem gepraat.
Daarna opnieuw de bijbel-online geopend, zónder de intentie iets te plaatsen. Gewoon, om een antwoord te vinden op mijn overdenkingen. Het eerste dat ik aanklikte was het stuk hieronder. "Geloven en doen..."
Het sluit volledig aan bij wat ik voel.
Dan nu wat anders.
Waarom deze titel? "de grote stap"
Welnu:
De werkweekenden zitten erop.
Ik had me voorgenomen om, zodra ik weer gewoon in de ploeg zou zitten, een kerk te bezoeken. Dat moment is nu aangebroken. En ik kan je vertellen, lieve lezer, ik heb het er behoorlijk moeilijk mee. Er is hier dicht in de buurt een kerk, de "Opstandings Kerk", waar ik morgenvroeg naar toe wil. Ik wil het..
Maar wat als...
Ben ik wel welkom? Zullen de mensen niet raar opkijken naar iemand alleen? Een vreemde eend in de bijt? Wordt ik door iemand aangesproken? Of 'durven' de mensen mij niet aan te spreken? Laten ze mij misschien links liggen? Uit gène? Zal ik wel enige vorm van aansluiting voelen? En als ze zingen: ik ken de liederen helemaal niet.. Wat dan?
Afijn..
Zo zit ik dus nu voor me uit te denken.
Morgenvroeg wordt voor mij de allereerste keer in meer dan 20 jaar, dat ik een kerkdienst bezoek. Ik heb er zin in, ik kijk er naar uit, maar...eigenlijk ben ik ook wel  doodsbang. Wat komt er op me af? Wat staat me te wachten? Zal ik vóór of na afloop met iemand kunnen praten?  Vinden de mensen het niet gek? Zo'n kerel, die alleen en zonder aankondiging vooraf gewoon de kerk komt binnenstappen?
Ik weet het wel: ik maak me zorgen om niets. Ik denk allerlei dingen, die ik niet moet denken. Ik moet het maar gewoon over me heen laten komen. Onbevooroordeeld en dus onbevangen deze kerk en haar gemeenteleden tegemoet treden. Maar wat verwacht je dan? In 20 jaar is er een heleboel veranderd! Dus ook in de kerken. Ik ben nieuwsgierig. Ik ben op zoek naar een thuis. Ik ben op zoek naar onderwijs. Ik ben op zoek naar 'delen'. Maar zal ik het daar ook vinden?
Daarom, lieve lezer, heet dit deel: "de grote stap".
Voor MIJ is dit een mega-grote stap...

Mocht iemand dit lezen, besteed dan alsjeblieft 2 kleine seconden in je gebed aan mij. Ik kan wel even wat steun gebruiken nu, want het lijkt misschien niets, maar de drempel is voor mij huizenhoog.
Sebo