.

.

.

.

vrijdag 21 augustus 2015

Dagboek deel 004 Blowing...

Maandag, 22-10-2007

En zo is het dan opeens dinsdagmorgen.....
Of moet ik zeggen: dinsdagnacht.
Het is nu 02:15 in de morgen,
of is het 02:15 in de nacht?

Ik zit hier zo maar voor me uit te denken. De wereld slaapt en is zich van geen kwaad bewust.
Niemand ziet mij, niemand hoort mij, niemand weet dat ik er ben. Toch ben ik er in volle glorie! Ik ben mij van mezelf bewust. Ik denk, ik voel en wat ik denk en voel, dat schrijf ik op. Zomaar....
Zonder dat iemand het leest. Is dat erg? Nee, niet echt. Ik weet dat ik lekker m'n gang kan gaan.
Ik schrijf gewoon wat voor me uit, zonder een echt doel. Wil ik wat vertellen? Hèb ik wel wat te vertellen?
Och...gewone dingen, dingen van alledag.
Zo las ik vandaag een stukje van m'n vriend Don Queso, dat mij aan het denken zette.
Naar mate je iets ouder wordt ga je ook meer aan het verleden denken. Het wordt belangrijk, zonder dat je er erg in hebt. Maar soms betrap je je erop, dat je er toch even mee bezig bent. Ikzelf vorm daarop natuurlijk geen uitzondering en dus gebeurt dat ook bij mij. Al ben ik nog maar 45 jaar, toch voel ik ook van tijd tot tijd de behoefte (misschien is het dat wel) om over het verleden na te denken. Zo denk ik even terug, terug aan de "Rekkense tijd". Niet met smart, maar juist met weemoed: soms, heel soms verlang ik zelfs even terug naar die tijd. Ik was er gelukkig zoals je normaal "gelukkig" zou beschrijven en voor mij was die tijd het begin van een heel goed leven. Ik leerde er dingen, waar ik nog nooit van had gehoord, ik leerde er omgaan met mensen, omgaan met gebreken: van mezelf èn van anderen.
Zoals ik al eerder schreef leerde ik er ook om van mensen te houden en toen ik die "gave' eenmaal had, ontdekte ik dat ook dát zo z'n nadelen kan hebben. Houden van mensen betekent dat ik een heleboel vreugde ken, maar als die mensen (zeker die, waar ik bijzonder veel om geef) in de ellende zitten, merk ik dat ik daar toch niet altijd even goed mee om kan gaan. Integriteit is een groot goed, maar soms belandt je in een situatie, waarin je je moet afvragen: wat is nu belangrijker voor m'n vriend? Mijn integriteit jegens hem, of mijn vriendschap voor hem? Wat is beter voor hem? Moet ik ingrijpen? Mag ik dat wel? Ben ik wel in de positie om in te grijpen?
Zo kwam het voor, dat ik bij een vriend kwam, van wie ik weet dat ie niet alleen wíl, maar ook móét stoppen met "blowen", maar daar erg veel moeite mee heeft. Ik kwam bij hem thuis en ik zag een blokje "stuff" op de tafel liggen, er ligt een pakje "Winner"-tabac naast, waarvan ik weet dat hij die alleen gebruikt om z'n "blowtje" te draaien.
Ik voel de pijn, maar weet niet hoe ik moet reageren...
Ik ben teleurgesteld en voel me verdrietig.
Teleurgesteld, vooral in mezelf, omdat ik niet weet, hoe ik hem kan steunen. Ik weet dat verslaving een strijd is die je alleen in jezelf kan winnen. Ik zou kunnen meevechten, alleen...ik weet niet hoe.
Help mij, en daarmee hem....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten